Οι «ταυρομάχοι»
Κάθε πολιτικός έχει ευκαιρίες, τις οποίες είτε αρπάζει και αξιοποιεί είτε τις εξετάζει προσεκτικά μέχρι να εξανεμισθούν. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή της Ε.Ε. σαν ένας μεγάλος πονοκέφαλος για την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Ηταν όμως ταυτόχρονα και ένας λαμπερός ροκ σταρ για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Οι εμφανίσεις του στις ευρωεκλογές του 2014 προκαλούσαν ενθουσιασμό στη Ρώμη και στο Παρίσι. Οχι στο ευρύ κοινό, προφανώς, αλλά στις συγκεντρώσεις της αντισυστημικής Αριστεράς. Η πραγματικότητα ρούφηξε τον κ. Τσίπρα, ο οποίος βρέθηκε απροετοίμαστος απέναντι στο «κτήνος» με το οποίο ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο και οι προκάτοχοί του Ελληνες πρωθυπουργοί της κρίσης. Το καλοκαίρι του 2015 συμβιβάσθηκε έπειτα από μία πρωτοφανή περιπέτεια. Κέρδισε όμως και τις δεύτερες εκλογές. Ισως αυτή ήταν και η νίκη που του έδωσε την περίσσια αυτοπεποίθηση, τη βεβαιότητα ότι «αφού κατάφερα να κερδίσω και να ελέγξω το παιχνίδι έπειτα από όλα αυτά, δεν θα χάσω ποτέ».
Οι συντηρητικοί ηγέτες της Ευρώπης χάρηκαν γιατί τον δάμασαν. Πίστευαν ότι αυτό θα είχε, και όντως είχε, μία εκπαιδευτική λειτουργία για επίδοξους Τσίπρες στην Ισπανία ή την Ιταλία. Οι Σοσιαλιστές άρχισαν να πιστεύουν ότι μπορούσαν να τον προσεταιρισθούν, να τον εντάξουν στην ομάδα τους και να πάρουν λίγο από την αντισυστημική του φρεσκάδα. Του έδωσαν, λοιπόν, τα κλειδιά της αντιπροσωπείας της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας για την Ελλάδα. Εκείνοι, με πρώτο τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, τον στήριζαν ανεπιφύλακτα. Εκείνος έδωσε την υπόσχεση ότι θα μετακινηθεί προς το Κέντρο και θα μεταλλαχθεί σε ένα κεντρώο σοσιαλιστικό κόμμα. Η πολιτική μεταμόρφωση θα βοηθούσε να καταστεί ο ίδιος πιο ελκυστικός για τις αγορές, τους ξένους επενδυτές και κάθε άλλον που θα μπορούσε να συμβάλει στην επιστροφή στην ανάπτυξη. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έπαιξε καλά αυτό το παιχνίδι προς τα έξω. Περιέφερε 2 - 3 «κομμένα» κεφάλια της παλαιάς διαπλοκής ως τρόπαιο και πειστήριο προς τους Ευρωπαίους, που υποστήριζαν ότι «τίποτα δεν αλλάζει εκεί κάτω». Μιλούσε τη γλώσσα της επιχειρηματικότητας και των αγορών. Τους άρεσε ότι είχαν απέναντί τους το «κακό παιδί» που τώρα μιλούσε για επενδύσεις και αγορές ομολόγων.
Στην Ελλάδα, όμως, ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκολλήσει από το παρελθόν και να φύγει προς τα εμπρός. Υπήρξαν στιγμές που πολλοί άνθρωποι από άλλους πολιτικούς χώρους θα δούλευαν γι’ αυτόν, αν είχε ένα καθαρό σχέδιο, άλλη ποιότητα πολιτικού πολιτισμού και αποκήρυσσε τον διχασμό ως εργαλείο πολιτικής. Δεν το έκανε. Αντιθέτως, με το πρώτο σημάδι πολιτικού πανικού προσέτρεχε στη θαλπωρή του προπατορικού 3% και ενός έντονα μη ευρωπαϊκού εθνολαϊκισμού. Οσο για τις αγορές και τους επιχειρηματίες, δεν έχουν καμία υπομονή. Βιάζονται. Θεωρούν γραφικές τις εσωκομματικές ζυμώσεις και διεργασίες. Θέλουν πράξεις, δράσεις χθες, όχι αύριο.
Κάπως έτσι βρέθηκε με το ένα πόδι στην ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και το άλλο στον μικρόκοσμο μιας πολύ περιθωριακής Αριστεράς. Το ρήγμα κάτω από τα πόδια του μεγαλώνει και εκείνος κοιτάει τα κλειδιά της αντιπροσωπείας.., αλλά δεν ξέρει τι να κάνει. Οπως λέει και ο ποιητής, μόνο ο ταυρομάχος ξέρει τι σκέπτεται όταν κοιτάει τον ταύρο στα μάτια. Οσο για το «κτήνος», ετοιμάζεται να υποδεχθεί στην αρένα τον επόμενο «ταυρομάχο».