«Πού πας να μπλέξεις τώρα!»
Δυστυχώς έχουμε εγγράψει τη βία στους πανεπιστημιακούς χώρους στην πεζή καθημερινότητά μας. Στάγδην το δηλητήριό της αδρανοποίησε εδώ και πολλές δεκαετίες τα αντανακλαστικά μας κι έτσι δεν αντιδρούμε σε όλες τις μορφές της και τις διαβαθμίσεις της. Από την παρεμπόδιση ελέγχου των πιστοποιητικών εμβολιασμού σε σχολή του ΑΠΘ από «σχήματα φοιτητών», έως τον ξυλοδαρμό φοιτητή στον χώρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου, γιατί δεν άρεσαν στους δράστες οι απόψεις του θύματος. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι προπηλακισμούς δέχονται κατά καιρούς και διδάσκοντες για ποικίλους λόγους. Είναι αυτονόητο πως αυτές οι βάρβαρες συμπεριφορές ακυρώνουν ένα αίτημα για το οποίο αγωνίστηκαν χιλιάδες φοιτητές σε δύσκολους καιρούς. Αυτό της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ελευθερίας της έκφρασης εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλώς κάποιος να μπορεί να εκφέρει τη γνώμη του. Να διδάσκει σύμφωνα με τα επιστημονικά του πιστεύω. Αυτό που χαρακτηρίζει τα δημοκρατικά πολιτεύματα είναι να μπορείς να εκφέρεις τη γνώμη σου χωρίς να υπάρχουν συνέπειες. Εννοείται πως αν κάποιος γνωρίζει πως είναι πιθανό να ξυλοκοπηθεί ή να προπηλακισθεί, από αντιφρονούντες, για τις απόψεις του, είναι απολύτως λογικό να αυτολογοκριθεί. Η έκφραση ρουτίνας «πού πας να μπλέξεις;» τελικά λειτουργεί παραλυτικά στην ελευθερία της έκφρασης. Ποιος φοιτητής θα τολμήσει να μιλήσει δημοσίως υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας μετά τον πρόσφατο ξυλοδαρμό στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο; Ως γνωστόν, η αιτία του ξυλοδαρμού ήταν η θετική γνώμη του θύματος στην παρουσία της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα ΑΕΙ.
Η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτά τα φαινόμενα βίας μάλλον είναι πιο επικίνδυνη από αυτά καθαυτά τα φαινόμενα, γιατί ουσιαστικά τα συντηρεί. Οταν δεν υπάρχει λαϊκή κατακραυγή, αυτό αποθρασύνει τους κάθε λογής τραμπούκους, που εκλαμβάνουν τη
Η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτά τα φαινόμενα βίας μάλλον είναι πιο επικίνδυνη από αυτά καθαυτά τα φαινόμενα, γιατί ουσιαστικά τα συντηρεί.
σιωπή τουλάχιστον ως ανοχή. Ο εθισμός του πολίτη στην πανεπιστημιακή βία, αυτός ο μιθριδατισμός, είναι ένα κοινωνικό σύμπτωμα ανησυχητικό στον βαθμό που αποδέχεται, έστω σιωπηρά, πως κάποιοι μπορεί να φιμώνουν με τη βία αυτούς με τους οποίους διαφωνούν. Το ότι αυτό το φαινόμενο κρατεί περίπου 40 χρόνια δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Απεναντίας θα έλεγα...