Δεν κρύβεσαι από τους νέους

Εκτός από την «πολύπαθη» μεσαία τάξη και τους συνταξιούχους που «τα βγάζουν δύσκολα πέρα», υπάρχουν και οι νέοι στην Ελλάδα οι οποίοι δυσφορούν. Είναι μια γενιά που έχει περάσει ήδη περίπου το μισό τής, μέχρι στιγμής, ζωής της βιώνοντας μια μεγάλη κρίση και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οικονομικές, που, μοιραία, εξακτινώνονται και πλήττουν όλες τις άλλες πτυχές: εργασιακές, οικογενειακές, ψυχολογικές, κοινωνικές, πολιτικές/ιδεολογικές, οι οποίες και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Τα διαχρονικά αποτελέσματα δημοσκοπικών ερευνών της διαΝΕΟσις, με θέμα «Τι πιστεύουν οι νέοι», οδηγούν σε μια σειρά από συμπεράσματα. Κατ’ αρχάς, διαπιστώνεται εικόνα αντιφατική: «Από τη μια εμφανίζονται ευρωπαϊστές, οικονομικά και κοινωνικά φιλελεύθεροι. Από την άλλη, επιζητούν την εργασιακή ασφάλεια,

αποφεύγουν την ενεργό συμμετοχή στα κοινά και δυσπιστούν έναντι του πολιτικού συστήματος». Ενδεικτικά, το 56,3% των νέων από 17 έως 24 και το 48,9% από 25 έως 39 δηλώνουν πως «απλώς ψηφίζουν στις εκλογές». Δεν συμμετέχουν ιδιαίτερα στα κοινά. Επίσης: το 80,1% των νέων 17-24 και το 82,3% από 25 έως 39 ετών πιστεύουν πως «οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά που σκέφτονται άνθρωποι όπως εγώ».

Ας εστιάσουμε σε αυτό το τελευταίο στοιχείο, μιας και θα μπορούσε να αποτελέσει δεξαμενή σκέψης και για τρία κόμματα που έκαναν (ΣΥΡΙΖΑ), κάνουν (Ν.Δ.) ή θα κάνουν στο άμεσο μέλλον (ΚΙΝΑΛ) τα συνέδριά τους. Το έλλειμμα πολιτικής αντιπροσώπευσης που αισθάνονται, δεν πλήττει μόνο τις σχέσεις εμπιστοσύνης, δεν μειώνει τις προσδοκίες. Μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στη «συστημική»

σκέψη και στην «αντισυστημική» αντίδραση. Η απαξίωση της θεσμικής πολιτικής, συνεπακόλουθο της αντίληψης ότι οι πολιτικοί «μάς γυρνούν την πλάτη», οδηγεί στην αδιαφορία ή σε συστέγαση με ακραία μορφώματα.

Οι αντιφάσεις μπορεί να είναι σύμφυτες με τη νεότητα, όπως και ο θυμός και η απογοήτευση. Ομως οι δημοσκοπήσεις ανιχνεύουν κάτι που προχωράει πέρα από τα στερεότυπα. Σημειώνουν την εικόνα ενός πολιτικού συστήματος αυτοαναφορικού, που απομακρύνεται από τα πραγματικά προβλήματα και εγκλωβίζεται σε ανακυκλούμενες μεθόδους θεραπείας. Προσέγγιση δεν είναι οι διακηρύξεις «για τον μισθό που δεν φθάνει, για το καρότσι που δεν γεμίζει». Ούτε, βέβαια, οι νέοι-ντεκόρ, σε ομιλίες πολιτικών αρχηγών, σε προεκλογικά σποτ κομμάτων. Η προσέγγιση κερδίζεται με κόπο, θέλει χρόνο αληθινό.