Η Ουκρανία πολεμάει και για εμάς
Κύριε διευθυντά
Δύο μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και πυκνώνουν πλέον οι φωνές που ζητούν άνευ όρων «διαπραγματεύσεις». Στο φύλλο της κυριακάτικης «Κ» της 1/5, π.χ., ο «πολύς» Τζέφρι Σακς ζητεί επιτακτικά από τις ΗΠΑ να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία αντί να χειραγωγεί την Ουκρανία, λες και οι Αμερικανοί άρχισαν την εισβολή και δεν ήταν εκείνοι που προειδοποιούσαν για την άμεση εκδήλωσή της, λοιδορούμενοι πριν επιβεβαιωθούν.
Ωραία. Ας ξεχάσουμε προς το παρόν ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο, την καταστροφή των υποδομών της Ουκρανίας, τα εγκλήματα πολέμου, την ισοπέδωση της Μαριούπολης αλλά και το ότι οι Ουκρανοί ποτέ δεν αρνήθηκαν διαπραγματεύσεις, και ας πάμε στο επίδικο. Εξ όσων γνωρίζουμε οι Ρώσοι ζητούν αδιαπραγμάτευτα την αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, την «αποστρατιωτικοποίηση» και «ουδετερότητα» της Ουκρανίας και την παύση των διεθνών κυρώσεων. Και όλα αυτά χωρίς να έχουν κερδίσει τον πόλεμο. Πουθενά δεν έχει προκύψει κάποια ρωγμή που να μας κάνει να υποθέσουμε ότι είναι διατεθειμένοι να δεχτούν κάτι λιγότερο από τη μετατροπή της Ουκρανίας σε κράτος φόρου υποτελείας, όπως π.χ. η Συρία. Το ότι δεν ζητούν πλέον την αλλαγή ηγεσίας
στη χώρα υπήρξε αποκλειστικά αποτέλεσμα της ήττας τους στο βόρειο μέτωπο. Η αδυναμία μιας κάποιας νίκης καθιστά τη Ρωσία ακόμη πιο αδιάλλακτη στις διεκδικήσεις της. Αν η Ουκρανία δεχόταν τα ρωσικά αιτήματα λόγω πιέσεων που ζητούν να κλείσει άρον άρον το θέμα, αν δηλαδή η Ουκρανία αποδεχόταν οικειοθελώς τον διαμελισμό της, τότε δημιουργείται τετελεσμένο που αναιρεί τη βασική αρχή του διεθνούς δικαίου που δεν αναγνωρίζει εδαφικούς αναθεωρητισμούς ως αποτέλεσμα εισβολής κατοχής. Στις ύποπτες μέρες που ζούμε κάτι τέτοιο νομιμοποιεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αποδυναμώνει τη θέση της Ελλάδας. Η άνοδος των τιμών ενέργειας και τροφίμων μπορεί να μας φοβίζει, όμως εδώ παίζονται σοβαρότερα πράγματα. Η Ουκρανία πολεμάει και για εμάς.
Γελάω διότι σκέπτομαι κυβερνήτη πλοίου να δίνει εντολή «όπισθεν ολοταχώς» και να λύνεται στα γέλια όλη η γέφυρα, ή τηλέγραφο κινήσεων προς τη μηχανή να γράφει «όπισθεν». Το πλοίο δεν κάνει «όπισθεν» με τις διαβαθμίσεις: ηρέμα, ημιταχώς, ολοταχώς, πάση δυνάμει, αλλά «ανάποδα» ή «αναποδίζει». Ούτε κάνει «έμπροσθεν» αλλά «πρόσω», με τις αντίστοιχες διαβαθμίσεις. Τις ίδιες ενδείξεις έχει και ο τηλέγραφος: Πρόσω ή Ahead και Ανάποδα ή Astern. Δεν είναι λεβιές
αυτοκινήτου, που έχει την ένδειξη «R» (Reverse). Θλίβομαι διότι είμαστε ναυτικός λαός και δεν χωράει δικαιολογία: «Μα αυτή είναι ναυτική ορολογία». Ας μάθουμε και λίγη ναυτική ορολογία για κάποιες βασικές έννοιες/ εκφράσεις. Το πλοίο αποπλέει/ σαλπάρει, δεν είναι λεωφορείο ή τρένο για να αναχωρεί. Το πλοίο παραβάλλει/πλευρίζει, δεν παρκάρει. Το πλοίο έχει ταχύτητα τόσων κόμβων ή τόσων ν. μιλίων/ ώρα (κόμβος = ν. μίλι/ώρα) και όχι τόσων χιλιομέτρων/ώρα. Το
