Ο συνδικαλισμός και η εκπαίδευση
Στην «Καθημερινή» της 6-4-2022 δημοσιεύθηκε σχεδόν ολοσέλιδο, εμπεριστατωμένο και κατατοπιστικότατο ρεπορτάζ του ειδικού για τα εκπαιδευτικά θέματα εκλεκτού συνεργάτη της εφημερίδος κ. Απ. Λακασά, με τίτλο «Επενδυτική έκρηξη στην ιδιωτική εκπαίδευση».
Ομολογώντας εξ υπαρχής την έλλειψη προσωπικής αντικειμενικότητας, λόγω οικογενειακής εμπλοκής, δεν έχω την πρόθεση να εκφράσω γενική άποψη για το αν η άνθηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πανηγυρίζουμε ή να πενθούμε. Εκείνο για το οποίο δεν υπάρχει, νομίζω, η παραμικρή αμφιβολία είναι ότι οι επιχειρηματίες του κλάδου «οφείλουν πολλάς χάριτας» στους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, στους οποίους πρέπει να αποδοθεί κυρίως η όποια συρρίκνωσις της δημόσιας στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης με αντίστοιχη ενίσχυση της ιδιωτικής.
Η εξέλιξη αυτή μου θύμισε ένα χαρακτηριστικό πραγματικό γεγονός, που διαδραματίστηκε στο γραφείο μας. Απολύτως εγγράμματος (κάτι δυστυχώς όχι αυτονόητο) γραμματεύς, υποδειγματική (όπως και ο σύζυγός της) γονεύς δύο θυγατέρων, μου εκμυστηρεύθηκε ότι αντιμετώπιζαν την περίπτωση να αποσύρουν τα παιδιά τους από το δημόσιο σχολείο, στο οποίο φοιτούσαν, λόγω των επικρατουσών ανωμαλιών στη λειτουργία του εξαιτίας των συνεχών απεργιών, καταλήψεων κ.λπ. με αντίστοιχα κενά στη διδασκαλία και μάθηση. Αυτό, βέβαια, θα είχε ως άμεση συνέπεια την περικοπή άλλων οικογενειακών δαπανών, «αλλά τα παιδιά πρέπει να μάθουν γράμματα» (είναι από ετών πτυχιούχοι πανεπιστημίου). Ομολογώ ότι η συζήτηση με συγκλόνισε.
Οι λαμπρές αυτές συνδικαλιστικές δραστηριότητες αφορούν επαιρομένους για το λειτούργημά(!) τους, εκπαιδευτικούς που ανέχονται αυτή τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση και ακολουθούν τα κελεύσματά της. Το αποτέλεσμα είναι σοβαρότατη ζημία όχι μόνον των μαθητών (όπερ και σπουδαιότερον) αλλά και του συνόλου των εκπαιδευτικών, λόγω του περιορισμού της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι διοικούντες την ΟΛΜΕ επαναλαμβάνουν τα βήματα των συνδικαλιστών της Pirelli (που απεχώρησε από την Ελλάδα), της Χαλυβουργίας, των Ναυπηγείων και άλλων, ων ουκ έστιν αριθμός. Υπάρχει ελπίς να αναβλέψουν ποτέ;
του Νικηταρά, που αν πέσουν, θα καταστρέψουν το μνημείο.
Το ότι δεν ηγέρθη το μνημείο από την πατρίδα αλλά από κάποιον ιδιώτη, ονόματι Ηλία Ποταμιάνο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, αυτό δεν συγκίνησε τον σχολιαστή.
Επίσης, το ότι αρχικά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο της πλατείας, και κάποιο άγνωστο χέρι το μετέφερε στην άκρη της, δίπλα από μία τουαλέτα, κάτι κάδους σκουπιδιών και πίσω από ένα περίπτερο, πέρασε κι αυτό απαρατήρητο. Στο πίσω μέρος του μνημείου είναι χαραγμένο ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά, το οποίο χρόνια τώρα δεν διαβάζεται από κανέναν, γιατί κάποιοι «υπεύθυνοι» φρόντισαν να σωρεύσουν χώματα και φύτεψαν ακριβώς εκεί κάκτους με τεράστια αγκάθια! Τι να πεις!
Στις τέσσερις πλευρές του Δικαστικού Μεγάρου, η πρώτη γράφει το όνομα του Ανδρέα Συγγρού, που το έφτιαξε, η δεύτερη πλευρά είναι η 25η Μαρτίου που συμβολίζει το ξεκίνημα της Εθνεγερσίας, η τρίτη το όνομα του προέδρου Πολυζωίδη που μαζί με τον Τερτσέτη αθώωσαν τον Αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε καταδικαστεί μαζί με τον στρατηγό Δημήτριο Πλαπούτα από τον αντιβασιλέα Αρμανσμπεργκ εις θάνατον (με την κατηγορία ότι οι κατηγορούμενοι δεν έδειχναν «ανεπιφύλακτη υποταγή» στον απροσκάλεστο Γερμανό, κάτι που συνιστούσε «εσχάτη προδοσία»!), και στην τέταρτη πλευρά υπάρχει το όνομα του βασιλέως Κωνσταντίνου. Στο Ναύπλιο, η οδός αυτή είναι πολύ μακρά, αρχίζοντας από την πλατεία Συντάγματος και καταλήγοντας έξω από την παλιά πόλη, και όλοι τη λέμε «ο μεγάλος δρόμος».
Πολλοί Ναυπλιώτες έχουν κατά καιρούς προτείνει τη μετονομασία του τμήματος της οδού από το μέγαρο μέχρι το τέλος της, σε οδό Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, μιας που στη μία της πλευρά δεν υπάρχουν σπίτια παρά μόνον οι γραμμές του τρένου και από την άλλη πλευρά είναι το Δεσποτικό (ο Δεσπότης απολύτως σύμφωνος) και δυο τρεις ακόμη κάτοικοι οι οποίοι συμφωνούν με ενθουσιασμό κι αυτοί.
Το επίσημο κράτος όμως το απαγόρευσε αυτό, με την έωλη και αθεμελίωτη αλλά ταυτόχρονα και κωμική δικαιολογία ότι θα επέλθει χάος στα ταχυδρομεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό(!). Το έγγραφο της απαγόρευσης γράφει ότι μετονομασίες οδών επιτρέπονται μόνο για... σοβαρούς λόγους, μη θεωρώντας
τον Γέρο του Μοριά σοβαρό λόγο!
Ετσι, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση, στην πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου ελληνικού κράτους, το Ναύπλιον, την πόλη που ελευθέρωσε ο ίδιος με τα παλικάρια του, δεν υπάρχει οδός του Αρχιστρατήγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη!