Διαζύγιο με την ελληνική κοινωνία
Ακάποιος ποια είναι η διαφορά της προστασίας των συνόρων από την επαναπροώθηση; ∆ιότι η κατάχρηση του όρου pushback µε έχει µπερδέψει. Αν επιχειρηθεί εισβολή µεταναστών στον Εβρο και οι ελληνικές αρχές κάνουν τη δουλειά τους, κοινώς αποτρέψουν τους παράνοµους εισβολείς να περάσουν στην επικράτεια, αυτό θεωρείται επαναπροώθηση; Αν έχω καταλάβει καλά από τις αγορεύσεις των εισαγγελέων του ανθρωπισµού, ναι, θεωρείται επαναπροώθηση και κατά συνέπεια είναι παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Οπου το διεθνές δίκαιο, κατά την ερµηνεία των, ορίζει ότι για να περάσεις νοµίµως τα σύνορα οποιασδήποτε χώρας χρειάζεσαι κάποιου είδους ταξιδιωτικά έγγραφα που πιστοποιούν την ταυτότητά σου. Εκτός αν είσαι µετανάστης, οπότε η χώρα είναι αναγκασµένη να σε δεχθεί χωρίς έγγραφα, τα οποία έχουν χαθεί, σε αντίθεση µε το υπερσύγχρονο έξυπνο κινητό που έχεις καταφέρει να το σώσεις. Στο µυαλό µου, αν και δεν είµαι νοµικός, επαναπροώθηση έχουµε όταν κάποιος έχει ήδη περάσει τα σύνορα, κρίνεται ότι δεν δικαιούται άσυλο και προωθείται στη χώρα από την οποία προήλθε. Είναι pushback. Οταν το Λιµενικό ή η Συνοριοφυλακή εµποδίζει οµάδες να διασχίσουν τα σύνορα επειδή δεν πληρούν τις νόµιµες προϋποθέσεις, αυτό λέγεται απώθηση. Refoulement. Στο ∆ιαδίκτυο είδα ότι πολλές φορές το pushback θεωρείται συνώνυµο του refoulement. Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν η σηµασιολογική ταύτιση γίνεται επίτηδες για να δηµιουργηθεί σύγχυση ή, απλώς, δηλώνει την αµηχανία των ευρωπαϊκών θεσµών απέναντι σε ένα φαινόµενο που τους βρήκε απροετοίµαστους. Προς το παρόν, η σύγχυση έχει στοιχίσει το Brexit και την άνοδο των εθνικιστικών κοµµάτων σε χώρες όπως η Σουηδία, που µέχρι προχθές αντιµετωπίζονταν ως προπύργια της πολυπολιτισµικής κοινωνίας.
ς μου εξηγήσει
η σηµασιολογική διαφορά δεν έχει µόνο νοµική αξία. Εχει κυρίως πολιτική αξία. Και εκεί είναι η καρδιά του προβλήµατος. Η ισοπέδωση, η ηθικολογική αντιµετώπιση ενός προβλήµατος που αφορά το παρόν και το µέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας και των πολιτισµικών της αξιών, δεν είναι άσχετη µε την κρίση αναξιοπιστίας που έχει κτυπήσει σαν πανδηµία την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ. Η οποία µοιάζει να µιλάει άλλη γλώσσα από τις κοινωνίες της. Καταριέται τους εθνικισµούς, όµως δεν έχει να προτείνει το αντίπαλον δέος τους. Ελληνική Αριστερά, ΜΚΟ και τουρκική προπαγάνδα κατηγορούν την ελληνική πολιτεία για επαναπροωθήσεις. Ας αφήσουµε κατά µέρος την τουρκική προπαγάνδα. Και ας ασχοληθούµε µε την ελληνική Αριστερά και τις ΜΚΟ, που εκµεταλλεύονται ένα πλέγµα από διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να συκοφαντούν την πιο ευάλωτη χώρα της. Εχουν πάρει διαζύγιο µε την ελληνική κοινωνία. Ασυµφωνία χαρακτήρων γαρ.
ttheodoropoulos@kathimerini.gr