Σπύρος Φάρος, το πνεύμα της νύχτας
Πρέπει να ήταν τέλη του 1993 όταν γνώρισα τον Σπύρο Φάρο. Καθόμασταν με τον αδελφό του τον Μάκη στο πατρικό τους στη Φορμίωνος («το σπίτι-σπηλιά», όπως το έλεγε ο Μάκης, όπου ουσιαστικά τελείωσε τις μέρες του ο Σπύρος πριν καν ξεψυχήσει, στα 58 του μόλις), όταν εμφανίστηκε ένας ευθυτενής, δωρικός, αυστηρός (ψαρωτικός μάλλον) τύπος με διαπεραστικό βλέμμα.
Αυτός ο μοναχικός μετρ της ελληνικής underground μουσικής σκηνής των δεκαετιών του '80 και του '90 είχε κάτι εκρηκτικά δημιουργικό, μα τον κατέτρωγε και μια σκοτεινιά που έβγαινε στη μουσική του, στα τραγούδια του, στη βραχνή, μπάσα, σχεδόν ψιθυριστή φωνή του, στους στίχους του, στην υπνωτιστική σκηνική παρουσία του.
Μπορούσε να γίνει εριστικός,
πιεστικός, απορριπτικός, συχνά ήταν οργισμένος, όμως είχε ένα βροντερό γέλιο, διαβρωτικό σχεδόν, το οποίο αναδυόταν μέσα από ένα μαύρο χιούμορ.
Οταν ο Μάκης, που τον συνόδευε στις μουσικές τους διαδρομές και συχνά έντυνε τις συνθέσεις του μεγάλου αδελφού με δικά του βίντεο-αρτ, μου μιλούσε για τους Residents, ο Σπύρος μάς εξηγούσε πώς έγραψε ένα τραγούδι ακολουθώντας τη φόρμα της σονάτας. Ολοι τον ήξεραν τον Σπύρο και κανένας
την ίδια στιγμή. Ηταν όπως ένα φάντασμα που ξέρει πώς να σε στοιχειώνει, ρουφώντας σε στους κόσμους που έπλαθε διαρκώς.
Τότε ήταν που μαζί τα δύο αδέλφια (και παρέα με άλλους συνεργάτες και φίλους) έκαναν τους This Fluid – μεταξύ πολλών άλλων δηλαδή. Μαζί «έντυσαν» με παραμορφωτικό ηλεκτρονικό ήχο τη φωνή της μάνας τους να λέει το «Πάνω σε τρίκορφο βουνό». Παραστάτης τους τότε η Hitch-Hyke Records.
Ολονύκτια λάιβ και αναγνώσεις στον «Φούρνο» του Μάνθου Σαντοριναίου, στη Μαυρομιχάλη, μικρές εκδρομές στη Βραυρώνα παίζοντας μουσική, ταξίδια και βόλτες στο Λονδίνο, κολύμπι στην Αντίπαρο, με τον Σπύρο να οδηγεί πάντα την παρέα. Τις παρέες. Ω, οι ευτυχισμένες μέρες!
Πολλά τραγούδια του με
σφράγισαν. «Sleepwalk», «Fairy», «Luna», «Eldorado» (μελοποίηση του Πόε), «Junky Sex», «Deep Sky Blue», «Fairy Tales», «Chink» (μαζί με την Αννα Μαράτου), «Powder» (μαζί με την Αννα Μαράτου και τον Μάκη), αλλά τώρα που ο Σπύρος πέταξε σε άλλες σφαίρες, επιστρέφω στον δικό του προσωπικό ύμνο, το «Spirit» (of the Night), στίχοι - μουσική δικά του όλα, με το τσέλο να δίνει στο κομμάτι μιαν άλλη, υπερβατική διάσταση.
Σκοτεινή, νυχτερινή μπαλάντα για την (ηθελημένη του) μοναξιά (που όμως τον παίδευε). Προχθές, στο κοιμητήριο της Καισαριανής, η μουσική αυτή, οι κόσμοι αυτοί, δεν χωρούσαν μέσα σ' ένα φέρετρο. Ολο αυτό έμοιαζε με ψευδαίσθηση. Η μόνη αλήθεια ήταν –είναι– η μουσική του Σπύρου Φάρου.