Από τον λαϊκισμό στη χυδαιότητα
Τα κρούσματα είναι αλλεπάλληλα. Φιλιππάκης (τέως ειδικός γραμματέας της ΕΣΗΕΑ), Κωνσταντοπούλου (τέως πρόεδρος της Βουλής και τώρα πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας), Πολάκης (αναπληρωτής υπουργός Υγείας), Μπαλάφας (υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής), Μακρή (πρώην βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ΣΥΡΙΖΑ), Καμμένος (υπουργός Εθνικής Αμυνας). Ολοι αυτοί, που έγιναν δημόσια πρόσωπα ως εκλεκτοί ενός συνόλου –ο Φιλιππάκης με την ψήφο δημοσιογράφων, οι υπόλοιποι με την ψήφο πολιτών–, διακρίθηκαν τελευταία γιατί με δηλώσεις και ενέργειές τους απέδειξαν ότι το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού είναι η χυδαιότητα και πιθανότατα έπεται συνέχεια.
Ο Φιλιππάκης «ευχήθηκε» στον Στουρνάρα να έχει την τύχη του Παπαδήμου, η Κωνσταντοπούλου απείλησε τον τραυματισμένο Παπαδήμο ότι θα δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη όταν αποκατασταθεί η πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα και μετά έκανε το γνωστό «σόου» εις βάρος του πρεσβευτή της Γερμανίας στο Δίστομο, αλλά «έσπασε τα μούτρα της» πάνω στον Γλέζο, ο Πολάκης χυδαιολογεί και πουλάει νταηλίκι κατ’ εξακολούθηση, ο Μπαλάφας χαρακτήρισε «στραβή» τη δολοφονία του άτυχου παιδιού στο Μενίδι, η Μακρή ελεεινολόγησε τον Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου, γιατί χειρουργήθηκε σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο Καμμένος τούς ξεπέρασε όλους με τη γνωστή γραβάτα με «φαλλούς» που ανάρτησε στο Twitter για να «τρολάρει» τους πολιτικούς αντιπάλους του και όταν... «συνήλθε» έριξε την ευθύνη στο παιδί του!
Μπορεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σε μικρούς ή μεγάλους κύκλους η ψυχοσύνθεση αυτών και άλλων προσώπων που κατέχουν αξιώματα επειδή σε κάποια φάση εξελέγησαν, αλλά στην πραγματικότητα έχει μικρή σημασία, αν είναι ή δεν είναι στα καλά τους, αν πίνουν ή δεν πίνουν, αν «χαπακώνονται» ή όχι, αν η οικογενειακή τους κατάσταση είναι ομαλή, αν έχουν καλή σεξουαλική ζωή, ή αν ένιωσαν θαλπωρή στην παιδική τους ηλικία. Σημασία έχει ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών ταυτίστηκε μαζί τους και τους εμπιστεύτηκε, καθώς και το γεγονός ότι οι «λεγάμενοι» μπορούσαν για ένα διάστημα, ή μπορούν ακόμη, να καθοδηγούν τον λαό και να παίρνουν αποφάσεις για την τύχη του. Σημασία επίσης έχει ότι αυτοί οι άνθρωποι, ή έστω οι περισσότεροι, σκοπεύουν να διεκδικήσουν ξανά την ψήφο των πολιτών, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.
Το πιο δυσάρεστο, λοιπόν, είναι ότι οι συγκεκριμένοι πιστεύουν προφανώς και τώρα ότι απευθύνονται σε ένα κοινό και ταυτόχρονα το εκφράζουν, με όσα κάνουν και όσα λένε σε συνεντεύξεις τους στα μίντια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Διαδίκτυο, σε διάφορες εκδηλώσεις, στη Βουλή. Ενα κοινό που θεωρούν ότι είναι μεγάλο, ενδεχομένως και πλειοψηφικό, αν ληφθούν υπ’ όψιν τα ποσοστά που πήραν στις δύο προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή και διάφορα μικρότερα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, αλλά και το ποσοστό του «Οχι» στο δημοψήφισμα. Είναι το ίδιο κοινό που τρέφεται με το μίσος, τον διχαστικό λόγο, τις δοξασίες, τα ψέματα και, παράλληλα, δέχεται τη μετατροπή του μαύρου σε άσπρο μέσα σε μία στιγμή και εξακολουθεί να πιστεύει τις αρλούμπες, που εμφανίζουν τις ταπεινώσεις στο εξωτερικό και τις αυταπάτες ως περιφανείς νίκες.
Δυστυχώς, τέτοιο κοινό υπάρχει στην Ελλάδα και είναι μεγάλο, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τον στρουθοκαμηλισμό που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Που επί χρόνια θεωρούσε «λίγους ανεγκέφαλους» τους χούλιγκαν που κανιβαλίζουν στα γήπεδα, μέχρι που διαπιστώθηκε ότι αυτοί διαμορφώνουν το κλίμα, αυτοί κάνουν «κουμάντο» και πολύ συχνά αποτελούν την πλειονότητα των θεατών. Οι Συρανέλ, σε αγαστή σύμπνοια με τη Χρυσή Αυγή και ορισμένα περιθωριακά γκρουπούσκουλα, έχουν φροντίσει και συνεχίζουν να τροφοδοτούν τον χουλιγκανισμό στην καθημερινότητα με τη ρητορική τους, μέσα και έξω από τη Βουλή. Ρητορική που συνδυάζει διχασμό, ασυναρτησία, άγνοια, ψέμα, αγένεια, προσβολές, απειλές, μίσος και βία, βεβαίως, φυσική ή λεκτική. Με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η Ελλάδα τού «όλα επιτρέπονται».
Σε αυτό το κοινό απευθύνονται και από εκεί προσπαθούν να ψαρέψουν αποδοχή και ψήφους οι Φιλιππάκης, Κωνσταντοπούλου, Πολάκης, Μπαλάφας, Μακρή, Καμμένος και οι όμοιοί τους. Μπορεί η συμπεριφορά τους να μην απαντά σε κανένα άλλο μήκος και πλάτος της Γης, από την Ανταρκτική ώς την Υποσαχάρια Αφρική, αλλά είναι σαφές ότι οι ίδιοι πιθανολογούν ή ξέρουν με βεβαιότητα ότι βρίσκουν ανταπόκριση. Το πρόσφατο παρελθόν τούς δικαίωσε, δεν αποκλείεται να τους δικαιώνει και το παρόν. Ας ελπίσουμε ότι θα τους απορρίψει το μέλλον.