Πρέπει να δυναμώσουμε σε πολλούς τομείς για να ακούν τη γνώμη μας

Στην Ουάσιγκτον υπηρέτησε ως αναπληρωτής πρέσβης από το 1984 έως το 1989 και ως πρέσβης από το 1998 μέχρι και το 2002. Είχε προηγηθεί η Αγκυρα από το 1993 έως το 1995 και το Νέο Δελχί. «Στην πρώτη μου θητεία στις ΗΠΑ είχαμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα με τη βομβιστική επίθεση στο αεροπλάνο της TWA. Επικεφαλής ήταν ο έμπειρος Γιώργος Παπούλιας και ευτυχώς καταφέραμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Στη δεύτερη θητεία ήταν αρκετά πιο ήρεμα τα πράγματα. Θα έλεγα πάντως ότι τώρα όντως διανύουμε την καλύτερη περίοδο των σχέσεών μας με τους Αμερικανούς, φαίνεται ότι έχει εδραιωθεί η εμπιστοσύνη και πιστεύω ότι η πρόσφατη αμυντική συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες είναι στη σωστή κατεύθυνση.

»Οσο για την Τουρκία, νομίζω ότι οι περισσότεροι συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι αν φύγει ο Ερντογάν θα βελτιωθούν άμεσα τα πράγματα. Δεν είναι έτσι. Η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη. Το σημαντικό είναι να ενισχύουμε τη χώρα μας τόσο στρατιωτικά όσο και διπλωματικά. Να φροντίζουμε να αναστηλωθεί η οικονομία μας. Ξέρετε, δεν υπάρχει soft power δίχως hard power. Δεν αρκεί η πρώτη από μόνη της. Πρέπει να δυναμώσουμε και σε άλλους τομείς για να μπορούμε να γινόμαστε επιδραστικοί και να ακούν τη γνώμη μας».

Δεν απέφυγα τον πειρασμό να τον ρωτήσω εάν οι Τούρκοι, που έχουν παράδοση στη διπλωματία,

διατηρούν μέχρι σήμερα αυτές τις χαρισματικές ιδιότητες. «Αν μιλήσετε με αφυπηρετήσαντες Τούρκους διπλωμάτες θα σας πουν ότι η νέα γενιά δεν μοιάζει με την παλιά. Ισως διότι κάποτε στις τάξεις της διπλωματίας έμπαιναν νεαροί από την κοσμοπολίτικη, γλωσσομαθή ελίτ. Σήμερα είναι συχνά παιδιά στρατιωτικών. Oμως οι Τούρκοι ξοδεύουν πολύ περισσότερα χρήματα από εμάς για διάφορους σκοπούς, για να βελτιώνουν την εικόνα τους σε χώρες του εξωτερικού, έχουν μεγαλύτερη υπηρεσία. Στην Ουάσιγκτον, λ.χ., ανακαίνισαν το κτίριο της πρεσβείας. Εκπέμπει μια εικόνα ισχύος. Εμείς δεν το έχουμε κάνει ακόμα. Πολλά παίζονται και σε επίπεδο συμβολισμών.

»Εγώ πάντως είμαι υπερήφανος για τη δική μας διπλωματία, με επιτυχίες που οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να φανταστούν, όπως π.χ. το ότι βάλαμε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εχουμε και εμείς παράδοση. Διαθέτουμε στελέχη με οξύνοια, ικανότητες και πατριωτισμό.

Ο φόβος μου είναι ότι συχνά δεν τα αξιοποιούμε όπως θα έπρεπε. Πάσχουμε στο ότι η ηγεσία συχνά δεν μπορεί να βάλει όλο τον διπλωματικό μηχανισμό σε λειτουργία για το καλό της χώρας. Συνήθως κάθε επικεφαλής στηρίζεται σε μια ολιγομελή ομάδα ατόμων. Η διαπίστωσή μου είναι γενική και δεν αφορά τον α΄ ή τον β΄ υπουργό, αλλά τη νοοτροπία που υπάρχει στο υπουργείο Εξωτερικών διαχρονικά. Πρέπει να γίνουμε team players».