πλοίο έχει φρακτές/διαφράγματα/μπουλμέδες (bulkheads) και όχι τοίχους (walls). Το πλοίο δένει με την πρύμνη (πρυμνοδετεί) ρίχνοντας σχοινιά (κάβους), τις «πρυμάτσες» και σ' αυτές δεν μπορούμε να σκαλίσουμε γοργόνα θαλασσιά, όπως θέλει το τραγούδι. Γοργόνα μπορούμε να σκαλίσουμε στην πρύμνη και όχι στην πρυμάτσα. Δυστυχώς μερικά από αυτά τα ακούμε ή τα βλέπουμε και σε πλοία, ειδικά της ακτοπλοΐας μας. Θλίβομαι διότι στο «Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, υπάρχουν 18 παραδείγματα εκφράσεων με το «ανάποδα» όπως: «Κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα, θα σε κρεμάσω ανάποδα, βγάζω την πίστη κάποιου ανάποδα κ.ά.» και δεν υπάρχει το «ανάποδα ολοταχώς» ή «το πλοίο κάνει ανάποδα». Επίσης, δεν υπάρχει το ρήμα «αναποδίζω». Το ίδιο και με το «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας» του κ. Γ Μπαμπινιώτη.
Κατά τα άλλα είμαστε «Ελληνες αεί ναύτες». Κούνια που μας κούναγε!
Κύριε διευθυντά
ΣΠλοίαρχος Π.Ν. ε.α.
την «Καθημερινή» του Σαββάτου της 16ης Απριλίου δημοσιεύθηκε ένα ασυνήθους εκτάσεως νεκρολογικό «Ψήφισμα» για τον εκδημήσαντα Πρόδρομο Δαγτόγλου, διαπρεπή καθηγητή της Νομικής. Η μνήμη μου έχει προ
πολλού αποδράμει, παρά ταύτα το όνομα μού ήταν οικείο και με παρέπεμπε στο περιοδικό «Ακτίνες» της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων, του οποίου διευθυντής ουσιαστικά ήταν ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης, επίσης καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Προσέφυγα στην εργασία του Γιάννη Αθω «Ανίχνευση-αποκρυπτογράφηση ψευδωνύμων των συνεργατών του περιοδικού “Ακτίνες” (1937-2007)», όπου ο Πρόδρομος Δαγτόγλου μνημονεύεται για δύο ποιήματά του δημοσιευμένα με το ψευδώνυμο «Αλκης Κριτέλης» στον τόμο του 1948.
Το «Ψήφισμα της Νομικής Σχολής του [Πανεπιστημίου Αθηνών] για την εκδημία του Ομότιμου Καθηγητή Πρόδρομου Δαγτόγλου», που υπογράφεται από τον Κοσμήτορά της καθηγητή Λίνο-Αλέξανδρο Γ. Σισιλιάνο, δεν μνημονεύει φυσικά την ποιητική θητεία του Π.Δ. στις «Ακτίνες». Ανομολογώ άλλωστε και εγώ ότι το επώνυμο του μεταστάντος δεν το ανακάλεσε η μνήμη μου χάρη στα δύο απόμερα ποιήματά του. Ωστόσο ως μέλη των Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων και, αργότερα, της Χριστιανικής Φοιτητικής Ενώσεως θαρρώ πως τραγουδούσαμε στίχους του.
Ο τακτικός συνεργάτης της «Κ» Χρήστος Γιανναράς, που ήταν πολύ πιο κοντά στις «Ακτίνες» και στους συνεργάτες του περιοδικού, θα ημπορούσε να καταθέσει σημαντικότερα και ακριβέστερα στοιχεία για τη συμμετοχή του διεθνούς φήμης Νομικού Πρόδρομου Δαγτόγλου στον κύκλο των «Ακτίνων».
Θερμή παράκληση προς τους επιστολογράφους της «Καθημερινής». Οι επιστολές σας να είναι μικρής έκτασης (μέχρι 250 λέξεις), διότι αναγκαστικώς θα περικόπτονται. Αποστολή στο e-mail: epistοles@kathimerini.gr