Ο ρόλος του Ιράν και της Τουρκίας

Είναι νωρίς για να εκτιμήσει κανείς αν ο πολιτικός εκβιασμός του Κατάρ από τη Σαουδική Αραβία αποδειχθεί αποτελεσματικός. Από τη σκοπιά της Δύσης, πάντως, πρόκειται για παιχνίδι υψηλού ρίσκου. Ο πρώτος κίνδυνος είναι να εξωθηθεί το Κατάρ στην αγκαλιά της Τουρκίας και του Ιράν. Ηδη η Αγκυρα –στο ίδιο μήκος κύματος με την Ντόχα ύστερα από την εκδήλωση της Αραβικής Ανοιξης– αλλά και η Τεχεράνη προσφέρθηκαν να τροφοδοτήσουν το Κατάρ με τρόφιμα και νερό, ενώ η τουρκική Βουλή επέσπευσε την εγκατάσταση 3.000 στρατιωτών στο εμιράτο, όπου υπάρχει τουρκική βάση από το 2014. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει έναν επιπρόσθετο λόγο να θέλει να μπει στο μάτι του Ντόναλντ Τραμπ αυτή την περίοδο, ύστερα από την απόφαση του Αμερικανού προέδρου να εξοπλίσει άμεσα τους Κούρδους αντάρτες για τη μάχη της Ράκα, στη Συρία, που ήδη ξεκίνησε. Ο δεύτερος, ακόμη, μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να εξωθηθεί το Ιράν σε ακόμη ισχυρότερη εμπλοκή στους φονικούς πολέμους της Συρίας και της Υεμένης, πεδία αναμέτρησής του με τη Σαουδική Αραβία για την ηγεμονία στην περιοχή. Τον κίνδυνο αυτό ενίσχυσαν οι θεαματικές τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στην Τεχεράνη, την περασμένη Τετάρτη, για την οποία οι Φρουροί της Επανάστασης κατηγόρησαν ευθέως τη Σαουδική Αραβία και τον πρόεδρο Τραμπ – χωρίς, πάντως, να προσφέρουν αποδείξεις. Μια τέτοια εξέλιξη όχι μόνο θα εμποδίσει την ειρήνευση σε Συρία και Υεμένη, αλλά θα προκαλέσει και νέα μεταναστευτικά κύματα, που θα φτάσουν αναπόφευκτα και στην Ευρώπη. Ισως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ καυτηρίασε την «τραμποποίηση» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αναφορικά με τους χειρισμούς του Ντόναλντ Τραμπ στο πρόβλημα του Κατάρ.