«Η ελληνική φύση φτωχαίνει με πολύ γρήγορους ρυθμούς»

Ο Μάριος Φουρνάρης, διευθυντής του Συλλόγου Περίθαλψης και Προστασίας Αγριων Zώων «Αλκυόνη», στην Πάρο, ξεκίνησε να ασχολείται με τη φροντίδα της άγριας πανίδας το 1987, ως φοιτητής, όταν βρήκε έναν τραυματισμένο φιδαετό. «Μόνο που από το 1995 που ίδρυσα την “Αλκυόνη” πρέπει να είμαι καθημερινά παρών: εργάζομαι εθελοντικά από το πρωί έως το μεσημέρι και στη συνέχεια εργάζομαι για τον βιοπορισμό μου».

Η φιλοζωική κουλτούρα των Ελλήνων έχει σαφώς βελτιωθεί, όπως εκτιμά, αλλά αυτό αφορά αποκλειστικά τα ζώα συντροφιάς. «Δυστυχώς, για την άγρια πανίδα τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η ελληνική φύση φτωχαίνει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, λίγοι το αντιλαμβάνονται και ακόμα λιγότεροι προσπαθούν να αντιδράσουν στην καταστροφή. Υπάρχουν παραδοσιακές αιτίες γι' αυτό το πρόβλημα: το κυνήγι, τα φυτοφάρμακα, η καταστροφή των βιοτόπων και των υγροτόπων, τα δηλητηριασμένα δολώματα, τα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος, ο υπερπληθυσμός των αδέσποτων γατών.

Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και νέες συμφορές, όπως η νομιμοποίηση της ιερακοθηρίας και η τοποθέτηση ανεμογεννητριών παντού, με άναρχο και ανεξέλεγκτο τρόπο».

Η ζωή του, ως εθελοντή, παρουσιάζει μια τεράστια αντίφαση. «Στην επαφή μου με τα άγρια ζώα κυρίως ωφελούμαι. Απολαμβάνω την ομορφιά τους, επικοινωνώ με την ξεκάθαρη λογική και το ένστικτό τους, σέβομαι την απόσταση που με χωρίζει από τη σοφία τους και παίρνω μαθήματα. Στην καθημερινή μου επαφή με τους ανθρώπους, από την άλλη, σε σχέση πάντα με την “Αλκυόνη”, κυρίως χάνω. Ερχομαι αντιμέτωπος ολοένα και πιο συχνά με αγενείς και επιθετικές συμπεριφορές συμπατριωτών μας, ακόμα και μερικών από όσους τηλεφωνούν για κάποιο τραυματισμένο ζώο. Ταυτόχρονα βιώνουμε ως σύλλογος την απαξίωση από τα όργανα της πολιτείας· φαίνεται αδύνατο έπειτα από 35 χρόνια καθημερινής εθελοντικής προσφοράς –και 16.000 άγρια ζώα που έχουν περάσει από τα χέρια μας– κάποιοι να δεχτούν ότι αξίζουμε τον ελάχιστο σεβασμό...».

Ο Μάριος Φουρνάρης δεν αποκλείει, λοιπόν, το ενδεχόμενο να μπει λουκέτο στην «Αλκυόνη», στο μοναδικό κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων με επίσημη άδεια λειτουργίας (και με τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις) στη χώρα. «Δεν θα κρύψω ότι το σκεφτόμαστε σοβαρά», παραδέχεται. «Οχι γιατί έχουμε οικονομικά προβλήματα, όχι γιατί κουραστήκαμε να προσφέρουμε, όχι γιατί μας χρειάζονται οι οικογένειές μας και οι δουλειές μας. Αλλά γιατί δεν αντέχουμε πια κάθε διοικητικός υπάλληλος με ελάχιστη ή μηδαμινή σχέση με την περίθαλψη των άγριων ζώων να παίζει παιχνίδια εξουσίας στην “πλάτη” ενός περιβαλλοντικού οργανισμού με τόσα χρόνια προσφοράς...».

Μια άλλη «ΚΥΝωνία»

Η Ελισάβετ Ηλιάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Ενήλικη πια, όταν αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και να εγκατασταθεί μόνιμα στη γενέτειρα των γονιών της, στα Χανιά, συνειδητοποίησε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων στην Κρήτη. Ιδρυσε, λοιπόν, το σωματείο «ΚΥΝωνία» και ανέλαβε να οργανώσει το Souda Shelter, ένα καταφύγιο από το οποίο περνούν κάθε χρόνο δεκάδες σκυλιά και γάτες – άρρωστα, χτυπημένα, γέρικα. Η ίδια και οι υπόλοιποι εθελοντές τα περιθάλπουν, τους δίνουν πίσω τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και τους βρίσκουν τις οικογένειες που θα τα αγαπούν και θα τα φροντίζουν για πάντα. Τους δείχνουν, δηλαδή, την καλή πλευρά των ανθρώπων...

«Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η οικογένειά μου είχε πάντα ζώα», λέει. «Στη δεύτερη τάξη του δημοτικού είχα σκαρφαλώσει σε ένα φράχτη ύψους δύο μέτρων γιατί από την άλλη πλευρά άκουγα ένα γατάκι να κλαίει. Καθώς κατέβαινα, σκάλωσε το παπούτσι μου κάπου, έπεσα και έσπασα το χέρι μου...». Τη ρωτώ αν έχει διαπιστώσει αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζονται τα ζώα στη χώρα μας. «Οσο ζούσαμε στις ΗΠΑ ερχόμασταν κάθε καλοκαίρι στην Κρήτη. Οι θείες μου με φοβέριζαν μιλώντας για μικρόβια και αρρώστιες. Κι όταν μια μέρα λυπήθηκα το σκυλί ενός συγγενικού μας προσώπου, που ήταν μονίμως αλυσοδεμένο, και το έβγαλα βόλτα, οι συγχωριανοί μας με κορόιδευαν. Σήμερα οι δρόμοι είναι γεμάτοι ανθρώπους που βγάζουν βόλτα τα ζώα τους. Τα πράγματα έχουν αλλάξει παρά πολύ και συνεχίζουν να βελτιώνονται».

Ο εθελοντισμός έχει πια γίνει τρόπος ζωής για την Ελισάβετ. «Χρειάζεται πολλή αυτοπειθαρχία και υπομονή όταν αποφασίζεις να προσφέρεις ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου –του χρόνου, της ενέργειάς σου– ανιδιοτελώς. Η ανταμοιβή, όμως, είναι ανυπολόγιστης αξίας. Το συναίσθημα που νιώθεις όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το ζώο που έχεις σώσει. Ασε που όταν κάνεις το καλό, φροντίζοντας ζώα ή ανθρώπους, το καλό κάποια στιγμή θα επιστρέψει σε σένα».

«Στην επαφή μου με τα άγρια ζώα κυρίως ωφελούμαι. Με τους ανθρώπους, από την άλλη, κυρίως χάνω», λέει ο Μάριος Φουρνάρης.