«Με τα ζώα έμαθα τι θα πει αγάπη και δικαιοσύνη»
Εθελοντές φιλοζωικών μιλούν στην «Κ»
ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ Η Αννα Μαρία Ζαφειριάδου, γέννημα-θρέμμα Θρακιώτισσα, θυμάται μια επίσκεψη σε κινηματογράφο, με την τάξη της, όταν ήταν μαθήτρια του δημοτικού. Είχαν δει μια περιπέτεια. Σε μια σκηνή καιγόταν το σπίτι μιας οικογένειας και όταν η ταινία τελείωσε, εκείνη ήταν απαρηγόρητη γιατί δεν είχε δει τι είχε απογίνει ο σκύλος της οικογένειας. Οι συμμαθητές της την κορόιδευαν αλλά δεν την ένοιαζε. Κάθε φορά που σκέφτεται εκείνη τη μέρα, συνειδητοποιεί ότι οι ρίζες της αγάπης της για τα ζώα φτάνουν μέχρι τα παιδικά της χρόνια. Το 2013 ίδρυσε τα «Αδέσποτα Ξάνθης», ένα από τα πιο δραστήρια φιλοζωικά σωματεία της χώρας.
Σχεδόν μία δεκαετία μετά, έχουν αλλάξει πολλά, όπως λέει, για τα ζώα στην Ελλάδα, όμως και πάλι είναι ελάχιστα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. «Εμείς είμαστε Βαλκάνιοι και οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων ετών, από τα capital controls μέχρι την πανδημία, δυστυχώς μας κρατούν πίσω. Υπάρχουν αμέτρητα σκυλιά που παραμένουν δεμένα σε αυλές και βαρέλια... Παρ' όλα αυτά, δεν απελπίζομαι. Βλέπω πολλούς συμπατριώτες μας με φιλοζωική κουλτούρα, όπως και νέα παιδιά να υιοθετούν αδέσποτα, και αισιοδοξώ για το μέλλον».
Τι έχει κερδίσει από τότε που αποφάσισε να αφιερώσει τον εαυτό της στη φροντίδα των ζώων και τι έχει χάσει; «Εχω χάσει καλοκαίρια και χειμώνες. Το καλοκαίρι τα αδέσποτα διψάνε, τον χειμώνα κρυώνουν και το μυαλό μου είναι πάντα εκεί. Εχω χάσει φίλους και τον σεβασμό μου στους ανθρώπους. Πάρα πολλά χρήματα και μια καλή ζωή που είχα. Ενα καθαρό σπίτι. Ας σταματήσω εδώ... Τι έχω κερδίσει; Ωρίμασα. Εμαθα τι σημαίνει αγάπη και δικαιοσύνη κοντά τους. Εμαθα να παλεύω και να μη βολεύομαι. Εγινα δυνατή, γιατί δεν είχα άλλο τρόπο: έπρεπε ή να τα παρατήσω ή να σηκώσω αυτό το τεράστιο βάρος. Πλέον είμαι σε μονόδρομο, πες το και αδιέξοδο. Ολος μου ο χρόνος, όλα μου τα όνειρα είναι μαζί τους. Δεν μετανιώνω, γιατί πολλά γλίτωσαν και χαμογέλασαν χάρη στις προσπάθειές μας. Ομως δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να περάσουν αυτό που έζησα και ζω...».
Αντίστοιχες ιστορίες με αυτή της Αννας Μαρίας Ζαφειριάδου θα σας αφηγηθούμε σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Ιστορίες εθελοντών.
Η ενασχόληση του γεωπόνου Θανάση Χελιώτη με τα ζώα και συγκεκριμένα με τα ιπποειδή ξεκίνησε το 2004, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας Μαρκοπούλου. Λίγα χρόνια μετά, τυχαία, σε μια φιλοζωική εκδήλωση, έμαθε για την ύπαρξη του Ελληνικού Συλλόγου Προστασίας Ιπποειδών, του οποίου σήμερα είναι αντιπρόεδρος. «Πραγματικά, μέχρι τότε δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε τέτοιος σύλλογος. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα τόσο περήφανα ζώα ήταν τόσο υποβαθμισμένα, τόσο αδικημένα από την ελληνική κοινωνία. Αμέσως θέλησα να ενημερωθώ για τις δράσεις
του και επισκέφθηκα τις εγκαταστάσεις του. Αυτό που έπαθα ήταν έρωτας από την πρώτη στιγμή. Και κρατάει γερά μέχρι σήμερα», λέει.
