Επιμονή της Αγκυρας για τα νησιά
Τι αναφέρεται στην επιστολή της 17ης Σεπτεμβρίου προς τον γ.γ. του ΟΗΕ
Στην επιθετική αντίληψη ότι η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αποτελεί απαράβατο όρο παραχώρησής τους στην Ελλάδα με τις Συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων (1923 και 1947) αντιστοίχως επιμένει η Αγκυρα, με τη νέα επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ Φεριντούν Σινιρλίογλου. Αν και από την ελληνική πλευρά αναμένεται να υπάρξουν νέες διευκρινίσεις, οι ισχυρισμοί που επαναλαμβάνει η Αγκυρα μέσω αυτού του πολύ επίσημου διαύλου του ΟΗΕ έχουν απορριφθεί εν τω συνόλω τους και στην τελευταία επιστολή της μόνιμης αντιπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΗΕ Μαρίας Θεοφίλη τον περασμένο Μάιο.
Με την επιστολή του της 17ης Σεπτεμβρίου προς τον γ.γ. του ΟΗΕ, ο κ. Σινιρλίογλου κατηγορεί την Ελλάδα ότι με τις πράξεις της «απειλεί τη σταθερότητα των ζωτικά σημαντικών εδαφικών καθεστώτων που συμφωνήθηκαν με τις Συνθήκες Ειρήνης της Λωζάννης και των Παρισίων». Παραβίαση των όρων αποστρατιωτικοποίησης θα μπορούσε πράγματι «να αποτελέσει απειλή στη διεθνή ασφάλεια και όλες οι χώρες έχουν συμφέρον να το αποφύγουν», προστίθεται.
Πέντε σημεία
Η επιστολή του κ. Σινιρλίογλου έχει πέντε σημεία. Πρώτον, αποκρούει ως «υπεραπλουστευμένη» την ελληνική ερμηνεία περί «εγκαθίδρυσης μόνιμων συνόρων» με τις Συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων. Δεύτερον, ο κ. Σινιρλίογλου αναφέρει ότι κατά την Αγκυρα η σωστή ερμηνεία των άρθρων 14 (1) και 14 (2) της Συνθήκης των Παρισίων και των άρθρων 12 και 13 της Συνθήκης της Λωζάννης είναι πως «η παραχώρηση εδάφους έγινε υπό τον όρο του θεμελιώδους περιορισμού στην εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας: την αποστρατιωτικοποίηση των εν λόγω νησιών. Το καθεστώς της αποστρατιωτικοποίησης, τόσο στενά συνδεδεμένο με τον σκοπό των συνθηκών και την εδαφική διευθέτηση που ορίζεται από αυτές ως αναπόσπαστο τμήμα αυτής της εδαφικής διευθέτησης, χαρακτηρίζεται από την ίδια μονιμότητα όσο και η παραχώρηση του εδάφους». Τρίτον, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται ότι στο καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης εντάσσονται τόσο η Λήμνος όσο και η Σαμοθράκη, αποσυνδέοντάς τες από τη Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 και τις προβλέψεις περί αποστρατιωτικοποίησης των Στενών. Μάλιστα υποστηρίζει ότι η επαναστρατιωτικοποίηση των Στενών ήταν σε πλήρη γνώση και αποδοχή της Ελλάδας. Τέταρτον, αναφερόμενος στη Συνθήκη των Παρισίων (1947) για τα Δωδεκάνησα, όπου, όπως είναι γνωστό, η Τουρκία δεν αποτελούσε υπογράφον μέλος, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται πως βασικός στόχος ήταν η «προστασία της ασφάλειας
Ο κ. Σινιρλίογλου σημειώνει ότι στο καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης εντάσσονται τόσο η Λήμνος όσο και η Σαμοθράκη, ενώ για τα Δωδεκάνησα ισχυρίζεται ότι η Τουρκία έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Ελλάδας.
της Τουρκίας». Πέμπτον, ως προς τα Δωδεκάνησα, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται ότι η Τουρκία έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Ελλάδας σε αυτά, διότι «από τη δεκαετία του 1960, οι τίτλοι κυριαρχίας έχουν επιβαρυνθεί με αδυναμίες ως αποτέλεσμα των πράξεων στρατιωτικοποίησης των συγκεκριμένων νησιών από την Ελλάδα, σε πρακτική παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελλάδας από τις συνθήκες». Ο κ. Σινιρλίογλου καταλήγει δηλώνοντας τη «δέσμευση» της Τουρκίας για «ειρηνική διευθέτηση στις διαφορές με την Ελλάδα», τονίζοντας, βέβαια, ότι γι' αυτό απαιτείται ειλικρινής διάλογος και όχι «χρήση επιθετικής πολιτικής ρητορικής και πράξεων κλιμάκωσης σχεδόν σε καθημερινή βάση».