Η «οργισμένη» Θάτσερ
όταν η Αίγυπτος βρισκόταν ακόμη υπό βρετανικό έλεγχο. Ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά αποσπάσματα του βιβλίου αφορούν αυτές τις περιόδους απομόνωσης. «Το να κυριαρχεί κανείς στον εαυτό του πρέπει να γίνει ένα είδος συνήθειας», έγραψε ο Ντε Γκωλ ως αιχμάλωτος πολέμου, «ένα ηθικό ανακλαστικό που αποκτάται με συνεχή γυμναστική της θέλησης, ιδίως στα πιο μικρά πράγματα: το ντύσιμο, τη συζήτηση, τον τρόπο που σκέφτεται κανείς».
Περνάμε στη Μάργκαρετ Θάτσερ, για την οποία ο Κίσινγκερ προφανώς ανέπτυξε συμπάθεια, αλλά και σεβασμό. Σε ένα πρώιμο στάδιο του πολέμου των Φόκλαντ, έχοντας μόλις ενημερωθεί από τον υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας, Φράνσις Πιμ, ο Κίσινγκερ τη ρώτησε ποια μορφή διπλωματικής λύσης προτιμούσε. «Δεν δέχομαι κανένα συμβιβασμό!» βροντοφώναξε. «Πώς μπορείς, φίλε μου παλιέ; Πώς μπορείς να λες τέτοια πράγματα;».
«Ηταν τόσο οργισμένη», θυμάται ο Κίσινγκερ. «Δεν μου πήγε η καρδιά να της εξηγήσω ότι η ιδέα δεν ήταν δική μου, αλλά του επικεφαλής διπλωμάτη της».
Φέρνει επιμελώς τη συζήτηση στους σημερινούς ηγέτες και προσθέτει: «Δεν θα έλεγα την αλήθεια εάν έλεγα ότι το επίπεδο (της σημερινής ηγεσίας) είναι στο ύψος των περιστάσεων». Αντιτείνω ότι σίγουρα μας δίνεται ένα μάθημα αριστείας στην ηγεσία από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, την απίθανη φιγούρα του κωμικού που έγινε ήρωας πολέμου.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ζελένσκι έχει φέρει εις πέρας μια ιστορική αποστολή», συμφωνεί ο Κίσινγκερ. «Εχει ένα υπόβαθρο
που δεν είχε κανείς στην ουκρανική ηγεσία σε καμία περίοδο της Ιστορίας» – αναφορά στο ότι ο Ζελένσκι είναι, όπως και ο Κίσινγκερ, Εβραίος. «Ηταν ένας τυχαίος πρόεδρος λόγω απογοήτευσης από την εσωτερική πολιτική. Και βρέθηκε αντιμέτωπος με την προσπάθεια της Ρωσίας να επαναφέρει την Ουκρανία σε μια εντελώς εξαρτημένη και υποτελή θέση. Και συσπείρωσε τη χώρα του και την παγκόσμια κοινή γνώμη γύρω του με ιστορικό τρόπο. Αυτό είναι το μεγάλο του επίτευγμα».
Το ερώτημα παραμένει, ωστόσο, «μπορεί να το διατηρήσει αυτό στην επίτευξη ειρήνης, ιδίως
«Ο Πούτιν είναι επικεφαλής μιας παρακμάζουσας χώρας και έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου σε αυτή την κρίση. Δεν υπάρχει δικαιολογία για όσα έκανε φέτος».
μιας ειρήνης που προϋποθέτει κάποιες περιορισμένες θυσίες;».
Ζητώ τις σκέψεις του για τον αντίπαλο του Ζελένσκι, τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, τον οποίο έχει συναντήσει πολλές φορές, αρχής γενομένης από μια τυχαία συνάντηση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο Πούτιν ήταν αντιδήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης.
«Νόμιζα ότι ήταν ένας στοχαστικός αναλυτής», σημειώνει ο Κίσινγκερ, «βασισμένος σε μιαν άποψη για τη Ρωσία ως ένα είδος μυστικιστικής οντότητας που κρατήθηκε ενωμένη πέραν των 11 ζωνών ώρας με ένα είδος πνευματικής προσπάθειας. Και σε αυτό το όραμα η Ουκρανία έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο. Οι Σουηδοί, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί πέρασαν από αυτό το έδαφος (όταν εισέβαλαν στη Ρωσία) και εν μέρει ηττήθηκαν επειδή τους εξάντλησε. Αυτή είναι η άποψή του (του Πούτιν)».
Ωστόσο, η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με εκείνες τις περιόδους της ιστορίας της Ουκρανίας που τη διαφοροποίησαν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το πρόβλημα του Πούτιν, υπογραμμίζει ο Κίσινγκερ, είναι ότι «είναι επικεφαλής μιας παρακμάζουσας χώρας» και «έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου σε αυτή την κρίση». Δεν υπάρχει «καμία δικαιολογία» για όσα έκανε φέτος.
