Το θαύμα της «μαύρης γαζέλας»
Ασφυκτιούσε υποδυόμενος τον ρόλο του ο κυβερνήτης (το όνομά του αποτεφρώθηκε από την Ιστορία) του Τενεσί, για πολλούς συντοπίτες του χριστιανούς ένας αδελφός χριστιανός, πολιτείας όπου αμέσως μετά τον αμερικανικό εμφύλιο υπογράφτηκε η ιδρυτική πράξη μίσους της Κου Κλουξ Κλαν. Μαρτύριο να εκστομίζει λόγια επαινετικά, ενώπιον πολύχρωμου ακροατηρίου, για μια δαφνοστεφανωμένη μαύρη.
Ρώμη 1960, Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκεί ο ξυπόλυτος Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα πρωτεύει στον Μαραθώνιο. Εκεί ο 18χρονος Κάσιους Κλέι, μετέπειτα Μοχάμεντ Αλι, παιδί του Κεντάκι, πετώντας στο ρινγκ σαν πεταλούδα και τσιμπώντας σαν μέλισσα, ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, στα ελαφρά βαρέα βάρη της πυγμαχίας. Το πιο λαμπρό αστέρι, όμως, ήταν μια ψηλόλιγνη 20χρονη, που γεννήθηκε σε ένα φτωχόσπιτο που στέγαζε γονείς και 22 παιδιά. Η Βίλμα Ρούντολφ, φιλάσθενη από νήπιο, χτυπήθηκε και από πολιομυελίτιδα, οι γιατροί γνωμάτευσαν εν τάχει ότι δεν θα περπατούσε ποτέ «κανονικά». Η μητέρα της, Μπλαντς, δεν τους πίστεψε, αναλαμβάνοντας να ανατρέψει το διαφαινόμενο πεπρωμένο της μικρής. Εως τα εννέα της η Βίλμα έσερνε βήματα με τη βοήθεια μεταλλικών στηριγμάτων. Η Μπλαντς, εμπειρική νοσοκόμα, περιφρονώντας τα περιπαικτικά βλέμματα λευκών, την πήγαινε να κάνει ασκήσεις στο νερό και μετά στο σπίτι, για 2-3 χρόνια, η ίδια και τα άλλα της παιδιά, όπως τα είχε μάθει, έκαναν στη Βίλμα ατέλειωτες ώρες φυσιοθεραπείας. Ηταν γραφτό. Στα 12 της όχι μόνο περπάτησε, αλλά έβγαλε φτερά στα πόδια, έμεναν άφωνοι όσοι την έβλεπαν να τρέχει –θεϊκή παρέμβαση άραγε;– καθώς έδειχνε την πλάτη της στον σκληρό παρελθόντα χρόνο· οι προπονητές στίβου έσπευσαν να επενδύσουν στο κορίτσι-θαύμα. Ετών 16 στους Αγώνες της Μελβούρνης (1956), με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4x100 των ΗΠΑ, φοράει χάλκινο μετάλλιο. Τέσσερα χρόνια μετά, στην Αιώνια Πόλη, χρυσώνεται στα 100 μ., στα 200 μ. και στη σκυτάλη 4x100. Τη βάφτισαν «μαύρη γαζέλα» και το δέχθηκε χαμογελώντας, έχοντας μάθει να διαβάζει σιωπές και ματιές ανθρώπων. Νωρίς είπε αντίο στον πρωταθλητισμό ως η κορυφαία, έγινε μάνα τεσσάρων παιδιών, και ίδρυσε στις ΗΠΑ ξενώνα δύναμης κι ελπίδας για αγόρια και κορίτσια με κινητικά προβλήματα, ενώ αγωνιζόταν στην εμπροσθοφυλακή για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών και τη νίκη κατά του ρατσισμού. Μιλάμε για καιρούς που θρασύδειλα φαντάσματα με άσπρες κουκούλες έβγαιναν τα βράδια παγανιά. «Μην περάσουν τα παιδιά μου από τον Αδη που πέρασα εγώ», είχε ευχηθεί η γενναία «μαύρη γαζέλα» πριν περάσει στην αιωνιότητα, ηττημένη από ασθένεια βαριά, ετών 54.
Η μητέρα της ευτύχησε να μη δει το πρώτο και τελευταίο θαύμα τής ζωής της να σβήνει.