Τα παρεπόμενα της ασυλίας

Τα όσα συνέβησαν στη φοιτητική εστία Ζωγράφου είναι γνωστά και απολύτως προβλέψιμα. Το μόνο απρόβλεπτο ήταν το πάθος της δόκιμης αστυνομικού με τον φερόμενο ως διακινητή ναρκωτικών, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά την παραλυτική λειτουργία του έρωτα. Εννοείται πως οι συλληφθέντες θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους, εκείνο όμως που δεν εννοείται, δυστυχώς, είναι αν οι υπεύθυνοι για τη λειτουργία και διαχείριση των φοιτητικών εστιών θα υποστούν και αυτοί τις συνέπειες των παραλείψεών τους. Η κατάσταση που επικρατούσε στις φοιτητικές εστίες ήταν γνωστή, καθώς δεν ήταν φαινόμενο των τελευταίων ετών. Να δεχθώ πως η προηγούμενη κυβέρνηση για ιδεολογικούς λόγους πιθανόν και να το ενθάρρυνε, η σημερινή κυβέρνηση όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία για την τριετή αδράνειά της. Προφανώς και οι σημερινοί υπεύθυνοι των φοιτητικών εστιών υιοθέτησαν την αντίληψη «πού πας να μπλέξεις τώρα!» και άφησαν να συνεχίζεται το καθεστώς της ανομίας, τη στιγμή που εκατοντάδες φοιτητές ψάχνουν εναγωνίως για φθηνή στέγη. Είναι οξύμωρο από τη μια μεριά ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει προγράμματα για τη στέγαση των νέων και από την άλλη ολόκληροι όροφοι των φοιτητικών εστιών να είναι κατειλημμένοι, επί πολλά χρόνια, από περιθωριακά στοιχεία. Και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίνε μόνον οι παραβάτες, αλλά και αυτοί που ανέχονται την παρανομία.

Είναι κανόνας πως ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, προδικάζει και το πώς θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον. Στον βαθμό που οι πάσης φύσεως υπεύθυνοι –και είναι πολλοί– δεν λογοδοτήσουν για τις παραλείψεις τους, αφού διαχειρίζονται λεφτά των φορολογουμένων, στον βαθμό που ουσιαστικά θα επιβραβευτεί ο συμβιβασμός με τα κακώς κείμενα, αυτά δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν με τρόπο ριζικό.

Βέβαια, όσα συμβαίνουν στις φοιτητικές εστίες δεν είναι ξεκομμένα από όσα συμβαίνουν σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους. Δηλαδή, οι φοιτητικές εστίες δεν αποτελούν νησίδες ανομίας σε ένα ευνομούμενο ελληνικό πανεπιστήμιο. Απλώς αποτυπώνουν τη γενικότερη κατάσταση μπάχαλου που επικρατεί σε αυτό. Οταν μια βιβλιοθήκη χτίζεται υπό την προστασία των ΜΑΤ, γιατί οι μικροί Εσκομπάρ να μη βρίσκουν στέγη και στέκι μέσα στις φοιτητικές εστίες;