Ο «δεδομένος σύμμαχος»
Στη χθεσινή αντιπαράθεση στη Βουλή για την αμυντική συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανειλημμένως κατήγγειλε τον πρωθυπουργό ότι έχει καταστήσει τη χώρα «δεδομένο σύμμαχο» των ΗΠΑ. Βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η κυβέρνηση «τα έδωσε όλα» στους Αμερικανούς και όχι μόνο δεν πήρε ανταλλάγματα, αλλά η Ουάσιγκτον ενθαρρύνει την Τουρκία στην αμφισβήτηση ελληνικών δικαιωμάτων. Η υπογραφή αμυντικής συμφωνίας με τον ισχυρότερο σύμμαχο της χώρας πάντα απαιτεί σοβαρή συζήτηση. Εδώ καθορίζεται, σε μεγάλο βαθμό, το πλαίσιο της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, εδώ παίρνουν θέση τα κόμματα σε κρίσιμα ζητήματα, εδώ κρίνεται η σοβαρότητα της συζήτησης: οι συμμετέχοντες έχουν αντίληψη του κόσμου ή πλάθουν μια εικονική πραγματικότητα για τους οπαδούς τους; Το επιχείρημα «δεδομένος σύμμαχος» επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε μια υστερόβουλη απλοποίηση των διεθνών σχέσεων και της πολιτικής, όπου οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι επικίνδυνοι είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω φαυλότητας, έτοιμοι πάντα να ξεπουλήσουν δικαιώματα, δίκια και τον ίδιο τον λαό προς όφελος των ξένων. Αντιθέτως, οι κήνσορες είναι οι μόνοι πατριώτες, με τη διάθεση και την ικανότητα να αναγκάσουν υπερδυνάμεις να υποκύψουν στις δικές τους απαιτήσεις και τους εχθρούς να κουρνιάσουν στη γωνία τους. Ο «δεδομένος σύμμαχος» είναι, σύμφωνα με την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, το διπλωματικό αντίστοιχο της κυβερνητικής «αναλγησίας» στο εσωτερικό, όπου εξυπηρετεί μόνο τους «φίλους» της και όχι τον λαό. Με αυτό το μείγμα αφέλειας και κυνισμού, λαοπλάνοι πορεύτηκαν επιτυ
χώς από τη σύσταση του ελληνικού κράτους, οδηγώντας συζητήσεις για σοβαρά ζητήματα σε ανούσιες αντιπαραθέσεις και αδιέξοδα.
Σε αυτή την αντίληψη δεν χωράει η σκέψη ότι οι «άλλοι» (οι ΗΠΑ και η Τουρκία εν προκειμένω) έχουν δικές τους πολυκύμαντες σχέσεις και στόχους. Στον πραγματικό κόσμο, ο «μη δεδομένος σύμμαχος» δεν είναι ο τσαχπίνης καταφερτζής, αλλά ο αναξιόπιστος, ο αδέσμευτος, ο επικίνδυνος. Είναι αυτός που ελευθερώνει τους άλλους απ’ όποιες δεσμεύσεις και ανταλλάγματα, ώστε να έχουν ακόμη λιγότερους ενδοιασμούς να τον αξιοποιούν όταν τον χρειάζονται και να τον αφήνουν στην τύχη του μετά. Ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε τι σημαίνει διαπραγμάτευση, με δεσμεύσεις και ανταλλάγματα. Κι όμως επιμένει σε φαντασιώσεις σαν να μην έχουν συνέπειες.