Η Ελλάδα σε πόλεμο
ΤΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ον Μάιο του 2016, ένα ακροδεξιό γκρουπ στο Facebook με 250.000 μέλη, που είχε το όνομα «Η Καρδιά του Τέξας», οργάνωσε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο του Ισλαμικού Κέντρου στο Χιούστον, με σκοπό να διαδηλώσουν κατά του «εξισλαμισμού» που θεωρούσαν ότι συμβαίνει στην πόλη τους. Την ίδια μέρα και την ίδια ώρα, ένα άλλο γκρουπ στο Facebook με 320.000 μέλη, με το όνομα «Ηνωμένοι Μουσουλμάνοι της Αμερικής», οργάνωσε μια άλλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, για την υποστήριξη της ισλαμικής ταυτότητας, ακριβώς στο ίδιο μέρος. Οπως αντιλαμβάνεστε, αν τα δύο γκρουπ όντως συναντιούνταν, τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά. Ευτυχώς η αστυνομία έμαθε τι επρόκειτο να συμβεί και οι δύο συγκεντρώσεις ακυρώθηκαν. Το ενδιαφέρον, όμως, σε αυτή την ιστορία είναι άλλο. Το γκρουπ «Η Καρδιά του Τέξας» δεν το είχαν φτιάξει ακροδεξιοί. Το γκρουπ «Ηνωμένοι Μουσουλμάνοι της Αμερικής» δεν το είχαν φτιάξει μουσουλμάνοι. Και τα δύο γκρουπ τα είχαν φτιάξει Ρώσοι. Μεθοδικά, στρατηγικά, είχαν στήσει ολόκληρο μηχανισμό προπαγάνδας για να πυροδοτήσουν τον θυμό και την αντιπαλότητα, για να επιταχύνουν καταλυτικά τον διχασμό μιας κοινωνίας.
Τέτοιες δράσεις είναι μέρος ενός γιγάντιου μηχανισμού προπαγάνδας που υλοποιείται από τη Ρωσία εδώ και χρόνια, με αποκλειστικό στόχο την υπονόμευση της κοινωνικής ειρήνης σε δυτικές χώρες, την πυροδότηση συγκρούσεων και την ενίσχυση του διχασμού. Αυτή η δραστηριότητα συμπληρώνει τις άλλες εξόφθαλμες κινήσεις του ρωσικού καθεστώτος κατά της Δύσης, από τις δολοφονίες σε ξένο έδαφος, το «χακάρισμα» της ίδιας της εκλογικής διαδικασίας στις ΗΠΑ, την εξαγορά ποδοσφαιρικών ομάδων, λιμανιών και άλλων υποδομών από ολιγάρχες του Κρεμλίνου σε διάφορες χώρες, μέχρι και πιο άμεσες επεμβάσεις σε μέρη όπως το Αγιον Ορος, τα παιχνίδια με τις εξαγωγές λιπασμάτων, ή με το να αφήσουν επίτηδες μισοάδειες τις αποθήκες φυσικού αερίου της Ευρώπης (πολλές εκ των οποίων ελέγχει η Gazprom) το περασμένο φθινόπωρο για να προκαλέσουν την έκρηξη στις τιμές της ενέργειας.
Ολα αυτά είναι εκφάνσεις μιας μαζικής επίθεσης. Η Ρωσία έχει κηρύξει τον πόλεμο στη Δύση – και, αναπόφευκτα, και στην Ελλάδα. Και αυτός ο πόλεμος διεξάγεται εδώ και πολλά χρόνια – απλώς μέχρι πρόσφατα διεξαγόταν με τρόπους που πολλοί δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να αποκαλέσουν «πόλεμο». Πλέον, βέβαια, η Ρωσία είναι σε πόλεμο με τη Δύση και με τον παραδοσιακό τρόπο – απλώς μέχρι τώρα πολεμούν για λογαριασμό μας μόνο κάτι Ουκρανοί.
Το τελευταίο διάστημα υπάρχει βεβαίως μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Και στη συζήτηση αυτή πολλοί εξακολουθούν να εννοούν ως «πόλεμο» μόνο τη μάχη της Ουκρανίας. Βεβαίως, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι οι Ρώσοι σε κάθε ευκαιρία, ο πόλεμος δεν είναι κατά της Ουκρανίας, αλλά κατά της Δύσης. Και αυτός ο πόλεμος δεν θα σταματήσει αν, όπως ζητούν πολλοί «ψύχραιμοι» και «ρεαλιστές» σχολιαστές, η Ουκρανία συνθηκολογήσει θυσιάζοντας τα εδάφη της και μέρος της εθνικής της κυριαρχίας στον επιτιθέμενο. Οπως δεν σταμάτησε μετά την εισβολή στη Γεωργία το 2008 ή μετά την εισβολή στην Κριμαία το 2014. Ξέρουμε πια καλά πώς εκλαμβάνει την «ψυχραιμία» και τη «νηφαλιότητα» της Δύσης ο Πούτιν – ως αδυναμία και ως κάρτα ελευθέρας για να προχωρήσει στην επόμενη εισβολή.
Ενας άλλος λόγος για τον οποίο το τσαμπερλενικό «appeasement» δεν θα λειτουργήσει αυτή τη φορά είναι το ότι πλέον έχει γίνει αδύνατη η επιστροφή σε μια ειρηνική και ομαλή συνύπαρξη με το καθεστώς Πούτιν στο επίπεδο του διεθνούς οικονομικού και εμπορικού περιβάλλοντος. Η διαδικασία απεξάρτησης της Δύσης από τη Ρωσία έχει αρχίσει, πιο δειλά από όσο θα έπρεπε, αλλά είναι μη αναστρέψιμη. Χώρες όπως η δική μας έχουν πάρει απόφαση ότι ένας κόσμος στον οποίο θα κάνουμε δουλίτσες με τον Πούτιν δεν μπορεί να υπάρξει ξανά και ότι αν συνεχίσει να υπάρχει Πούτιν στη Ρωσία, θα καταλήξουμε να έχουμε μια νέα, μεγαλύτερη Βόρεια Κορέα δίπλα μας. Μια βόμβα που είναι βέβαιο ότι θα σκάσει αργά ή γρήγορα – και πάνω μας.
Αλλά αν το «appeasement» δεν μπορεί να λειτουργήσει, πώς μπορεί να μοιάζει το τέλος του πολέμου που έχει κηρύξει εναντίον μας η Ρωσία; Μόνο δύο ρεαλιστικά εναλλακτικά ενδεχόμενα υπάρχουν:
1) Η πτώση του καθεστώτος Πούτιν υπό το βάρος εξαντλητικών κυρώσεων της Δύσης. 2) Η κλιμάκωση του πολέμου και πτώση του καθεστώτος Πούτιν μετά τη στρατιωτική ήττα του. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Η πρώτη, βεβαίως, θα έχει δραματικές οικονομικές συνέπειες για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Δύση. Η δεύτερη θα έχει ακόμα πιο δραματικές οικονομικές συνέπειες, και σχεδόν σίγουρα και άλλες, ακόμα χειρότερες συνέπειες. Γιατί τότε θα έχουμε κανονικό πόλεμο. Για προφανείς λόγους, η χώρα μας (και όλες οι χώρες της Δύσης) πρέπει να επιδιώξει την πρώτη λύση με αποφασιστικότητα. Γιατί αλλιώς, θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να οδηγηθούμε στη δεύτερη. Ενα ενδεχόμενο που σχεδόν κανένας δεν συζητάει σήμερα (και φοβάμαι ότι κανένας δεν προετοιμάζεται γι' αυτό) και απολύτως κανένας δεν θέλει.