Oι τουρκικοί ελιγμοί και η ναυτική ισχύς μας
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΗΝΟΦΩΤΗ*
Ηαπό το 2015 ακατάσχετη επιθετική ρητορική Τούρκων αξιωματούχων, η επίμονη προσπάθειά τους για δυσφήμηση της Ελλάδας, καθώς και η ένταση των απειλών επιθέσεως κατά της χώρας μας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, συχνά εκλαμβάνονται ως μεμονωμένα περιστατικά εθνικιστικής έξαρσης και πολιτικού ανταγωνισμού. Πρόκειται περί στηριγμάτων επεκτατισμού, επιρροής και ισχύος τα οποία ηπίως αποκαλούνται ως αναθεωρητισμός. Οι στρατιωτικές ενέργειες πέραν της τουρκικής επικράτειας, στον Ν-ΝΑ χερσαίο και θαλάσσιο χώρο της, στη Λιβύη και όχι μόνον, προσδίδουν βάρος στην εν λόγω άποψη. Η προβολή στρατιωτικής απειλής κατά της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και η ανυπόστατη απαίτηση αναθεώρησης διεθνών συνθηκών, αναδεικνύουν το άτοπο των τουρκικών φιλειρηνικών ισχυρισμών του παρελθόντος και συνιστούν τον πρόβολο της παρούσας στρατηγικής «αιχμηράς/οξείας ισχύος» της Τουρκίας, με επιδίωξη τη δημιουργία ευνοϊκού διεθνούς κλίματος υπέρ των τουρκικών αμφισβητήσεων και ενδεχόμενων επιθετικών ενεργειών της εναντίον μας ακολουθώντας μεθοδεύσεις της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η τουρκική στρατηγική εδράζεται στη θεωρία του «Sharp Power», με συνεχείς προσπάθειες επιρροής της εσωτερικής και διεθνούς κοινής γνώμης και ιδιαίτερα αυτής της χώρας-στόχου. Εκφράζεται με επιθετική ρητορική, αβάσιμες αιτιάσεις, αλλόκοτες θεωρίες, προσπάθεια διχασμού της κοινής γνώμης της χώρας-στόχου και παραπληροφόρησης με τεχνικές χειραγώγησης ανταποκριτών των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ.
Απώτερος σκοπός της, η βελτίωση της εικόνας της στο εσωτερικό και η προβολή ισχύος στις χώρες που εποφθαλμιά την κυριαρχία, δικαιοδοσία και εδαφική ακεραιότητά τους. Ελάχιστος στόχος, ο εξαναγκασμός με εκβιαστική διπλωματία και εξαναγκαστική διαπραγμάτευση μετά ή άνευ εφαρμογής της «θεωρίας ανταλλαγής» του G. Homans κατά τον I. W. Zartman και M. R. Bernan («The practical negotiator», Yale U.P., 10/9/83). Παράλληλα, τα ΜΟΕ έχουν εξαντλήσει την όποια δυναμική τους και περαιτέρω προσπάθεια εμβάθυνσής τους μοιραίως θα εμφιλοχωρούσε σε θέματα παραχώρησης αρμοδιοτήτων και κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Είναι το προπέτασμα καπνού στη «ειρηνόφιλη στάση» της γείτονος και η προμετωπίδα διεκδικήσεών της. Η όλη μεθόδευση αποσκοπεί στην απομείωση της υπόληψης, της αίγλης και του κύρους της Ελλάδας. Η συγκρότηση της 4ης Τουρκικής Στρατιάς, ως Στρατιάς του Αιγαίου, από τον Ιούλιο του 1974 και η επιθετική κατά της Ελλάδας διάταξή της στα μικρασιατικά παράλια, με χερσαίες, αποβατικές και αεραποβατικές δυνάμεις, σκοπίμως αποκρύπτεται από την
Αγκυρα, ώστε να υποβαθμίσει τη στρατιωτική απειλή κατά της Ελλάδας και των νήσων της στο Αιγαίο. Η απόρριψη από την Τουρκία της πρότασης του Ελληνα Π/Θ Κ. Καραμανλή, τον Απρίλιο του 1976, για σύναψη Συμφώνου μη Επιθέσεως (βλ. «Η Καθημερινή», 30/12/2006) και του αιτήματος του Ανδρέα Παπανδρέου ως ΥΕΘΑ και Π/Θ κατά την DPC του ΝΑΤΟ τον Δεκέμβριο του 1981, για εγγύηση ασφάλειας της Ελλάδας έναντι της τουρκικής απειλής, απαρέγκλιτα επιβάλλουν την αμυντική θωράκιση των νήσων της Ανατολικής Ελλάδας.