Τι έχει αλλάξει για τα άλογα, τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια στη χώρα μας από τότε; «Σχεδόν τίποτα. Τα ζώα –και ειδικά τα ιπποειδή–, όσοι δεν τα αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία για κέρδος, τα βλέπουν σαν προέκταση του εγώ τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ανάγκες, για τις ανάγκες των ζώων ούτε λόγος. Αυτή η κουλτούρα δεν αλλάζει με πρόστιμα και καταγγελίες, αλλάζει με την αφύπνιση της νέας γενιάς. Μόνο έτσι σε μερικά χρόνια θα αρχίσουμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα».
Ποιος είναι ο δικός του απολογισμός τής μέχρι τώρα διαδρομής του ως εθελοντή; «Με τον εθελοντισμό σίγουρα θυσιάζεις χρόνο που θα μπορούσες να αξιοποιήσεις διαφορετικά. Σε πολλές περιπτώσεις ενδέχεται να χάσεις ακόμη και την ψυχική σου ηρεμία. Οταν όμως έχεις μάθει να λειτουργείς με ανιδιοτέλεια, όλα –υποχρεώσεις, πίεση, ευθύνες όλων των “κομματιών” της καθημερινότητάς σου– εξισορροπούν με μαγικό, θαρρείς, τρόπο. Και αυτά που κερδίζεις είναι πολύ περισσότερα από όσα χάνεις. Ειδικά όταν κοιτάζεις ένα
τα ιπποειδή, όσοι δεν τα αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία για κέρδος, τα βλέπουν σαν προέκταση του εγώ τους», επισημαίνει ο Θανάσης Χελιώτης.
«Πίκρα», «θυμός», «στενοχώρια», είναι οι λέξεις που βγαίνουν από την ψυχή τους. Αλλά, σιγά σιγά, κάτι φαίνεται να αλλάζει...
ζώο που έχεις σώσει στα μάτια. Οταν του έχεις εξασφαλίσει μια δεύτερη ευκαιρία, μια νέα ζωή...».
Η Νούμπη ήταν η αρχή
Οι περισσότερες ιστορίες εθελοντών ξεκινούν με ένα ζώο. Αυτό συνέβη με τη Λαμπρινή Κουβαρά, ειδική παιδαγωγό και εθελόντρια στη Second Chance Animal Rescue Society (SCARS), οργάνωση που δραστηριοποιείται στα νότια προάστια της Αττικής. «Την πρώτη μου γάτα, τη Νούμπη, την υιοθέτησα τυχαία όταν ήταν τεσσάρων ετών κι εγώ κοντά στα τριάντα πέντε. Η δεύτερη υιοθεσία, του Σουίτι, λίγο καιρό μετά, ήταν η αφορμή της ενασχόλησής μου με τον εθελοντισμό. Μάλλον κάτι υπήρχε μέσα μου και απλώς έψαχνε την αφορμή να εκδηλωθεί. Ενιωσα πως ήθελα να σταθώ
στο πλευρό ανθρώπων που φρόντιζαν τα ζώα. Ηταν 2016 όταν ξεκίνησα. Το φιλοζωικό κίνημα στην Ελλάδα νομίζω ότι έχει κάνει αρκετά βήματα· μικρά, ίσως, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Η πλευρά των εθελοντών έχει ανοιχτεί περισσότερο στο ευρύ κοινό και γίνεται καλύτερη ενημέρωση των συμπολιτών μας», τονίζει.
«Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανόμαστε θλίψη, απογοήτευση ή και θυμό, ειδικά σε περιπτώσεις κακοποιήσεων ή συλλεκτισμού ζώων, όμως δεν σταματάμε να προσπαθούμε. Κερδίζεις μια εσωτερική πληρότητα όταν αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να γίνεις μέρος μιας μεγάλης αλυσίδας ενσυναίσθησης και βοήθειας με στόχο όχι απλώς τη διάσωση αλλά και την ευζωία ενός αδέσποτου ζώου».