Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Σε κάθε κλισέ μένει ξεχασμένη λίγη αλήθεια. Στο κλισέ «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» υποτίθεται ότι η υπόρρητη αλήθεια ήταν πως, όταν τα υδραυλικά του πολιτικού συστήματος στομώνουν, η διέξοδος είναι πάντα οι κάλπες.

Καθώς η πιο παλιά δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου παραπαίει από εκλογικό αδιέξοδο σε εκλογικό αδιέξοδο, η πίστη στην πανάκεια της κάλπης δεν στέκει ούτε ως απολιθωμένη κοινοτοπία. Εντάξει, το προϊόν των προχθεσινών βρετανικών εκλογών δεν είναι μονόχρωμο. Δεν κατέλιπε μόνο μια χωλή κυβέρνηση με ναρκοθετημένο μέλλον. Εχει και καλά νέα.

Τα καλά νέα είναι ότι η Τερέζα Μέι δεν πήρε την εντολή που είχε ζητήσει για στεγνό Brexit. Τα κακά νέα είναι ότι ούτε η εξωστρεφής, φιλοευρωπαϊκή Βρετανία βρήκε εκλογική έκφραση. Η μόνη καθαρή φιλοευρωπαϊκή πρόταση, εκείνη των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, έμεινε καθηλωμένη σε ένα αμελητέο ποσοστό λίγο πάνω από το 7%. Οταν λέμε Brexit, εξακολουθούμε να εννοούμε Brexit.

Τα άλλα καλά νέα είναι ότι εξανεμίστηκε η Ακροδεξιά. Τα κακά νέα είναι ότι οι φοβίες που η Ακροδεξιά είχε υποδαυλίσει παροχετεύτηκαν στην κοίτη του αριστερού λαϊκισμού, που για μία ακόμη φορά λειτούργησε ως συγκοινωνούν δοχείο. Το UKIP εξαφανίστηκε αλλά η ατζέντα του επέζησε διά της μετάστασης στο Εργατικό Κόμμα.

Ναι, είναι καλό νέο ότι οι νέοι κινητοποιήθηκαν και ψήφισαν. Αλλά κινητοποιήθηκαν για να ψηφίσουν κάποιον με τη δογματική σκευή του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Ακόμη και η παλινόρθωση του παραδοσιακού δικομματισμού –η μαζική παλιννόστηση των ψηφοφόρων στα πολυσυλλεκτικά, συστημικά κόμματα που έφτασαν αθροιστικά το 82%– εξουδετερώνεται από τη δεύτερή της ανάγνωση: Προτού ενισχυθούν, τα συστημικά κόμματα είχαν μεταλλαχθεί σε αντισυστημικά. Οι Συντηρητικοί παραδόθηκαν εντελώς στις ροπές της εθνικής αναδίπλωσης. Οι Εργατικοί αλώθηκαν εσωτερικά από την ακραία τους πτέρυγα –εκείνη που εκπροσωπεί την πιο παρωχημένη εκδοχή του αντικαπιταλισμού και της αντιπαγκοσμιοποίησης. Ως «αντί-», ο Κόρμπιν κατάφερε να χάσει τόσο, ώστε να μην αμφισβητηθεί από το κόμμα του. Η ποσοτική τους επιτυχία συνιστά και την παγίδευση των Εργατικών· είναι πλέον αναγκασμένοι να μείνουν με τον Κόρμπιν.

Αυτό το αποτέλεσμα, το μάλλον καταδικαστικό για τη ευρω-σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα των Εργατικών, έσπευσε το ΠΑΣΟΚ να χαιρετίσει ως «ελπιδοφόρο μήνυμα για τη σοσιαλδημοκρατία» και να το αποδώσει μάλιστα στην «επιμονή στη μεταρρυθμιστική αντίληψη». Το ίδιο ενθουσιώδης ήταν και ο Τσίπρας, που είδε «την Αριστερά που τολμά». Ποιος έχει πέσει έξω; Κανένας από τους δύο. Ο Τσίπρας αναγνώρισε σωστά τον συριζοπρεπή του ομόλογο. Και το ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε κατά λάθος πως φαντάζεται ότι θα αναστηθεί, αν μιμηθεί αυτόν που το σκότωσε.