Παγκόσμιο τσουνάμι
Αγνωστοί οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού –όχι μόνο στην Ελλάδα και ούτε μόνο στη σύγχρονη εποχή– εν προκειμένω δείχνουν ανεπαρκείς. Ενδεχομένως, αποδειχθούν δε εξαιρετικά έως και επικινδύνως φθαρμένοι. Ελπίδα και ευχή, ασφαλώς, είναι να μη συμβεί αυτό.
Χρειάζεται να ειπωθεί ότι τα προβλήματα δεν είναι απλώς πολλά, τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό ή και διεθνές επίπεδο; Η πανδημία, από μόνη της μέγιστο πρόβλημα, λειτούργησε σαν πολλαπλασιαστής για όλα τα υπόλοιπα. Το γεγονός αυτό όχι μόνον έχει συμβάλει στο να διαμορφωθεί ένα εκρηκτικό περιβάλλον για όλους, αλλά και να καταδείξει πως σχεδόν όλες οι παλιές, κλασικές και δοκιμασμένες «συνταγές», που εμπεριείχαν διαχρονικά τα βιβλία
διαχείρισης κρίσεων, είναι μάλλον μη χρήσιμες πλέον.
Τα κέντρα ισχύος και οι εστίες που προσελκύουν το ενδιαφέρον αυτών των «κέντρων», διαρκώς μετατοπίζονται, ή αλλάζουν χαρακτηριστικά και στοιχεία ταυτότητας. Σκοτεινές δυνάμεις μισαλλοδοξίας ή νοσταλγίας φασιστικού και ναζιστικού αιματοβαμμένου παρελθόντος αναδύονται σε κοινωνικό επίπεδο, δίχως συνοριακούς φραγμούς. Οι κοινωνικές κρίσεις και εκρήξεις που προκαλούνται εξαιτίας προβληματικών οικονομικών ή υγειονομικών εξελίξεων, αντιμετωπίζουν τώρα έναν νέο εφιάλτη: την κλιματική - οικολογική - ενεργειακή κρίση. Πέραν των, εμφυλίων και μη, πολέμων, πέραν των απολυταρχικών καθεστώτων, έρχονται οι πυρκαγιές, οι πρωτοφανείς ξηρασίες και αλλού οι πλημμύρες, να προκαλέσουν κύματα προσφυγιάς και μετανάστευσης των οποίων τα μεγέθη θα μοιάζουν με τσουνάμι, συγκρινόμενα με όσα έως σήμερα γνωρίσαμε και γνωρίζουμε.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, είναι ιδιαιτέρως αποκαρδιωτικό όχι μόνο να λειτουργούμε σαν τη στρουθοκάμηλο, νομίζοντας ότι αν δεν βλέπουμε δεν συμβαίνει κιόλας. Αλλά και να συνεχίσουμε να σπαταλάμε πολύτιμο κεφάλαιο και αποθέματα ενέργειας, υιοθετώντας συμπεριφορές και λειτουργίες που αντιστοιχούν σε άλλες εποχές και συνθήκες.
Τυχαίο, συγκυριακό και ενδεικτικό ελληνικό παράδειγμα μιας τέτοιας στάσης; Αύριο στη Βουλή, πρωθυπουργός και αρχηγοί της αντιπολίτευσης «καλούνται» να μιλήσουν και να υπερασπιστούν τις επιλογές τους αναφορικά με την κρίσιμου περιεχομένου και χαρακτήρα ελληνογαλλική στρατιωτική συμφωνία.
Στοιχειώδης κανόνας του πολιτικού παιχνιδιού είναι ασφαλώς ο κοινοβουλευτικός διάλογος. Ομως άπαντες ήδη έχουν δημοσίως τοποθετηθεί για το επίμαχο ζήτημα. Ποια η σκοπιμότητα της επανάληψης ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας; Είναι κατάλληλη η ώρα τώρα ή χρειάζεται να επιβεβαιωθούν οι μεγάλες ρωγμές στο πολιτικό μας σύστημα και ο εθνικός διχασμός; Τουλάχιστον, ας γινόταν σε επίπεδο βουλευτών ή –έστω!– ανωτέρων στελεχών.