Η κόλαση της αναδιανομής

Γιατί τρομάζει μια νέα εδαφική και πληθυσμιακή μοιρασιά στα Βαλκάνια; Η αλήθεια είναι ότι εστίες έντασης ικανές να αναθερμανθούν υπάρχουν πολλές και κυρίως πέριξ δύο κρατών, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου, που παραμένουν ετοιμόρροπα, ιδίως το πρώτο. «Γιατί λοιπόν να μη γίνει μια “ειρηνική διανομή” μεταξύ των μητροπολιτικών εθνικών κέντρων, Βελιγραδίου και Τιράνων, και να επιλυθούν μια και καλή το Σερβικό και το Αλβανικό ζήτημα, εκτονώνοντας τους εθνικισμούς;», αναρωτιούνται πολλοί. Πρώτον, απαντούν όσοι τρομάζουν σε ένα τέτοιο σενάριο, διότι η εθνοτική μείξη στους πληθυσμούς της Βαλκανικής, ειδικά το τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι τέτοια που ο διαχωρισμός πρέπει να θεωρείται αδύνατος, εκτός αν γίνει «με το μαχαίρι», όπως στον εμφύλιο του ’90, όπερ σημαίνει νέοι πόλεμοι και αίμα. Δεύτερον, ας υποθέσουμε ότι οι επίδοξοι «μεγάλοι» τα βρίσκουν μεταξύ τους. Τι προκύπτει; Οι Σέρβοι παίρνουν εδάφη της Βοσνίας, της Κροατίας, του Μαυροβουνίου, του Κοσόβου και φτιάχνουν τον «Σερβικό Κόσμο», μια Μεγάλη Σερβία. Αμέσως αναδύεται η Μεγάλη Αλβανία, με ένωση της εθνικής μήτρας με το εναπομείναν Κόσοβο, τις δυτικές επαρχίες της Βόρειας Μακεδονίας (Τέτοβο), εδάφη του Μαυροβουνίου, αλλά και της νότιας Σερβίας και βεβαίως την ελληνική Τσαμουριά. Εξ αντανακλάσεως η Βουλγαρία διεκδικεί το υπόλοιπο της Βόρειας Μακεδονίας, η Κροατία την Ερζεγοβίνη και στη Βαλκανική αναδύονται τουλάχιστον δύο υπερτροφικά κράτη και ο υφιστάμενος συσχετισμός δυνάμεων –στον οποίο δεν κυριαρχεί ουσιαστικά κανείς– ανατρέπεται. Θα ανεχθούν η Ελλάδα και η Τουρκία να μεγαλώνουν οι άλλοι Βαλκάνιοι γύρω τους; Τα ευρωπαϊκά, αμερικανικά, ρωσικά συμφέροντα θα επιτρέψουν μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα στα Βαλκάνια με πανίσχυρους «μεγάλους» περιφερειακούς παίκτες; Οπότε η πόρτα της κολάσεως ανοίγει και αυτό είναι που τρομάζει σήμερα στη σκέψη ότι οι Αμερικανοί μπορεί να φύγουν.