Η επιστροφή των Γλυπτών είναι σε καλό δρόμο
Διδάσκεις με το καθημερινό παράδειγμα, με τη στάση σου. Το οποίο παράδειγμα, μέσα στη διαχρονία, μπορεί να είναι και σαν καρδιογράφημα.
«Ποτέ η Ελλάδα δεν διεκδίκησε τόσο έντονα και τόσο μεθοδικά και διαχρονικά ένα κομμάτι της ταυτότητάς της όπως είναι τα αρχιτεκτονικά γλυπτά του Παρθενώνα». Θα μπορούσε η φράση αυτή να συνοψίσει όλη τη συζήτηση για τα Γλυπτά με τον Νίκο Σταμπολίδη, μαζί με την πεποίθησή του ότι «ο κύριος στόχος επιστροφής και επανένωσης, μετά και την απόφαση της UNESCO και τη μεταστροφή του κόσμου στη Βρετανία (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), πηγαίνει καλά». Η απόφαση της UNESCO στις 29 Σεπτεμβρίου του 2021 είναι η μοναδική που αναφέρει ότι «είναι θέμα διακυβερνητικό, ορθό, σωστό και ηθικό να γυρίσουν πίσω τα Γλυπτά και να επανενωθούν με το σώμα του συμβόλου του ελληνικού πολιτισμού».
Υπενθυμίζει ότι «από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, με όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι τη Μελίνα Μερκούρη και μετά, επί 37 χρόνια, παίρναμε μόνο συστάσεις». Oπως υπογραμμίζει με έμφαση: «Ο Παρθενώνας
είναι το παγκόσμιο σύμβολο του δυτικού πολιτισμού. Θεωρώ ότι ο κόσμος κακώς νομίζει πως πρόκειται για μια διαμάχη ανάμεσα στα δύο μουσεία, το Βρετανικό και της Ακρόπολης, ή ανάμεσα στις δύο χώρες. Είναι θέμα παγκόσμιο. Πρέπει να ξαναγίνει ακέραιο αυτό το σύμβολο γιατί δηλώνει και την ενότητα αυτού του κόσμου. Η Μεγάλη Βρετανία θα μπορούσε, έτσι, να είναι ο μπροστάρης μιας ηθικής αυτοκρατορίας».
Πώς σχολιάζει τις ανά τον κόσμο προσπάθειες, από επιχειρηματίες,
ανθρώπους του πολιτισμού και οργανισμούς, για την επιστροφή;
«Oταν επέστρεψε στην Ελλάδα το θραύσμα από τη Σικελία (σ.σ. απόσπασμα λίθου της ανατολικής ζωφόρου), μπροστά στον πρωθυπουργό, είπα ότι δεν μπορεί να μας ενδιαφέρει ποιος είναι αυτός που θα φέρει τα Γλυπτά. Αρκεί να έρθουν πίσω. Καθένας το λιθάρι του, είτε μικρό είτε μεγάλο, που λέει ο ποιητής. Η συμβολή ανήκει σε όλους τους Ελληνες, από το 1830 μέχρι σήμερα, που προσπαθούν.
Υπάρχουν άνθρωποι που με πολύ καλή θέληση αλλά χωρίς πολλή σκέψη θέλουν να προσκολλώνται ώστε να διεκδικήσουν ένα κομμάτι από τη συμβολή. Πρέπει όμως να προσέχουν μήπως βλάπτουν αντί να ωφελήσουν».
«Αντικρίζοντας τον Ιερό Βράχο, καθημερινά, οι σκέψεις σας ποικίλλουν;» ρωτώ. «Πάντα έχει κάτι καινούργιο να μου πει. Κάτω από διαφορετικές καιρικές συνθήκες, μαζί με τις μυρωδιές κάθε εποχής, σε αυτόν τον τόπο που, όπως λέει και ο Ρίτσος, οι ρίζες
των δέντρων σκοντάφτουν πάνω στο μάρμαρο. Τι ωραία που θα ήταν –σκέφτομαι– αν τα δύο κτίρια απέναντι είχαν μεταφερθεί λίγο πιο κάτω ούτως ώστε να είχαμε άμεση επαφή με το αρχαιότερο θέατρο του κόσμου, του Διονύσου... Ολες οι εποχές της Ιστορίας μας, βέβαια, είναι σημαντικές. Και κάθε κομμάτι της πρέπει να μπορεί να φαίνεται. Μόνο που μερικές φορές είσαι αναγκασμένος, από τα πράματα, κάποια να αφήσεις και κάποια να κρατήσεις μαζί σου».