Προσωπικότητα που επηρέασε πολλούς
ΑΡΗ ΔΑΒΑΡΑΚΗ* Γνώρισα τον Ζάχο Χατζηφωτίου όταν πρωτοδούλεψα στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ηταν ο «Ιακχος» τότε, διάσημος και περιζήτητος σε κάθε κοσμικό γεγονός – δεξιώσεις, πάρτι, γάμους, εγκαίνια, βεγγέρες, κρουαζιέρες. Παράλληλα, δεν έπαψε ποτέ να είναι ο Ζάχος Χατζηφωτίου που είχε γράψει το «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», που είχε γοητεύσει κάποιες από τις ωραιότερες γυναίκες της εποχής, που είχε πολεμήσει στον πόλεμο και είχε παρασημοφορηθεί – ο Χατζηφωτίου που πολλοί αντιπαθούσαν αλλά όλοι αναγνώριζαν στην πρώτη ματιά.
Στην αρχή της συνύπαρξής μας στο ίδιο έντυπο όταν διευθυντής του ήταν ο Νίκος Κυριαζίδης, με είχε πάρει λιγάκι με στραβό μάτι – αίσθημα, εδώ που τα λέμε, αμοιβαίο. Με έλεγε αναλφάβητο, αμόρφωτο, ότι δεν ξέρω ελληνικά, μεταξύ αστείου και σοβαρού και ποτέ πίσω απ’ την πλάτη μου. Εκανα τότε κάτι «In και Out» και κάτι «Σφήνες» (σουξεδάκια) και με έβρισκε, δικαίως ξέρω τώρα, λιγάκι υπερφίαλο και εξυπνάκια. Ο τρόπος γραφής μας διέφερε πάρα πολύ. Είχαμε 30 χρόνια διαφορά στην ηλικία. Αλλα μυαλά, άλλοι συνειρμοί,
άλλη γραμματική, άλλο συντακτικό. Μου έκανε πλάκα. Είχε πολύ χιούμορ, εντελώς δικό του, συχνά με ψάρωνε.
Ηταν ο Χατζηφωτίου μια πρωτογενής και αυτόφωτη προσωπικότητα, ένας noble survivor που είχε αληθινούς φίλους και πολλούς ψευτοεχθρούς με τους οποίους δεν ασχολήθηκε ποτέ του. Λίγα χρόνια αργότερα μετά την εποχή του «Ταχυδρόμου», με τον Σωτήρη Μπασιάκο και τον Τάσο Μελετόπουλο βγάλαμε τα «Πρόσωπα» (ένα σχεδόν χειροποίητο περιοδικό) και, βέβαια, του ζήτησα συνέντευξη. Πήγαμε στο σπίτι του στη Ρηγίλλης και, εκεί, ανακάλυψα τον άλλον Ζάχο. Δεν τον ενδιέφερε να μιλήσει για τα «ελαφρά», τον ενδιέφερε να μιλήσει για την πιο ιδιωτική πλευρά του: Τον πόλεμο π.χ., τις δύσκολες εποχές που ερχόντουσαν κάθε τόσο, περνάγανε και ξαναρχόντουσαν. Τον χειμώνα που έζησε φιλοξενούμενος από φίλους Μυκονιάτες στο νησί και έγραψε το μπεστ σέλερ του που
τον βοήθησε πολύ να ξανασταθεί στα πόδια του. Ηταν περήφανος για τα πολεμικά του παράσημα, μας τα έδειξε και θελήσαμε να τα φωτογραφήσουμε, αλλά δεν μας το επέτρεψε. Σ’ αυτή τη συνάντηση ήταν ζεστός, φιλικός, ανοιχτός, ειλικρινής. Σε ερωτήσεις σχετικές με την ιδιωτική του ζωή, την επιτυχία του στις γυναίκες ή τον γάμο του με την Τζένη Καρέζη, διακριτικά απέφυγε να απαντήσει. Φεύγοντας είχα στα χέρια μου μια πολύ καλή και πολύ διαφορετική συνέντευξη με τον κύριο Ζάχο Χατζηφωτίου, τον πολυσυζητημένο.
Θα τον θυμάμαι με σεβασμό και αγάπη γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να διακρίνω πίσω από την καλοχτισμένη περσόνα του έναν δυνατό και ευαίσθητο άνθρωπο που ήξερε να επιβιώνει με αξιοπρέπεια και χιούμορ. Ηταν Κύριος. Gentleman. Ειχε χιούμορ και δεν τον άλλαζαν οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις που φέρνει η ζωή. Περίμενε πάντα την ανατροπή των δυσκολιών και δούλευε γι’ αυτήν. Δεν τον ήξερα καλά, δεν είμαστε «φίλοι», δεν κάναμε βέβαια παρέα. Είναι όμως μια προσωπικότητα που, με τις επιλογές της, επηρέασε πολλούς. Και εμένα ανάμεσά τους.