Πρόωρες εκλογές, ένα ευπώλητο αφήγημα
«Κατά την άποψή σας, πότε είναι καλύτερο να διεξαχθούν οι επόμενες εθνικές, βουλευτικές, εκλογές;». Το 46% απαντά «μέσα στο 2023, κοντά στη λήξη της θητείας της κυβέρνησης, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού». Το 41% μέσα στο 2022.
Είναι μήνες τώρα που ζούμε με το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται επιμόνως. Και η χώρα; Η πλειοδοσία υποσχέσεων από την αντιπολίτευση, οι «μαγικές» διορθώσεις των πάσης φύσεως αδιεξόδων που προτείνει (και πάλι), βρίσκουν το πρόθυμο, για εκτός πραγματικότητας λύσεις, ακροατήριό τους. Η διαρκής προεκλογική ατμόσφαιρα που βιώνεται, ορατώς και υπογείως, μόνο κακό προκαλεί. Βυθίζει μια κοινωνία, ταλαιπωρημένη και κουρασμένη από συνεχείς, εσωτερικές, οικονομικές, αναταράξεις μιας δεκαετίας τουλάχιστον, απογοητευμένη και απαισιόδοξη από παγκόσμιες κρίσεις, όπως η πανδημία, ο πόλεμος, η ενεργειακή –και γενικότερη– ακρίβεια, σε ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια, σε παραλυτικό άγχος. Λύσεις ταχυδακτυλουργικές δεν υπάρχουν, καθώς τα προβλήματα διογκώνουν εξωγενείς παράγοντες, και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι ζητούν επίμονα πρόωρες εκλογές. Αρα η κοντόφθαλμη πολιτική, της επιβίωσης των κομμάτων, πιέζει ασφυκτικά τη μακροπρόθεσμη, των μεταρρυθμίσεων, των αλλαγών, που χρειάζονται χρόνο και επιμονή. Μπορεί, σύμφωνα με την προχθεσινή δημοσκόπηση της Pulse, η πλάστιγγα να γέρνει (46%) υπέρ της συνετούς προοπτικής, των εκλογών «μέσα στο 2023». Πώς σκέφτεται όμως το υπολογίσιμο 41%, που μοιάζει να αγνοεί ή να μην ενδιαφέρεται για τις συνέπειες μιας εκλογικής αναταραχής και αστάθειας, μέσα στο 2022; Πώς, μπροστά στη δυσκολία μιας πιεστικής και κλειστού ορίζοντα καθημερινότητας, μπορεί να σκέφτεται κανείς ως «λύση» τις εκλογές;
Το κράμα ανευθυνότητας και ανωριμότητας και πολιτικής ιδιοτέλειας το έχουμε πληρώσει ως κοινωνία ακριβά. Ομως, όπως αχνοφαίνεται, το καζάνι ετοιμάζεται να υπερχειλίσει από ευπώλητη δυσαρέσκεια. Εκλογές επιθυμούν όσοι στρέφονται στην ανακύκλωση του δοκιμασμένου, πλέον, και φθαρμένου, συριζαϊκού, ευχολογίου.
Η αλληλοεπικάλυψη κρίσεων πριονίζει την ελπίδα, υποθάλπει την απαισιοδοξία. Οι συνθήκες ευνοούν την απομόνωση του καθενός μας μέσα σε ένα αυτοεκπληρούμενο, ως προφητεία, σύστημα ενημέρωσης. Καμία εκδοχή αλήθειας, όμως, δεν είναι ακριβής αν αγνοεί επιδεικτικά την αντίθετη άποψη. Η παραπληροφόρηση δεν εργάζεται μόνον υπέρ των άκρων. Εργάζεται και υπέρ εκείνων που βλέπουν «φως» σε πρόωρες εκλογές.