«Πεθαίνουν για να εισακουστούν»
Tζάσμιν Ράμσεϊ,
«Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται αυτήν τη στιγμή σε δεκάδες πόλεις, με τους πολίτες να αντιμετωπίζουν πάνοπλους άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας», λέει στην «Κ» η Τζάσμιν Ράμσεϊ, αναπληρώτρια διευθύντρια του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ιράν, μιας ανεξάρτητης μη κερδοσκοπικής οργάνωσης με έδρα τη Νέα Υόρκη, και περιγράφει πόσο οδυνηρό είναι να προσπαθεί κανείς να επικοινωνήσει με τους οικείους του στην πατρίδα και να μην μπορεί. «Από τις 16 Σεπτεμβρίου, οπότε ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις, εξαπλώθηκαν σε τουλάχιστον 80 πόλεις, ανάμεσά τους και σε όλες σχεδόν τις μεγάλες, καθώς και στην πρωτεύουσα Τεχεράνη. Δεκάδες έχουν σκοτωθεί και συλληφθεί έως τώρα, σύμφωνα με τις πηγές μας, και περιμένουμε ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί σημαντικά». Ερωτηθείσα τι είναι η αστυνομία ηθικής, στα χέρια της οποίας βρήκε τον θάνατο η Μαχσά Αμίνι, εξηγεί πως είναι «μια μονάδα της αστυνομίας που δεν έχει καμία σχέση με την ηθική, αλλά αντιθέτως έχει ως κεντρική αποστολή την καταπίεση». «Οι πολίτες άρχισαν να διαμαρτύρονται ζητώντας δικαιοσύνη για τη Μαχσά Αμίνι και διεκδικώντας ίσα δικαιώματα υπέρ των γυναικών. Ζητούν όμως κι άλλα στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες, καθώς και το τέλος της ατιμωρησίας για την ιρανική κυβέρνηση. Αυτό το κίνημα είναι η μετεξέλιξη του κινήματος διαμαρτυρίας πριν από έξι χρόνια, που συμπεριέλαβε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας.
Αυτή τη φορά οι γυναίκες είναι στην εμπροσθοφυλακή, διεκδικώντας δικαιοσύνη και ισότητα, καθώς και μια κυβέρνηση που θα λογοδοτεί στον λαό. Οι άνθρωποι ρισκάρουν τις ζωές τους για να εισακουστούν. Εξίσου σημαντικό είναι να υπογραμμίσουμε ότι γυναίκες και άνδρες είναι ενωμένοι, στέκονται δίπλα δίπλα. Τα συνθήματα που ακούγονται στα πανεπιστήμια της Τεχεράνης προέρχονται από άνδρες και γυναίκες: “Μην κάθεσαι κάτω, είσαι η επόμενη Μαχσά!”». Πώς θα τελειώσει αυτή η εξέγερση; «Είναι δύσκολο να προβλέψω την έκβαση του κινήματος διαμαρτυρίας. Είναι διαμαρτυρίες αυθόρμητες, χωρίς ηγεσία, και είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για την ιρανική κυβέρνηση εδώ και δεκαετίες. Ο τραγικός θάνατος της Μαχσά έγινε κραυγή συσπείρωσης. Εμείς στο Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ιράν καλούμε όλους τους διεθνείς ηγέτες, ειδικά όσους διατηρούν σχέσεις με Ιρανούς αξιωματούχους, να ζητήσουν από τις Αρχές να επιτρέψουν τις διαδηλώσεις και να σταματήσουν τη χρήση βίας».