Από τον Λάκη στον Πολάκη

Αν η ευπάθεια στον λαϊκισμό οφείλεται στην ελληνική ιδιαιτερότητα, τότε πώς εξηγείται ο Τραμπ; Η υπηρεσία που προσέφερε ο περφόρμερ, προσφέρεται πια χωρίς σκηνοθεσία.

Δεν έχει πια εκπομπή. Τα γράφει όμως στο μπλογκ του ο Λάκης Λαζόπουλος. Εξηγεί, ας πούμε, γιατί οι Εγγλέζοι φεύγουν από την Ευρώπη: Διότι «δεν αντέχουν την τυραννία που προκύπτει από την παρανοϊκή δημοσιονομική υπεροχή των Γερμανών». Τι πειράζει που οι «Εγγλέζοι» δεν ήταν στην Ευρωζώνη;

Στο σύμπαν του Λαζόπουλου, τα παιδάκια –που υποτίθεται ότι επί ΣΥΡΙΖΑ είχαν πάψει να πεινούν– λιποθυμούν ακόμη από την πείνα. Αλλά δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ο Σόιμπλε, που είναι «θετός πατέρας του Κυριάκου». Φταίνε οι δανειστές, που είναι «βιαστές». Οι δημοσιογράφοι, που είναι «πουλημένοι».

Από τότε που ο διασκεδαστής διεκδίκησε τη μετάταξή του σε κήρυκα του εθνικολαϊκιστικού μελοδράματος, το ρεπερτόριό του δεν έχει αλλάξει. Είναι το ίδιο καζαντζίδειο ρεπερτόριο που κλαίει για τα βασανάκια του λαού και χύνει χολή για τις «άπονες εξουσίες». Η ίδια χολή. Τα ίδια δάκρυα.

Αν κάτι έχει αλλάξει, δεν είναι τα λαζοπουλικά στερεότυπα – στερεότυπα παλαιοκομμουνιστικής προέλευσης, σύμφωνα με τα οποία οι κυβερνώντες είναι πάντα μακιαβελικά τέρατα, εκτός αν οι κυβερνώντες είναι δικοί μας. Αν έχει κάτι αλλάξει είναι η πλατεία.

Η ίδια η πορεία του Λαζόπουλου, παράλληλη με την πορεία της εξουσίας που προετοίμασε, αποτυπώνει την αλλαγή: Από επιδραστικότατος τηλεαστέρας, μοναχικός μπλόγκερ. Από ιεράρχης της εθνικής αγανάκτησης, παλαιοημερολογίτης μιας παρωχημένης κλάψας.

Οπως η εμφυλιακή μισαλλοδοξία εξέπεσε από το προεδρείο της Βουλής στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο, όπως οι δραχμιστές επέστρεψαν στα προμνημονιακά τους μεγέθη, έτσι και ο Λαζόπουλος: Ούτε το παλιό του κοινό, που τον ήξερε ως κωμικό, μπορεί να διασκεδάσει. Ούτε το νέο του κοινό, που τον ακολούθησε ως προπαγανδιστή, μπορεί πια να συγκινήσει πολιτικά.

Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι ο λόγος που υπηρέτησε ο Λαζόπουλος απονομιμοποιήθηκε. Τον απονομιμοποίησαν αυτοί που αναδείχτηκαν εξαιτίας του. Το είδος δεν έχει χάσει, βέβαια, την απήχησή του. Απλώς δεν χρειάζεται τη λαζοπουλική σκηνοθεσία. Δεν έχει ανάγκη το επιθεωρησιακό άλλοθι. Δεν χρειάζεται καν το τηλεοπτικό στούντιο, γιατί μπορεί και αρθρώνεται –πιο άμεσα, πιο ωμά– εκεί που έχει καταργηθεί η απόσταση μεταξύ του περφόρμερ και του κοινού του: στο πεδίο των κοινωνικών δικτύων.

Ως αισθητικό και πολιτικό προϊόν, ο Λαζόπουλος εξαναγκάζεται σε αποστρατεία από το είδος μετατηλεοπτικού κράχτη που ο ίδιος βοήθησε να διαπλαστεί. Αν θέλει κανείς να γεμίσει το ρεζερβουάρ της μνησικακίας του, δεν χρειάζεται πια να αναζητήσει τον Λάκη. Μπορεί να ικανοποιηθεί μένοντας μπροστά στην οθόνη του. Τι να τον κάνεις τον Λάκη όταν έχεις τον Πολάκη; Τι να τον κάνεις, όταν δεν χρειάζεται καμία τέχνη, κανένα «σανίδι», για να γίνεις Λάκης;