Αλλο Δεξιά, άλλο Ακροδεξιά

Αυτός ο στοιχειώδης διαχωρισμός στην Ελλάδα είναι άγνωστος. Από την Κεντροδεξιά μεταβαίνουμε κατευθείαν στην Ακροδεξιά. Για τους Ελληνες πολιτικούς, δημοσιολογούντες και πανεπιστημιακούς δεν υπάρχει η Δεξιά ως αυτόνομος πολιτικός χώρος. Ισως σε αυτήν τη θεώρηση να συνέβαλε και το γεγονός ότι από τη Μεταπολίτευση και μετά το συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας εκφράστηκε μέσα από τη Νέα Δημοκρατία, που υπήρξε το πάντρεμα των δύο μεγάλων ιστορικών ρευμάτων της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, του Κέντρου και της Δεξιάς.

Οσες απόπειρες έγιναν η Δεξιά να εκφραστεί αυτόνομα, απέτυχαν, κυρίως λόγω των υποκειμενικών αδυναμιών όσων ανέλαβαν αυτό το εγχείρημα. Επιπροσθέτως, τα κόμματα εξουσίας ξεπερνούν με μηδενικές απώλειες τους κραδασμούς κάποιων κεντρόφυγων δυνάμεων. Στην απορρόφηση της ακραιφνούς Δεξιάς από τη Νέα Δημοκρατία βοήθησε και η ενδυνάμωση του αντίπαλου δέους που άκουγε στο όνομα ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ως γνωστόν, οι πολιτικοί χώροι συγκροτούνται ή ανασυγκροτούνται όταν υπάρχει ορατός πολιτικός αντίπαλος που απειλεί, όπως συνέβη με τη Νέα Δημοκρατία την περίοδο 1981-1984.

Αν στην πατρίδα μας δεν κατέστη δυνατόν να εμφανισθεί ένας αξιοπρεπής σχηματισμός της Δεξιάς με αυτόνομο, συντηρητικό πολιτικό λόγο, αυτό δεν συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί υπάρχουν κόμματα που εκφράζουν συντηρητικές απόψεις στα κοινωνικά ζητήματα, αποδεχόμενα και σεβόμενα συγχρόνως τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, μακριά από πράξεις ακτιβισμού. Βασικός προσανατολισμός τους είναι η διαφύλαξη του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, όπως αυτός διαμορφώθηκε στη δυτική Ευρώπη από τη δεκαετία του 1950 και μετά. Αυτά τα κόμματα δεν εκφέρουν ακραίο πολιτικό λόγο, που προκαλεί το μίσος κατά συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, απλώς υπερασπίζονται τις αξίες που πρεσβεύουν. Ο διαχωρισμός τους από τα κόμματα και τις ομάδες της άκρας Δεξιάς είναι σαφής σε όλα τα επίπεδα.

Στην Ελλάδα, αυτές οι διακρίσεις θεωρούνται λεπτεπίλεπτες, γιατί δεν βολεύουν αυτούς που τις απορρίπτουν. Η Κεντροδεξιά γίνεται αποδεκτή ως θεσμικός παίκτης, κατά παραχώρηση και με επιφυλάξεις. Ετσι, με μεγάλη ευκολία σχεδόν όλα τα ελληνικά ΜΜΕ έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον συνασπισμό των κομμάτων που νίκησε στις ιταλικές εκλογές ως ακροδεξιό, όταν στην Ιταλία τον αποκαλούν κεντροδεξιό. Οι Ιταλοί κάτι παραπάνω θα γνωρίζουν.