Ο κόσμος που αλλάζει
Μια νέα κοπέλα από το Ιράν ήταν και η Μ. εκείνο το καλοκαίρι του 1977. Μαζί με άλλους νέους από την πατρίδα της μετέφεραν όλη τη δροσιά της νιότης τους και είχαν γίνει όλοι αγαπητοί ανάμεσα σε εκείνη τη διεθνή συνύπαρξη νέων από όλον τον κόσμο.
Ηταν ένα καλοκαιρινό σχολείο για την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας σε ένα βρετανικό πανεπιστήμιο και, τότε, τίποτε δεν προμήνυε ότι η ανεμελιά εκείνων των νέων από το Ιράν θα ήταν τόσο βραχύβια. Σκεφτόμουν συχνά εκείνα τα πρόσωπα που έμοιαζαν με τους νέους από τις μεσογειακές χώρες, όλοι μαζί, Ιρανοί, Ιταλοί, Ελληνες, Ισπανοί, Τούρκοι, Λιβανέζοι και Γιουγκοσλάβοι. Τα παιδιά από το Ιράν ένιωθαν οικεία
με τις κουλτούρες της Μεσογείου, ήταν όλα από οικογένειες εύπορων μεσοαστών με δυτικό προσανατολισμό.
Εκείνα τα πρόσωπα είχαν μείνει χαραγμένα στη μνήμη και επανήλθαν με ένταση το 1979 με την Iσλαμική Eπανάσταση. Οσοι είχαν γνωρίσει εκείνα τα αγόρια και τα κορίτσια από το Ιράν (ήταν τότε 1618 ετών) ήλπιζαν ότι θα είχαν προλάβει να φύγουν για σπουδές στη Δύση πριν από την επικράτηση του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ιδίως τα κορίτσια. Πιθανόν να είναι εδώ και χρόνια κομμάτι της τεράστιας ιρανικής
διασποράς στη Δύση, στις ΗΠΑ και στη Δυτική Ευρώπη.
Αυτή η μελανή ιστορία για την ανθρωπότητα έρχεται στα δικά μας δελτία ειδήσεων όταν γίνεται κάποιο ξέσπασμα, κάποια δυναμική και θαρραλέα εξέγερση κατά των σκοταδιστών τυράννων του Ιράν. Και είναι πράγματι κάτι πολύ θλιβερό και οπωσδήποτε αποκαρδιωτικό η επί τόσες δεκαετίες συνεχιζόμενη καταπίεση στο Ιράν, μια χώρα με πλούσια κουλτούρα και θαυμάσιο λαό. Ο 21ος αιώνας έχει πολλά μέτωπα να κλείσει και άλλα τόσα να ανοίξει. Αναπόφευκτα αναλογίζεται κανείς τους γεωπολιτικούς
συσχετισμούς που μεταβάλλουν την αντίληψη του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε και που οριοθετούν εκ νέου ζητήματα ελευθερίας και καταστολής.
Οι νέοι από το Ιράν που βρέθηκαν στην αγγλική εξοχή το 1977, και οι όμοιοί τους, βιώνουν ένα είδος εθνικού πένθους, όσο εξοικειωμένοι και αν είναι με την πραγματικότητα που ισχύει από το 1979. Οι μεγαλύτερες γενιές φέρουν αυτό το πένθος. Αλλά αυτό που συγκινεί ακόμη περισσότερα είναι οι νέες γυναίκες που εξεγείρονται τώρα στο Ιράν, οι οποίες μόνο στη φαντασία τους έχουν φανταστεί καθεστώς ελευθερίας για το φύλο τους. Δεν έχουν προσωπικό βίωμα να φέρουν το σώμα τους ελεύθερες στον δημόσιο χώρο. Ο ελεύθερος κόσμος είναι δίπλα τους.