Παραμύθι με δράκο
Το συμπέρασμά μου είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε απελπισία. Διαφορετικά, δεν εξηγείται η θλιβερή απόπειρά της να στήσει ξανά το σκηνικό της ρήξης. Τη Δευτέρα, στο υπουργικό συμβούλιο που είχε συγκληθεί για την πορεία της διαπραγμάτευσης, ο Τσίπρας «έβαλε το πιστόλι στο τραπέζι», κατά την ωραία και ιστορική διατύπωση του ΓΑΠ, καθώς η εισήγησή του κατέληγε με το ενδεχόμενο της παραπομπής του ζητήματος του χρέους στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Την επομένη κιόλας, μετά τη συνάντησή του με τον νέο υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, απέκλεισε την παραπομπή στη σύνοδο, διότι «θα δραματοποιούσε ανώφελα» την υπόθεση, ήταν τα λόγια του. Προχθές, το επανέφερε ξανά και κατηγορηματικά – σωστότερα, έβαλε έναν υπουργό του να το διαδώσει.
Και μέσα σε όλη αυτή την επιπολαιότητα, να σου κι ο Σόιμπλε! (Μα γίνεται παραμύθι χωρίς δράκο;) Ο Γερμανός υπουργός έκανε ένα σύντομο πέρασμα ως γκεστ σταρ, μόνο και μόνο για να ρεζιλέψει τον Τσίπρα, αποκαλύπτοντας ότι έχει ταράξει τη Μέρκελ στα (παρακλητικά) τηλεφωνήματα, προκειμένου εκείνη να παρέμβει υπέρ αυτού και κατά του Σόιμπλε. Ματαιοπονεί, όμως, διότι εκείνη κάθε φορά τον παραπέμπει στο Γιούρογκρουπ, δηλαδή στον Τσακαλώτο ή, αν το προτιμά, στον ίδιο τον Σόιμπλε. (Παρεμπιπτόντως, αξίζει να προσέξουμε τη βαθιά ελληνικότητα της συμπεριφοράς του Τσίπρα. Βάζει μέσον, που λέμε, για να διευκολυνθεί. Λες και η Ευρώπη είναι Πολυτεχνείο...)
Οι προβλέψεις σε τέτοια θέματα (και, κυρίως, με τέτοιους ανθρώπους) πάντα ενέχουν ένα υψηλό ποσοστό κινδύνου· παρ’ όλα αυτά, το πιθανότερο σενάριο, νομίζω, είναι και να μη φθάσουμε στη ρήξη και να μην πάρουμε τίποτα. Πλην του παροιμιώδους, που παίρνουμε πάντα σε περιπτώσεις κούφιων λεονταρισμών. Ο λόγος είναι ότι, αν πάρει τη δόση, η κυβέρνηση κερδίζει έναν ακόμη χρόνο παραμονής στην εξουσία. Βεβαίως, με την ανικανότητα που τη διακρίνει και την προϊούσα κατάρρευση του κράτους, όλο και θα έρχεται αντιμέτωπη με «γεγονότα», από αυτά που σύμφωνα με τον Μακ Μίλαν ρίχνουν κυβερνήσεις, αλ- λά η δική μας δεν έχει λόγο να φοβάται παρόμοιες αντιξοότητες. Από θράσος και αναισχυντία δεν έχουμε πρόβλημα – η κυβέρνηση διαθέτει αποθέματα, που της επιτρέπουν να κάνει ακόμη και εξαγωγές. Αν πάρει την αναγκαία παράταση ζωής, θα αντέξει οτιδήποτε – με μόνη εξαίρεση, ενδεχομένως, έναν πόλεμο. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση θα υποχωρήσει, επειδή προέχει η παραμονή της στην εξουσία. Εξάλλου, η ρήξη μπορεί να συσπειρώσει τους ιδεολόγους του ε θ νικ ο λαϊκιστικού χώρου, οπωσδήποτε όμως θα αποδυναμώσει την κυβέρνηση: η διάσπαρτη απογοήτευση θα γίνει αγανάκτηση και θυμός εναντίον της. Διότι, στα μάτια εκείνων που αρέσκονται σε τέτοιες συγκρίσεις, ο Τσίπρας δεν είναι πια ένας δυνάμει Τσάβες, αλλά ένας δυνάμει Μαδούρο...
Ο άνθρωπός μας
Χθες δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» μία φωτογραφία με ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Αν έχετε το φύλλο πρόχειρο, ανοίξτε το στην τρίτη σελίδα, όπου θα δείτε τον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ και θα φρίξετε. Μιλώ ότι θα σας σηκωθεί τρίχα, διότι ο Νίκολα Ντιμιτρόφ φορεί μια γραβάτα ασύλληπτης ακαλαισθησίας. Είναι φτιαγμένη από το τάρταν της πόλης Νταντί στη Σκωτία: ένα καρό από σκοτωμένο πράσινο, σκοτωμένο πορτοκαλί, λίγο άσπρο και πολύ μαύρο. Ξέρω καλά γιατί σας μιλώ, διότι τη συγκεκριμένη γραβάτα την έχω και εγώ. Πώς την απέκτησα, δεν ξέρω – ήταν μια εποχή που έπινα. Πάντως, ορκίζομαι ότι δεν την έχω φορέσει ποτέ! Για να είμαι ακριβής, μια και ορκίστηκα, μία φορά το προσπάθησα και, αφού είχα κάνει περί τα εκατό μέτρα, γύρισα στο σπίτι να τη βγάλω.
Εκείνος όμως τη φορεί με περηφάνια –προσέξτε το στη φωτογραφία– και αυτό κάτι δηλώνει. Συγκεκριμένα, μας λέει ότι ένας άνθρωπος που τολμάει να φορεί την πιο άθλια γραβάτα του κόσμου με τέτοια αυτοπεποίθηση είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη εσωτερική δύναμη, ο οποίος μπορεί να παίρνει δύσκολες αποφάσεις! Επομένως, είναι το απολύτως κατάλληλο πρόσωπο για να διαπραγματευθούμε μαζί του το ζήτημα της ονομασίας. Αυτός είναι ο άνθρωπός μας!..