Ελαμψε το ταλέντο της Τιάνγουα Γιανγκ

Απολαυστική υπήρξε η Κινέζα βιολονίστρια Τιάνγουα Γιανγκ στο Κοντσέρτο για βιολί του Μπετόβεν, το οποίο ερμήνευσε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Στέφανο Τσιαλή (αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», 26 Μαΐου). Με την τεχνική και τη δεξιοτεχνία να θεωρούνται αυτονόητα στοιχεία στον εξοπλισμό των περισσότερων μουσικών από την Απω Ανατολή, εκείνο που εξέπληξε θετικά ήταν η μουσικότητα της Γιανγκ και η πλαστικότητα με την οποία διαμόρφωνε ειδικά τα γοργά μέρη και πιο συγκεκριμένα τα δεξιοτεχνικά τμήματα, αποφεύγοντας κάθε υποψία μηχανιστικής απόδοσης. Οπως αναμενόταν, οι φράσεις ήταν δουλεμένες στη λεπτομέρειά τους αλλά το αποτέλεσμα δεν ηχούσε ως παρουσίαση καλά προετοιμασμένης άσκησης: η αυθεντικότητα της ερμηνείας μαρτυρούσε την ειλικρινή συναισθηματική επένδυση και τη σε βάθος ενασχόληση με το έργο. Η ποιότητα αυτή χαρακτήρισε την ερμηνεία στο σύνολό της και έδωσε ξεχωριστή υπόσταση στις εμβόλιμες σελίδες δεξιοτεχνίας με υπογραφή του Καμίγ Σεν-Σανς, τις οποίες επέλεξε να παρουσιάσει η Γιανγκ. Στο έργο αυτό η ορχήστρα προφανώς θεώρησε την παρουσία της περιττή, κρίνοντας ότι την προσοχή του κοινού θα μονοπωλούσε το λαμπερό αστέρι της Γιανγκ. Ετσι, παρέμεινε σε δεύτερο επίπεδο, περιοριζόμενη σε ρόλο αδιάφορου συνοδού. Η ώρα της Κρατικής ήρθε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, για το οποίο ο Τσιαλής επέλεξε ένα συμφωνικό έργο του Ρίχαρντ Στράους. Δεδομένου ότι όλα τα γνωστά έχουν ήδη παιχτεί από την Κρατική μέχρις εξαντλήσεως μια και δυο φορές, απέμενε η Συμφωνία «domestica» (1903), μουσικά καλογραμμένη αλλά για τα εξωμουσικά της συμφραζόμενα πολύ λιγότερο ελκυστική. Στο έργο αυτό ο συνθέτης δεν ασχολείται απλώς με τον εαυτό του, όπως το συνήθιζε, αλλά προτείνει στα σοβαρά μία προγραμματική συμφωνία εμπνευσμένη από την οικογενειακή του ζωή. Προφανώς τη θεωρούσε τόσο ενδιαφέρουσα, ώστε και στη συνέχεια να συνθέσει μια όπερα με επεισόδια από τη ζωή στο σπίτι του («Ιντερμέτσο», 1924). Δεν είναι εύκολο οι στιγμές οικογενειακής ευτυχίας και τα ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας ενός σπιτιού να σταθούν αφορμή για μια ενδιαφέρουσα σύνθεση, όσο σπουδαίος και προικισμένος και αν είναι ο δημιουργός της. Ακόμα λιγότερο αρκεί η απλή διεκπεραίωση της συγκεκριμένης μουσικής προκειμένου να δοθεί ενδιαφέρον στο ακρόαμα. Καθένα από τα «επεισόδια» έχουν ανάγκη από σαφή χαρακτηρισμό, πολύ περισσότερο εάν ο αρχιμουσικός επιθυμεί να αναδείξει τα στοιχεία αυτοσαρκασμού, που αφθονούν στον Στράους. Αλλιώς, λόγου χάριν, το «θέμα του πατέρα» στην κατάληξη του έργου ηχεί απλά στομφώδες, κερδίζοντας, βέβαια, τα θυελλώδη χειροκροτήματα του κοινού.

Η Κινέζα βιολονίστρια απέδωσε με ακρίβεια και ποιητική διάθεση το Κοντσέρτο του Μπετόβεν.