Το ΚΚΕ στην Ακρόπολη
Υπάρχει μερίδα ανθρώπων που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ «ιστορικό κόμμα». Το ΚΚΕ έχει όντως μακρά ιστορία. Είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα που διατηρεί την ίδια ονομασία από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του. Η Νέα Δημοκρατία είναι η μετεξέλιξη (και μετονομασία) της ΕΡΕ, το δε ΠΑΣΟΚ μετεξέλιξη της Ενωσης Κέντρου. Το ΚΚΕ, από τα χρόνια του Ζαχαριάδη, δεν άλλαξε ούτε ονομασία – ούτε και μυαλά.
Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός «ιστορικό κόμμα» δεν είναι μονάχα περιγραφικός. Εχει και ένα στοιχείο θετικής αποτίμησης. Οπως όταν αποκαλούμε μια ποδοσφαιρική ομάδα «ιστορική»: ότι έχει μεγαλείο, έχει «κάνει πράγματα».
Σωστά. Εκανε τον εμφύλιο πόλεμο. Ανέδειξε φιγούρες τραγικές (όπως ο Νίκος Μπελογιάννης αλλά και ο Πλουμπίδης), τις οποίες όμως το ίδιο απαρνήθηκε σε διάφορες φάσεις. Κυρίως, απαξίωσε τον Ζαχαριάδη, όταν το 1956 επήλθε στη Μόσχα η αποσταλινοποίηση. Ο βίος του Ζαχαριάδη υπήρξε μυθιστορηματικός, όπως και το τραγικό τέλος του. Το 2011,
ωστόσο, το ΚΚΕ αποκατάστησε τον Ζαχαριάδη σε τελετή στο Α΄ Νεκροταφείο, μαζί με τον άλλο μυθοποιημένο αποσυνάγωγο, τον Βελουχιώτη.
Το ΚΚΕ, πέρα από κόμμα «ιστορικό», λατρεύτηκε τόσο που απέκτησε υπόσταση περίπου θεολογική: παλαιοί ψηφοφόροι «γράφουν» σπίτια και οικόπεδα στο Κόμμα όπως οι χριστιανοί ορθόδοξοι αφήνουν ακίνητα σε μονές.
Το Κόμμα πέρασε μια πιο εξωστρεφή φάση, στα χρόνια του Συνασπισμού το 1989, η δε στάση του Χαρίλαου Φλωράκη στη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ήταν συγκινητική. Από το 2011 και μετά όμως, επέλεξε την επιστροφή στη μήτρα του σταλινισμού.
Δεν ήταν μονάχα ιδεολογική επιλογή. Ηταν και επιχειρηματική: επικεντρώθηκε στο ένα προϊόν που θα πουλούσε από δω και πέρα, επιλέγοντας να μη ρισκάρει αλλά να συνεχίσει να αυτοσυντηρείται
ως μια καλοκουρδισμένη επιχείρηση που θα κατεβάσει στους δρόμους τις στρατιές του ΠΑΜΕ – αλλά και πάνω στην Ακρόπολη, όπως προχθές.
Το ΚΚΕ είναι μια παραδοξότητα. Επέλεξε τον δρόμο της μη παρανομίας το 1974, ενώ όφειλε το ίδιο να παραμείνει παράνομο: το καταστατικό του δεν αναγνωρίζει παρά την κατάληψη της εξουσίας με βίαια μέσα, όχι με εκλογές. Στη ρίζα του, είναι εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Ευνοείται από τον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο θα καταργούσε αν κατακτούσε την εξουσία. Δεδηλωμένα πιστεύει ακόμη στη δικτατορία του προλεταριάτου.
Δεν πρόκειται ποτέ να παίξει με τη φωτιά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και να διεκδικήσει στα σοβαρά την εξουσία παρά μόνον πιέζοντας σε επίπεδο δρόμου και πεζοδρομίου.
Περισσότερο από «ιστορικό», το ΚΚΕ είναι γραφικό, προβλέψιμο, πληκτικό και ανώδυνο. Τα «σόου» στην Ακρόπολη δεν προκαλούν καν εκνευρισμό παρά μια κάποια θυμηδία και συγκατάβαση: το παιδί που υστερεί πρέπει να κάνει την εργοθεραπεία του.