Στην εποχή του χρέους...
Η κυβέρνηση εξάντλησε το κεφάλαιό της και δεν μπορεί να διαπραγματευθεί το χρέος. Να δούμε τι μπορούν οι επόμενοι.
Τηνεποχή που η χώρα δημιουργούσε νέο χρέος με ρυθμό 2 δισ. ευρώ κάθε μήνα (24 δισ. ήταν το πρωτογενές έλλειμμα το 2009), στην ελληνική δημόσια σφαίρα διαμορφώνονταν δύο αιτήματα. Πρώτον, «να πέσουν περισσότερα λεφτά στην αγορά», που σήμαινε μεγαλύτερα ελλείμματα και περισσότερο χρέος, και δεύτερον, να σβήσει το χρέος ως «παράνομο, επονείδιστο και επαχθές». «Δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε» ήταν το σύνθημα.
Η αντίφαση –δεν πληρώνω τα παλιά μου χρέη, αλλά δανείστε μου κι άλλα– δεν ήταν εμφανής. Βεβαίως, ουδείς από τους πιστωτές ζητούσε αποπληρωμή του χρέους. Αυτή είχε μεταφερθεί για το 2021 με αδιόρατες υποσχέσεις περί επαναδιευθέτησής του, αλλά η Ελλάδα φλεγόταν από τον καημό του Deptocracy, μιας προπαγανδιστικής μπαρούφας που κατόπιν η κυβέρνηση του 2015 το έκανε επίσημη πολιτική. Ή, για να είμαστε δίκαιοι, ένα μέρος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε αποφασίσει για λόγους αυτοπροβολής να σηκώσει το αίτημα. Στα χρόνια της Πρώτης Φοράς Αριστερά δεν υπάρχει ενιαία πολιτική στόχευση. Κάθε κομμάτι της σηκώνει ένα «επαναστατικό» μπαϊράκι και τραβά την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Ηταν τότε που η ανεκδιήγητη είχε κάνει Επιτροπή Χρέους στη Βουλή, την οποία δυστυχώς νομιμοποίησαν με την παρουσία τους και ο πρωθυπουργός, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Βεβαίως στις πλατείες του αντιμνημονίου ζήσαμε πρώτα απ’ όλα την ήττα της λογικής. Η νουνεχής πρόταση ότι «τώρα ασχολούμαστε με τα ελλείμματα και όταν η χώρα πάψει να παράγει νέο χρέος μπορούμε να διαπραγματευτούμε το υπάρχον» δεν είχε πέραση, ούτε στις πλατείες (πολύ λογικό), αλλά δυστυχώς ούτε στην αίθουσα της Βουλής. Διάφοροι κυκλοφορούσαν τον μύθο ότι τα δάνεια ήταν για την αποπληρωμή του χρέους (εν μέρει αληθές: ήταν για την ανακύκλωση, με καλύτερους όρους, του χρέους και ουχί αποπληρωμή του) αλλά αποσιωπούσαν το γεγονός ότι ένα μέρος των δανεικών ήταν για την κάλυψη πρω- τογενών ελλειμμάτων που συνέχιζε να δημιουργεί το κράτος, για να μην καταρρεύσουν ξαφνικά νοσοκομεία, δομές πρόνοιας, ασφάλεια κ.λπ., όπως συμβαίνει σε περίπτωση ανέλεγκτης χρεοκοπίας.
Το 2014 –όταν με πολλές θυσίες του ελληνικού λαού, οι κυβερνήσεις είχαν μηδενίσει τα πρωτογενή ελλείμματα και φαινόταν στον ορίζοντα η ανάπτυξη– ήταν η καλύτερη στιγμή για τη διευθέτηση του χρέους. Το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί και η διαφαινόμενη ανάπτυξη άλλαζε τον παρονομαστή του χρέους, το οποίο θα μπορούσε με κάποιες ρυθμίσεις να βαφτιστεί και βιώσιμο. Η κυβέρνηση όμως των «Σαμα- ροβενιζέλων» ήταν σε αποδρομή και λογικώς οι δανειστές περίμεναν την επόμενη για να διαπραγματευτούν. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 υπήρξε πολλαπλώς καταστροφικό. Ξεκίνησαν οι ερασιτεχνισμοί, η ακατάσχετη ρητορεία του στυλ «οι Ελληνες δεν θέλουν λεφτά αλλά μόνο αξιοπρέπεια» κ.λπ. Ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης έκανε καριέρα στα διεθνή media εις βάρος της χώρας. Καμία κυβέρνηση, ουδενός κράτους μπορούσε να δείξει ότι υποχωρεί σε κάποιους φανφαρόνους, ενώπιον όλου του κόσμου και φυσικά των ψηφοφόρων τους. Η δυναμική χάθηκε...
Τώρα το αριστερό τσούρμο, που έκανε καριέρα με το «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», επιβιώνει ως κυβέρνηση λέγοντας: «Θα πληρώσουμε και κάτι παραπάνω». Υπογράφει καταστροφικές για την οικονομία δεσμεύσεις για πλεονάσματα 3,5%. Δεν μπορεί να διαπραγματευθεί τίποτε, διότι εξάντλησε όλο το κεφάλαιό της στη μέθη του 2015. Καιρός να δούμε τι μπορούν να κάνουν οι επόμενοι...