Νέοι που γέρασαν
Το ισχυρό πλεονέκτημα που φθείρεται και η διολίσθηση σε πεπατημένες διαδρομές.
Οι πολιτικές οντότητες «πεθαίνουν» αν παραμείνουν κάτω από το πρόσχημα στο οποίο παραχώρησαν τη θέση τους. Κι ας είναι «νέες», δηλαδή με το πιο ισχυρό πλεονέκτημα έναντι των παλαιοτέρων, καθώς η «νεότητα», το πλέον καθαρτήριο και ελπιδοφόρο χαρακτηριστικό, ο πιο επαληθευμένος κοινός τόπος, δεν απαιτεί αποδείξεις. Μια λέξη τόσο πειστική, τόσο ταυτόσημη με το άφθαρτο, το αληθινό, που συγκαλύπτει το ευπροσάρμοστο στις οικονομικές, κομματικές, συντεχνιακές ανάγκες, περιεχόμενό της. Το διόλου νέο.
Δείγμα «νέου» είναι, ενδεικτικά, το κράτος «λάφυρο» των κυβερνήσεων; Η αναρρίχηση κομματικών στελεχών στην ιεραρχία; Η ταλάντευση ανάμεσα στην αντίληψη περί του δέοντος και στην τάση για μεγιστοποίηση του κομματικού οφέλους; Οι παραβάσεις της κοινοβουλευτικής διαδικασίας με την κατάχρηση των διαδικασιών π.χ. του επείγοντος; Οι απειλές για κυρώσεις, που ακολουθούν τις επικρίσεις αναφορικά με το κυβερνητικό έργο;
Η ουσία μιας πολιτικής θέσης είναι συχνά ανεξάρτητη από το πώς αυτή είναι συνειδητή στους φορείς της. Κι αυτό διότι αυτοί εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς από εκείνους που αρχικά επιδιώκουν. Ας πάρουμε δύο αντιμαχόμενα κόμματα. Μολονότι το καθένα τοποθετεί το άλλο στην αντίπερα όχθη, εντούτοις και τα δύο καταλήγουν στις ίδιες λογικοφανείς πρακτικές. Καθένα από αυτά αντιλαμβάνεται και ορίζει διαφορετικά τη διαδρομή του, όμως οι ανομοιότητές τους δεν αποτρέπουν την κοινή τους κατάληξη – τη μη συνειδητή στους οπαδούς τους· οι διαφορές χρησιμεύουν ως ιδεολογικό όπλο για την παγίωση της έχθρας και των εκατέρωθεν κυριαρχικών αξιώσεων.
Τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα δεχθεί ευκολότερα όσον αφορά τα παλαιά πολιτικά σχήματα, καθώς οι αντίπαλοι έχουν φθείρει τα ιδεολογικά τους πρόσημα, όμως τα αρνείται όταν η σύγκριση γίνεται ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο». Και αυτό όχι τόσο διότι το «νέο» έχει κρύψει καλά την καταφυγή στις πεπατημένες διαδρομές, οχυρωμένο πίσω από τη ριζική διαφορά των προσήμων (Δεξιά, Αριστερά), έχει σηκώσει μια μάσκα στο τροποποιημένο του πρόσωπο. Αλλά διότι η σκέψη του οπαδού, που μπορεί να χτίζει θαυμαστές «κατασκευές», ως φαίνεται εργάζεται αποκλειστικά με βάση τη συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση και χωλαίνει όταν καλείται να δει τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Ον και Δέον, πραγματικότητα και ευχή συγχέονται, γιατί προϋποτίθεται ένα τέρμα, που συμπίπτει με τη θεωρία, όχι με την εισέτι πρακτική.
«Νέο» δεν είναι το πρωτόφαντο, είναι ό,τι επωμίζεται την αέναη μάχη ενάντια σε κάθε τι που υποδουλώνει τον άνθρωπο σε έναν κύκλο χωρίς πρόσωπο, χωρίς ψυχή, χωρίς κατεύθυνση, που τον παγιδεύει στα βολικά καταφύγια της ψεύτικης ύπαρξης. Είναι η αναζήτηση της πολιτικής υγείας και μαζί με αυτήν, λίγης ευμάρειας. Της προσπάθειας να μπορεί να πάρει κανείς στα δικά του χέρια τα ιστορικά του πεπρωμένα.
Και το ποτάμι της ζωής, ένα ισχυρό ρεύμα ιδεών, συναισθημάτων, επιδιώξεων, ουτοπιών που αιμοτοκυλούν, αγώνων, οραμάτων, ρέει. Κάποιοι από τους στόχους αποκρυσταλλώνονται σε προγράμματα και μεταρρυθμίσεις, που συχνά χάνουν την αξιοπιστία τους. Σπάνια εκφράζουν πραγματικότητες και φιλοδοξίες πιο βαθιές και πιο στέρεες από τις νοητικές γεωμετρίες των καιροσκόπων. Πραγματικότητες που μπορούν να διδάξουν πώς να αναγνωρίζουμε τις διαφορές και πώς να ανακαλύπτουμε τις ομοιότητες. Που μπορούν να θυμίζουν ό,τι πεισματικά λησμονείται και μας καταστρέφει.