Τα θολά μηνύματα
Ηαμηχανία με την οποία αντιμετώπισαν οι γυναικείες οργανώσεις του «προοδευτικού» - αντιιμπεριαλιστικού χώρου την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν είναι έκδηλη. Μετά την αρχική σιωπή και μπροστά στη γενική κατακραυγή που προκάλεσε και στην Ελλάδα ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου της Μαχσά Αμίνι, αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Θα περιμέναμε να ήταν μια θέση σαφούς καταδίκης του θεοκρατικού καθεστώτος, χωρίς «ναι μεν αλλά». Αυτό φαίνεται πως δεν είναι εύκολο. Αλλες οργανώσεις του «χώρου» δήλωσαν τη συμπαράστασή τους όχι μόνον στις γυναίκες του Ιράν, αλλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, ενώ κυκλοφόρησε και μια αφίσα με σύνθημα «ενάντια στις πολλαπλές προκαταλήψεις».
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποδυναμώσεις το νόημα ενός αιτήματος ή μιας διαμαρτυρίας είναι να το ξεχειλώσεις, ώστε τελικά να χαθεί ο στόχος. Να βάλεις μέσα τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να είναι ευκρινές αυτό που θέλεις να καταδικάσεις. Δεν είναι αφέλεια, είναι πονηρία. Οπως πονηρία είναι να υποστηρίζεις πως για το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν ευθύνεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που στήριζε τον σάχη. Να υπενθυμίσω πως ένθερμοι υποστηρικτές της ιρανικής επανάστασης των αγιατολάδων ήταν οι αριστεροί διανοούμενοι της Δύσης οι οποίοι εξακολουθούν να εκστασιάζονται όταν βλέπουν λαϊκές εξεγέρσεις. Αποθέωσαν μέχρι και την πλατεία Ταχρίρ, προθάλαμο ενός νέου θεοκρατικού καθεστώτος, που ευτυχώς αποτράπηκε την τελευταία στιγμή.
Σε κάθε διαμαρτυρία το αίτημα πρέπει να είναι απολύτως συγκεκριμένο, ώστε οι διαμαρτυρόμενοι να δώσουν με σαφήνεια το στίγμα τους. Αν για διάφορους λόγους αυτό δεν μπορεί να γίνει, η σιωπή είναι προτιμότερη από μια επαμφοτερίζουσα στάση. Στην προκειμένη περίπτωση των γυναικών του Ιράν δεν έχουν θέση ούτε οι Σταυροφόροι, ούτε οι αποικιοκράτες, ούτε οι γυναίκες όλου του κόσμου. Αυτές είναι οι πρωταγωνίστριες και οτιδήποτε πέραν αυτού θολώνει δολίως το μήνυμα.
Τελικά, σε αυτή την περιοχή του πλανήτη μας το δίλημμα φαίνεται πως είναι όχι μεταξύ μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού, αλλά μεταξύ μιας κοσμικής απολυταρχίας και ενός στυγνού θεοκρατικού καθεστώτος. Οι φωτογραφίες με τις γυναίκες στο προεπαναστατικό, κοσμικό Ιράν δείχνουν έναν κόσμο που εξαφανίσθηκε βίαια και ο οποίος αγωνίζεται σήμερα να ξαναβρεί τη θέση του.