Περιπετειώδης και πολυτάραχη
Μεταξύ ψυχιατρικών κλινικών, ενός γάμου που έληξε σύντομα αλλά φιλικά και μιας αλλαγής ονόματος –ο πρώτος της σύζυγος Roger και η ίδια αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα νέο επώνυμο για τους δυο τους, κάτι που μόνο ακραία ρομαντικό μπορεί κανείς να το θεωρήσει– η Diski έγραψε για ένα ταξίδι στην Ανταρκτική όπου προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της σχέσης της με την κόρη της («Skating to Antarctica» - Ταξιδεύοντας με σκέιτ στην Ανταρκτική). Εγραψε για τον γύρο των Ηνωμένων Πολιτειών («Stranger on a Train» - Ξένη σ’ένα τρένο) που οι μόνες αλλά όχι λίγες συναντήσεις της με τους συνεπιβάτες της συγκεντρώνονταν στην καμπίνα καπνίσματος – η Diski κάπνιζε από τα 12 της χρόνια. «Αυτό που αντιμετωπίζω με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ο διαχωρισμός μου απ’ αυτούς, η απόστασή μου, ένα κενό όπου οι λέξεις και τα αγγίγματα δεν μας ενώνουν ποτέ. Αντιθέτως με τις γάτες, οι άνθρωποι εμπλέκονται με την κατανόηση της πραγματικότητας, σπιλώνουν το πώς μπορώ να γνωρίσω τον εαυτό μου, μπερδεύουν την κατανόηση του ποια είμαι, η οποία κινείται γύρω από τη σκέψη ότι η μοναξιά είναι μια κατάσταση τελειότητας».
Δεν έγραψε μόνο δοκίμια. Εγραψε επίσης 11 μυθιστορήματα, το ένα διαμετρικά αντίθετο από το επόμενο. Το πρώτο της μυθιστόρημα «Nothing Natural» (Τίποτα το φυσικό) πραγματεύεται τη σαδομαζοχιστική σχέση μιας μητέρας με τον εραστή της. Στο «Like mother» (Σαν μητέρα) ένα μωρό γεννιέται χωρίς εγκέφαλο – ένας αναγνώστης εκμυστηρεύεται ότι είχε εφιάλτες για μήνες λόγω του βιβλίου. Τίποτα στην Jenny Diski δεν είναι εύκολο, συμβατικό, με ένα happy ending για να ικανοποιηθεί η μάζα. «Σε ένα βαθμό, δεν υπάρχει λόγος να γράφω, θα έλεγα. Υπάρχει ένα μέρος μου που συνεχίζει να το νιώθει αρκετά έντονα. Ο κόσμος δεν χρειάζεται μερικά ακόμη μέτρια βιβλία... Είμαι αρκετά αλαζονική, αλλά όχι όσο χρειάζεται για να πιστεύω ότι είμαι αρκετά καλή. Και σ’ ένα βαθμό αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω να γράφω. Κάθε βιβλίο που γράφω είναι ένα αποτυχημένο βιβλίο. Το πιστεύω αυτό πολύ έντονα. Αλλιώς γιατί να γράψω άλλο ένα;» λέει στην Telegraph και συνεχίζει, πε- ριπαικτικά: «Αυτό, και για να πληρώσω τους λογαριασμούς».
Οι σκέψεις της πάντοτε διαυγείς, η αποστασιοποίησή της από τον κόσμο και η παρατήρηση ενός άλλου εγώ, έξω από το δικό της, μαγική, οι αναμνήσεις από μια τρελή εφηβεία και μία ακόμη πιο ταραγμένη ζωή, εξαιρετικά δυνατές. Η Diski είναι η απόλαυση της κοφτερής πένας, της πολυσήμαντης αλήθειας, των στακάτων διαλόγων. Στο τελευταίο της γραπτό στη London Review of Books, γράφει: «Για αρκετές μέρες τώρα, νιώθω σαν να είμαι διακοπές, σύντομες διακοπές που φτάνουν στο τέλος τους». Και σε μια αναπνοή, με την ασύλληπτη ψυχρότητα του βρετανικού χιούμορ, μας αφήνει αθεράπευτα λυπημένους από την απώλεια της μεγάλης δοκιμιογράφου και συγγραφέα που παρατήρησε την ανθρώπινη κατάσταση με σπάνια οξυδέρκεια.