Χτισμένοι με την ύλη των κρίσεων
Η34χρονη Μαρία λέει, «κερδίζω λιγότερα από όσα κέρδιζαν στην ηλικία μου οι δικοί μου, ζω σε ακριβότερο και μικρότερο σπίτι, κάνω λιγότερες διακοπές και έχω περισσότερα χρέη. Δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρω καλύτερα από τους γονείς μου, που τα κατάφεραν καλύτερα από τους δικούς τους γονείς. Η ζωή μου ξεκίνησε σε μια ανέμελη φαμίλια, τώρα ξετυλίγεται σε ένα στενόχωρο νοικοκυριό πνιγμένο στις αγωνίες. Κάθομαι λουσμένη στον ιδρώτα μπροστά στον ανεμιστήρα, Σεπτέμβριο του 2022, θαρρείς χιλιετίες μακριά από την παιδική ηλικία των μεγάλων ονείρων, σε έναν κόσμο γεμάτο φόβους για τον πιο δύσκολο χειμώνα από το 1942, τον πιο αβέβαιο από το 1977, όταν ο όρος στασιμοπληθωρισμός πέρασε
στο λαϊκό λεξιλόγιο, έναν πλανήτη που μαστίζεται από ξηρασίες, κατακλυσμούς, πολέμους, πυρηνικές απειλές, αλυσίδες κρίσεων».
Η πιο μορφωμένη και ταλαιπωρημένη από τις κρίσεις γενιά κολυμπά και πάλι σε ένα πέλαγος αβεβαιοτήτων, με μόνη σταθερά το οικείο αλληλέγγυο σύμπαν του Διαδικτύου. «Για τους γονείς μας, η δουλειά ήταν η εγγύηση της ασφαλούς ενηλικίωσης. Για εμάς είναι ένα συνεχώς ανανεούμενο αμφίβολο στοίχημα». Και ίσως για πρώτη φορά παραιτούνται από κακοπληρωμένες εξουθενωτικές εργασίες, ή κατεβάζουν ταχύτητες,
επιχειρώντας να απαντήσουν στο ερώτημα, τι πραγματικά θέλουν. «Ενα νέο περιεχόμενο στο όνειρο της ευημερίας», απαντά η Μαρία. «Εδυσε ο ήλιος της ανεξέλεγκτης βρώμικης ανάπτυξης που αποσταθεροποιεί το κλίμα, της εγχώριας άναρχης φάμπρικας παραγωγής καταλυμάτων, που καταστρέφει ακόμη τους ελληνικούς παραδείσους, της τυφλής πίεσης για μεγάλες άμεσες αποδόσεις». Είναι αλήθεια ότι οι ασθμαίνοντες πολιτισμοί εξαντλούνται πιο γρήγορα από εκείνους που πορεύονται σταθερά. Μέσα στον βεβιασμένο ρυθμό τους, όχι μόνο πριονίζουν
το κλαδί όπου κάθονται, αλλά και χάνουν την άχρονη συνείδηση της συνέχειας, αδυνατώντας να χειραφετηθούν από τη διαψευσμένη προσδοκία της συνεχούς μεγέθυνσης. Μετατρέπουν σε καραμέλα που λειαίνεται με τη μηχανική επανάληψη την ιδέα των κοινών προσπαθειών ενάντια στους οικουμενικούς κινδύνους.
Η γενιά της Μαρίας έχει κατέβει από αυτό το τρένο. Την έχει ναι μεν εξουθενώσει η νέα ιστορική σύγκλιση πολιτικο-οικονομικών συγκυριών και στρεβλώσεων, όμως έχει ζυμωθεί μέσα σε μια ύλη που γεννά γιατρικά. Οι δυνάμεις που ωθούν τους γονατισμένους ανθρώπους να δράσουν και να ευημερήσουν διατέμνουν πάντα το φως μιας νέας κοσμογονίας. Αλλάζουν το περιεχόμενο του ονείρου.