Ή εμείς ή αυτοί!
Ηδολοφονική απόπειρα –γιατί περί αυτού επρόκειτο– κατά του Λουκά Παπαδήμου δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από σύμπτωμα μιας γάγγραινας με το όνομα «εγχώρια τρομοκρατία», που τρώει τα σωθικά του δημοκρατικού πολιτεύματος από την κατάρρευση της χούντας το 1974 και συνεχίζεται έως σήμερα. Δυστυχώς, στην ύπαρξη αυτής της γάγγραινας έχει εθιστεί η ελληνική κοινωνία, αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς της και αντιδρά επιδερμικά (ούτε καν στο σύνολό της), στο πλαίσιο συνήθως του χλιαρού «πολιτικά ορθού», κάθε φορά που η ασθένεια παρουσιάζει έξαρση όταν κάποιο κτύπημα ή ενέργεια αυτόκλητων αναρχοφασιστών ξεπερνούν τα συνηθισμένα. Ακόμη χειρότερα, το κλίμα της ανοχής το συντηρεί και σε κάποιες περιόδους, όπως σήμερα, το καλλιεργεί με διάφορους άμεσους ή έμμεσους, εμφανείς ή αφανείς, τρόπους μέρος της πολιτικής τάξης.
Αυτή είναι μία εξαιρετικά δυσάρεστη πλευρά της περιβόητης «ελληνικής πραγματικότητας», την οποία το έθνος συχνά επικαλείται και αισθάνεται υπερήφανο γι’ αυτήν, αλλά η κατάσταση έχει φτάσει από καιρό στο απροχώρητο. Οσοι τουλάχιστον στοιχειωδώς καταλαβαίνουν και διαθέτουν ίχνη λογικής πρέπει να νιώθουν ότι πλέον έχουμε φτάσει ως κοινωνία στο «ή εμείς ή αυτοί». Το είπε, άλλωστε, με τη δική του διχαστική έννοια, ο Αλ. Τσίπρας τον Μάρτιο του 2012, στη βάση αυτού του σκεπτικού ενεργούν οι πάσης φύσεως «μπαχαλάκηδες» και τρομοκράτες, καιρός να το υιοθετήσουν και εκείνοι που θέλουν να ζουν σε μία ασφαλή, κανονική χώρα, ενταγμένη σε ένα σύ- νολο κρατών με ανάλογες συνθήκες. Είναι οι άνθρωποι που αισθάνονται στο πετσί τους την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί, τη βία στις ποικίλες μορφές της, τον φόβο, την ανασφάλεια, την απειθαρχία, την ασυδοσία, την ακατάσχετη αρλουμπολογία, τη διαφθορά, την ημιμάθεια έως πλήρη άγνοια, την παθολογική ανικανότητα οργάνωσης και γενικά τον «κατσαπλιαδισμό» που δίνει τον τόνο στη ζωή αυτής της χώρας.
Ο «κατσαπλιαδισμός» έχει παίξει και συνεχίζει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην Ιστορία της νεότερης Ελλάδος, σε βαθμό που να δίνει την εντύπωση ότι τα χαρακτηριστικά του εξελίχθηκαν από κοινωνικά σε... κυτταρικά. Εχει δύο μορφές, η μία είναι η ληστρική, της λεηλασίας, της δήωσης, της αρπαγής, της κλοπής και της απάτης, η άλλη πιο «ηρωική», είναι της αδούλωτης κλεφτουριάς, του αντάρτικου, της περιφρόνησης του νόμου και της τάξης, των «μπαϊρακίων» σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, συνδικαλιστικό, συντεχνιακό. Ετσι γαλουχήθηκε το έθνος, ακόμη και μέσα από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας, με αυτό τον τρόπο έγραψε την ιστορία της διαδρομής του και τοιουτοτρόπως δοξάστηκε στα δικά του μάτια. Επομένως, έτσι δημιουργήθηκε και το πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει και να βρει ανοχή η εγχώρια τρομοκρατία στον πρόσφατο βίο μας. Η ρητορική του διχασμού από την πλευρά της σημερινής κυβέρνησης, οι συνεχείς πολιτικές στοχοποιήσεις ανθρώπων, η ανοχή στον αθλητικό χουλιγκανισμό, η άσκηση φυσικής και φραστικής βίας, η θαλπωρή που προσφέρεται από κόμματα, συνδικάτα και μίντια σε εκείνους που ασκούν βία στους δρόμους, στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια και η γενικευμένη αίσθηση ότι επιτρέπονται τα πάντα, έφτιαξαν ιδιαίτερα επικίνδυνο πεδίο. Και με τη βοήθεια που προσφέρει στους κήρυκες του μίσους η σύγχρονη τεχνολογία της επικοινωνίας του Ιντερνετ και των κοινωνικών δικτύων.
Τώρα γίνεται σαφές ότι ο Λουκάς Παπαδήμος, ένας άνθρωπος διεθνούς αναγνώρισης, ήπιος και ταπεινός στη συμπεριφορά του, που υπηρέτησε από κάθε πόστο που κατείχε τα συμφέροντα της πατρίδας, είχε στοχοποιηθεί από παλιά. Από τότε που υφίστατο επιθέσεις από διάφορες πλευρές «ως τραπεζίτης». Δεν θα είναι το τελευταίο θύμα, αν πολιτική τάξη, ταγοί της κοινωνίας, σύλλογοι, συνδικάτα, μίντια, δημοσιογράφοι, δεν αναγνωρίσουν ότι η γάγγραινα της εγχώριας τρομοκρατίας και όσων την υποθάλπουν απλώνεται και θα επικρατήσει, ή θα προκαλέσει αιματοχυσίες, αν δεν αντιμετωπιστεί ριζικά. Χωρίς δικαιολογητικά, ολιγωρία, ή αναστολές, δίχως «αλλά», «μα» ή «μπορεί να μη συμφωνούμε, όμως...» και άλλες συναφείς συγκαταβατικές εκφράσεις της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας» και της δήθεν αντικειμενικότητας. Οι τρομοκράτες δεν είναι αντίπαλοι, είναι εχθροί, έτσι συμπεριφέρονται και ήδη είναι εντός των πυλών. Ούτε η αντιμετώπισή τους, ούτε η εξολόθρευσή τους, ούτε η αλλαγή νοοτροπίας και ανοχής της κοινωνίας θα είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, το δημοκρατικό πολίτευμα έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τους πολίτες του. Κατανοητός ο φόβος της στοχοποίησης όσων πιστεύουν στη δημοκρατία, αλλά πρέπει να ξεπεραστεί. Για τους ίδιους, τα παιδιά τους και τη χώρα.