Η στείρα οργή του πληκτρολογίου
ΔΩΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ησπουδή πολλών να αντιδράσουν άμεσα σε ό,τι ακούσουν και να σπεύσουν να το σχολιάσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μου είναι σχεδόν ακατανόητη. Ποια είναι αυτή η ανάγκη να είσαι από τους πρώτους που θα αντιδράσουν; Τι είναι αυτό που ωθεί χιλιάδες ανθρώπους να διαδώσουν ακόμη και την κραυγαλέα απίθανη φημολογία χωρίς να προσπαθήσουν προηγουμένως να ελέγξουν την απιθανότητά της; Πώς αποφασίζουν να κρίνουν και, κυρίως, να κατακρίνουν, συχνά με ακραίες επιθέσεις και χαρακτηρισμούς, βασιζόμενοι σε μια αόριστη φήμη;
Η περίπτωση του Γιώργου Καπουτζίδη και της «είδησης» ότι αποφάσισε να πολιτευθεί με τη Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές είναι χαρακτηριστική των στρεβλώσεων του Διαδικτύου. Χωρίς να είναι σαφές πώς ξεκίνησε, η φήμη μεταδόθηκε αστραπιαία και οι αναφορές στον Καπουτζίδη ήταν τόσο πολλές, που το όνομά του αναδείχθηκε σε ένα από τα κορυφαία trends. Η οργή, το μίσος, οι επιθέσεις, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, τα υπονοούμενα περίσσεψαν. Ο ίδιος απάντησε λίγες ώρες αργότερα, λέγοντας ότι δεν έχει καμιά πρόθεση να ασχοληθεί με την πολιτική και προσθέτοντας, πολύ εύστοχα, σε σχέση με όσα διάβασε, ότι «για να βρίσεις κάποιον στα social media, δεν χρειάζεται να πει ή να κάνει κάτι. Απλώς πρέπει να έχεις εσύ, μέσα σου, την ανάγκη να τον βρίσεις».
Ακόμη και μετά τη διάψευση, πολλοί από εκείνους που προηγουμένως τον κατηγορούσαν, συνέχισαν τις επιθέσεις. Αντί να παραδεχθούν το λάθος τους και απλώς να σωπάσουν, άρχισαν να τον κατακρίνουν διότι η διάψευση δεν τους φάνηκε αρκετά έντονη. Δεν τους αρκούσε να πει ότι δεν θα ασχοληθεί με την πολιτική. Επρεπε, κατά τους ίδιους, να αποκηρύξει και το κόμμα της Ν.Δ. για να είναι εντάξει. Για να ανταποκριθεί κάπως στα κριτήρια απονομής διαδικτυακής άφεσης για κάτι που, επαναλαμβάνω, ξεκίνησε απλώς σαν φήμη.
Η περίπτωση είναι μία από τις σχεδόν καθημερινές στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου πολλοί αισθάνονται την ανάγκη να επιδοθούν καθημερινά σε συναγωνισμό για τη μεγαλύτερη κακία, για την πιο ακραία προσβολή. Οχι για επιχειρήματα και σοβαρή αντιπαράθεση. Για χυδαιότητες και δηλητήριο.
Διατρέχοντας τα σχόλια για τον Γιώργο Καπουτζίδη, την προσοχή μου κέντρισαν κάποια που ανέφεραν πως εάν κατέβει ως υποψήφιος, η αγάπη και η εκτίμηση που έχει κερδίσει θα χαθούν. Αραγε, επειδή θα ασχοληθεί με την πολιτική γενικώς; Ή είναι σχόλια με αφετηρία τον κομματικό φανατισμό που υπαγορεύει ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον»; Γιατί, ενώ συχνά διαμαρτυρόμαστε για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, σπεύδουμε να απαξιώσουμε κάποιον που χαίρει μικρότερης ή μεγαλύτερης εκτίμησης εάν αναφερθεί ότι σκοπεύει να εμπλακεί στην πολιτική; Υπάρχει, τελικά, μεγαλύτερη αποτροπή; Και, εντέλει, δικαιούται η φασαριόζικη διαδικτυακή κοινότητα να διαμαρτύρεται, όταν συμπεριφέρεται έτσι;