Ο Κίσινγκερ μού θυμίζει το άρθρο που έγραψε το 2014, την εποχή της ρωσικής προσάρτησης της Κριμαίας, στο οποίο επιχειρηματολογούσε κατά της ιδέας της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, προτείνοντας αντ' αυτού ένα ουδέτερο καθεστώς, όπως αυτό της Φινλανδίας, και προειδοποιώντας ότι η συνέχιση της συζήτησης με όρους ένταξης στο ΝΑΤΟ ενέχει τον κίνδυνο πολέμου. Τώρα, βέβαια, η Φινλανδία είναι αυτή που προτείνει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, μαζί με τη Σουηδία. Μήπως αυτό το διαρκώς διευρυνόμενο ΝΑΤΟ είναι πλέον πολύ μεγάλο;
«Το ΝΑΤΟ ήταν η κατάλληλη συμμαχία για να αντιμετωπίσει μια επιθετική Ρωσία, όταν αυτή ήταν η κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη», απαντά. «Και το ΝΑΤΟ έχει εξελιχθεί σε ένα θεσμό που αντανακλά την ευρωπαϊκή και αμερικανική συνεργασία με έναν σχεδόν μοναδικό τρόπο. Επομένως, είναι σημαντικό να διατηρηθεί. Αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα μεγάλα ζητήματα θα τεθούν στις σχέσεις
της Μέσης Ανατολής και της Ασίας με την Ευρώπη και την Αμερική. Και σε σχέση με αυτό, το ΝΑΤΟ είναι ένας θεσμός του οποίου οι συνιστώσες δεν έχουν απαραιτήτως συμβατές απόψεις. Ενώθηκαν για την Ουκρανία επειδή αυτό θύμιζε (παλαιότερες) απειλές, και τα κατάφεραν πολύ καλά, και υποστηρίζω αυτό που έκαναν».
«Το ερώτημα θα είναι τώρα πώς θα τερματιστεί αυτός ο πόλεμος. Με τη λήξη του πρέπει να βρεθεί μία θέση για την Ουκρανία και μία θέση για τη Ρωσία – αν δεν θέλουμε η Ρωσία να γίνει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Κίνας στην Ευρώπη».
Του θυμίζω μια συζήτηση που είχαμε στο Πεκίνο στα τέλη του 2019, όταν τον ρώτησα εάν βρισκόμαστε ήδη στον «Β΄ Ψυχρό Πόλεμο», αλλά με την Κίνα να παίζει πλέον τον ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης. Μου απάντησε, αξιομνημόνευτα, «βρισκόμαστε στους πρόποδες ενός ψυχρού πολέμου». Ενα χρόνο αργότερα, το προχώρησε «στα ορεινά περάσματα ενός ψυχρού πολέμου». Πού βρισκόμαστε τώρα;
«Δύο χώρες με την ικανότητα να κυριαρχήσουν στον κόσμο» –οι ΗΠΑ και η Κίνα– «αντιμετωπίζουν η μία την άλλη ως οι απόλυτοι ανταγωνιστές. Κυβερνώνται από ασύμβατα εσωτερικά συστήματα. Και αυτό συμβαίνει την ώρα που η τεχνολογία έχει εφεύρει τέτοια μέσα που ένας πόλεμος θα έφερνε την οπισθοδρόμηση, αν όχι την καταστροφή του πολιτισμού μας».
Με άλλα λόγια, ο Β΄ Ψυχρός Πόλεμος είναι δυνητικά ακόμη πιο επικίνδυνος από τον Α΄ Ψυχρό Πόλεμο; Η απάντηση του Κίσινγκερ είναι πως ναι, διότι και οι δύο υπερδυνάμεις διαθέτουν πλέον συγκρίσιμους οικονομικούς πόρους (κάτι που δεν συνέβαινε στον Α΄ Ψυχρό Πόλεμο) και οι τεχνολογίες καταστροφής είναι ακόμη πιο τρομακτικές, ιδίως με την έλευση της τεχνητής νοημοσύνης. Δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η Κίνα και η Αμερική είναι πλέον αντίπαλοι. Το «να περιμένουμε η Κίνα να γίνει δυτική» δεν είναι πλέον μια εύλογη στρατηγική. «Δεν πιστεύω ότι η παγκόσμια κυριαρχία είναι μια κινεζική αντίληψη, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν τόσο ισχυροί. Και αυτό δεν είναι προς το συμφέρον μας». Παρ' όλα αυτά, λέει, οι δύο υπερδυνάμεις «έχουν μια ελάχιστη κοινή υποχρέωση να αποτρέψουν (μια καταστροφική σύγκρουση)». Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το κύριο θέμα
στο Νταβός, αν και πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητο.
Ρωτάω αν ο Κίσινγκερ θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη. «Οταν ξεκίνησα, μάλλον δεν το πίστευα», απαντά. «Αλλά τώρα ναι. Οχι με την απόλυτη έννοια του όρου – (αλλά) προσπαθώ να είμαι ηγέτης. Ολα τα βιβλία που έχω γράψει έχουν το στοιχείο τού «πώς βαδίζει κανείς προς το μέλλον;».
Σημειώνω ότι πρόκειται για υπερβολική μετριοφροσύνη. Εχοντας ηγηθεί του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και, κατά περιόδους στη διάρκεια του Γουότεργκεϊτ,
ουσιαστικά της κυβέρνησης των ΗΠΑ, είναι ένας απόλυτα καταρτισμένος ηγέτης, έστω και αν δεν εξελέγη ποτέ.
«Με τη λήξη του πολέμου πρέπει να βρεθεί θέση για την Ουκρανία και τη Ρωσία – αν δεν θέλουμε η Ρωσία να γίνει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Κίνας στην Ευρώπη».