Ιθυντήριο σημείο της όλης πολιτικής κατά της Ελλάδας είναι η αμφισβήτηση των ελληνικών δικαίων, η κατασυκοφάντηση προς αποδυνάμωση της υπόληψης, της αίγλης και του κύρους της και η εξασθένιση της εθνικής αυτοπεποίθησης. Σε αυτό το πλαίσιο, εξυπηρετείται η τουρκική πολιτική από τον τορπιλισμό, με αγνώστου προελεύσεως τορπίλες, των άοκνων προσπαθειών των ελληνικών Ε.Δ., και ιδιαίτερα του Στόλου και όλου του Ναυτικού γενικότερα, καθ' όσον απετέλεσαν τη βασική συνιστώσα αποτροπής το 2020, στην κρίση αμφισβήτησης των θαλασσίων δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο επιτυχής χειρισμός των κατά θάλασσα επιχειρήσεων πιστώνεται στην ηγεσία του Π.Ν. και του Στόλου, καθώς και η διατήρηση της υπεροχής του ελληνικού Στόλου, παρά την επιχειρησιακή ηλικία των μονάδων του, στις παραμέτρους του συνολικού συντελεστή επιχειρησιακής αξίας, επιχειρησιακής μαχητικής ικανότητος και αποφυγής βαλλομένων εχθρικών όπλων, έναντι οιουδήποτε αντιστοίχου του. Η εισήγηση της ηγεσίας του Π.Ν. προς την κυβέρνηση αναφορικά με τον εκσυγχρονισμό και την επαύξηση της μαχητικής ισχύος του Στόλου συνιστά την επιτομή επαγγελματισμού και εξυπηρέτησης του εθνικού στόχου για προβολή ναυτικής ισχύος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο προς διασφάλιση των ελληνικών δικαιωμάτων μας
στην ΑΟΖ - υφαλοκρηπίδα καθώς και στην προάσπιση του κυπριακού ελληνισμού (βλ. «Η αξία της ναυτικής ισχύος», «Η Καθημερινή», 29/9/2021). Η μέριμνα για τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων με εισήγηση της ηγεσίας του Π.Ν. και η αποδοχή από την κυβέρνηση «επιδόματος εν πλω» καταδεικνύει το ενδιαφέρον της κυβέρνησης και της φυσικής ηγεσίας για το Π.Ν. Οι κρίσεις του Αυγούστου 1976 («Sismik 1» - π. «Χόρα»), Μαρτίου 1987 («Πίρι Ρέις»), Ιμίων 1996 και θέρους 2020 αναδεικνύουν τον Στόλο ως το βασικό εργαλείο πολιτικής ενός θαλασσίου έθνους. Το Π.Ν. με τον Στόλο του είναι η βασική συνιστώσα για ένα θαλάσσιο έθνος. Η ηγεσία τους απέδειξε ότι διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για την επιχειρησιακή κατεύθυνση του Π.Ν. και του Στόλου ώστε να εξυπηρετούν τη θαλάσσια γεωπολιτική οπτική της πατρίδας μας και να διαθέτουν εμβέλεια, αυτονομία, ευελιξία στην ανάληψη πολλαπλών αποστολών σκληρής, ήπιας και ευφυούς ισχύος και να συνιστούν κύριο αντίβαρο στις επιβουλές κατά της εθνικής μας ασφάλειας.
Η προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων αποτελεί τον πνεύμονα της εθνικής μας επιβίωσης και στηρίζεται στην ιδική μας αμυντική ισχύ. Η κατάρρευση της άμυνας εκμηδενίζει οιαδήποτε άλλη πολιτική ή οικονομική επιλογή.
Η προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων αποτελεί τον πνεύμονα της εθνικής μας επιβίωσης και στηρίζεται στην ιδική μας αμυντική ισχύ. Η κατάρρευση της άμυνας εκμηδενίζει οιαδήποτε άλλη πολιτική ή οικονομική επιλογή.