Σήμερα «τρώμε» γλύπτες
Τδεν περιγράφεται. Αν η ειρωνεία, η τοξικότητα, ο κυνισμός μπορούσαν να μετρηθούν, θα μιλούσαμε για τόνους. Προσωπικά δεν έχω δει διά ζώσης το γλυπτό της Μαρίας Κάλλας που φιλοτέχνησε η γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της ντίβας της όπερας και τοποθετήθηκε στο αλσύλλιο της Ροβέρτου Γκάλι. Είμαι σίγουρη ότι το 99,9% όσων τη λιθοβολούν λυσσαλέα στα social media δεν το έχει δει από κοντά επίσης. Είναι σημαντική η ζωντανή επαφή με το έργο γιατί μόνο έτσι έχεις ολοκληρωμένη εικόνα.
Δικαιούμαστε να κρίνουμε ένα δημόσιο γλυπτό; Αναμφισβήτητα. Μπορεί να μας αρέσει ή να μη μας αρέσει, να το θεωρούμε αποτυχημένο, ξεπερασμένο, κακόγουστο – και για να πω και την ταπεινή μου γνώμη, το συγκεκριμένο έτσι όπως το βλέπω στις φωτογραφίες, δεν είναι του γούστου μου.
Ολα αυτά είναι αναμενόμενα, είναι και ευπρόσδεκτα στον διάλογο ειδικά όταν το θέμα αφορά τη δημόσια γλυπτική ή μια μεγάλης κλίμακας παρέμβαση στην πόλη, ή ακόμη τη διακόσμηση ενός κεντρικού δρόμου – θυμίζω τους προσωρινούς φωτισμούς για τα Χριστούγεννα του 2019 από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και τον Δήμο Αθηναίων.
Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και σε πλείστες άλλες, δεν πρόκειται για μια κόσμια και χρήσιμη συζήτηση γύρω από την τέχνη, τη γλυπτική και τους συμβολισμούς της, τις νέες τάσεις, την αισθητική εν γένει, αλλά για άλλο ένα ολιγοήμερο –τόσο κρατάει συνήθως– πανηγύρι ανθρωποφαγίας.
Χύνουμε δηλητήριο, χλευάζουμε, διαγωνιζόμαστε σε χυδαιότητα και κυβερνομπούλινγκ, υποτιμούμε και ακυρώνουμε την πορεία και την προσφορά κάποιου, μέχρι κάτι άλλο να μας τραβήξει την προσοχή· η ταχύτητα της εναλλαγής των στόχων είναι εντυπωσιακή, στο τσίρκο των κοινωνικών δικτύων όταν ο σχοινοβάτης πέσει, το ενδιαφέρον χάνεται.
«Δεν είναι κακό ο θεατής ενός έργου τέχνης να το κρίνει, πόσο μάλλον αν είναι δημόσιο. Αρκεί η κριτική να γεννιέται μόνον από αυτό που βλέπει και να μην παρεισφρέουν εξωκαλλιτεχνικοί παράγοντες», δήλωσε η δημιουργός του γλυπτού σε συνέντευξή της χθες στην «Κ». Δεν θέλησε να μπει σε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά υποθέτω ότι αναφερόταν σε εκείνους που έδωσαν πολιτική διάσταση στο θέμα – πάντα η επικαιρότητα γίνεται πιο νόστιμη όταν πασπαλίζεται με πολιτική και ίντριγκες–, χαρακτηρίζοντας κομματική την τοποθέτηση της Αφροδίτης Λίτη στις αρχές του ’21 στο Δ.Σ. του Μουσείου Ακροπόλεως.
Επιπλέον, κυκλοφόρησε χθες η είδηση ότι η ΑΣΚΤ αναβάλλει την ανακήρυξη της καλλιτέχνιδας, καθηγήτριας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών σε ομότιμη, όπως συνηθίζεται για τους συνταξιούχους καθηγητές. Θα ήταν μεγάλη απογοήτευση να σύρεται η ΑΣΚΤ από τις κραυγές των κοινωνικών δικτύων. Από τη γραμματεία της Συγκλήτου της σχολής, πάντως, διέψευσαν την είδηση.