Αυτοκτονίες

Θα άξιζε να έχει αποδελτιώσει κανείς τους χαιρέκακους πανηγυρισµούς. Τώρα θα δείτε, έγραφαν. Τώρα θα καταλάβει η –κυριολεκτικά– χειµαζόµενη Ευρώπη τι παθαίνει όποιος τα βάζει µε τη Ρωσία και τον Πούτιν.

να έχει κρατήσει κανείς τα σχόλια που επεσήµαναν ότι στη µία πλευρά πολεµάει ένας ρωµαλέος ηγέτης µε τους ατσάλινους στρατηγούς του· και από την άλλη αµύνεται ο γελωτοποιός µε το µπλουζάκι, µε συµµάχους κάτι πρωθυπουργίνες που ξενυχτάνε χορεύοντας στα πάρτι.

υπέκυπταν στις σκηνοθεσίες του Κρεµλίνου παρασύρονταν σε έναν κόσµο που δεν υπάρχει πια. ∆ιολίσθαιναν έναν αιώνα πίσω – τότε που η ισχύς µετριόταν µε τα πιόνια πάνω στους χάρτες. Με το µήκος των κανονιών και των τραπεζιών.

Η εξέλιξη του πολέµου στην Ουκρανία δείχνει ότι από τις αλήθειες του παλαιού κόσµου, µία σίγουρα επιβιώνει. Οτι περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει την αναµέτρηση έχει εκείνος που διαθέτει ισχυρότερους λόγους να πολεµήσει. Η δεύτερη παλαιά αλήθεια, που εκπληρώνεται µε µετανεωτερικά µέσα, είναι ότι οι αυτοκρατορικοί ιδεασµοί αποδεικνύονται στο τέλος αυτοκτονικοί.

Ο όρος είναι πολλαπλώς παραπλανητικός. Ο Πούτιν δεν αυτοκτονεί. Σκοτώνει, εκτός από τον αµυνόµενο λαό, και τον δικό του λαό. Χιλιάδες Ρώσοι ακόµη θα χαθούν και ποιος ξέρει πόσοι θα εκτοπιστούν µέχρι ο επικεφαλής του καθεστώτος της Μόσχας να συµβιβαστεί µε την ήττα του.

αγαπάει τη Ρωσία θα όφειλε να βλέπει προπαντός αυτή την πραγµατικότητα: η εισβολή προκαλεί στη Ρωσία µια αχρείαστη αιµορραγία.

Ο πόλεμος θα αφήσει µια χώρα εξαντληµένη οικονοµικά και περιθωριοποιηµένη – ξένη για τη νέα γενιά της, που είχε προλάβει