Η στερεοτυπική, μονοδιάστατη εικόνα του «κυρίαρχου αρσενικού»

– Ενα από τα στοιχεία που προκύπτουν από την έρευνα ντοκουμέντων, όπως αυτά που βρέθηκαν πρόσφατα, είναι πως η στερεοτυπική εικόνα του Χέμινγουεϊ ως «κυρίαρχου αρσενικού» δεν αποδίδει εντελώς πιστά την πραγματικότητα.

– Πράγματι, πρόκειται για τη μισή αλήθεια. Ναι, του άρεσαν οι ταυρομαχίες, το κυνήγι, η πυγμαχία, να ψαρεύει τεράστια ψάρια στην ανοιχτή θάλασσα – όλα αυτά

τα πράγματα που έπλασαν τον μύθο του «μάτσο» άντρα. Ομως αυτή η εικόνα σωριάζεται στο πάτωμα όταν δούμε πως του άρεσε να ανταλλάσσει σεξουαλικές ταυτότητες με τις συζύγους του. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα, τον «Κήπο της Εδέμ», γράφει για ένα ζευγάρι που περνάει τον μήνα του μέλιτος. Ενα βράδυ, στο κρεβάτι, η σύζυγος μετατρέπεται σε αγόρι, και από Κάθριν γίνεται... Πίτερ, ενώ ο άντρας της, Ντέιβιντ, ονομάζει τον εαυτό

του Κάθριν. Το ίδιο έκανε στην αληθινή ζωή, με την τελευταία γυναίκα του, Μαίρη – έγραφε σε γράμματά του, που έχουν αποκαλυφθεί, προς αυτήν πως θα ήθελε «να είναι το κορίτσι της». Και αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα συνεχιζόμενο μοτίβο που εμφανίζεται από τα τέλη του '40 έως και τον θάνατό του το '61.

– Και όμως, προς τα έξω, προς το ευρύ κοινό, βγήκε μόνο αυτή η εικόνα του περιπετειώδους, αγέρωχου, σκληρού τύπου.

– Ναι. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν το τέλος του πολέμου και ο «λαός» χρειαζόταν έναν τέτοιο ήρωα. Εναν χάρτινο χαρακτήρα, δισδιάστατο, που να συμβολίζει έναν μονοκόμματο «ανδρισμό». Ηταν κάτι σαν μια αρσενική βερσιόν της Μέριλιν Μονρόε: και οι δύο απόλυτα επίπεδοι χαρακτήρες-αρχέτυπα μιας στερεοτυπικής έννοιας «αρσενικού» ή «θηλυκού». Και στο τέλος, αυτό που συνέβη είναι πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπλασαν αυτόν τον ρόλο, και με τη σειρά του ο Χέμινγουεϊ τον υποδύθηκε. Ηταν, δηλαδή, συνένοχος και συμμέτοχος σε αυτό το παιχνίδι. Ενώ, παράλληλα, ήθελε η γυναίκα του να τον αποκαλεί με γυναικεία ονόματα. Αλλά, βλέπετε, ο μύθος –κάθε μύθος– δεν μπορεί να περιγράψει την πολυπλοκότητα της ζωής.