Τι έκανες στον πόλεμο, Βλαδίμηρε;
Τα παράδοξα µε τον πόλεµο του Πούτιν στην Ουκρανία συνεχίζονται. Αν δεν επρόκειτο, δε, για πόλεµο, µε νεκρούς και τραυµατίες, θα µπορούσαµε και να γελάσουµε λίγο. Την περασµένη εβδοµάδα, σε πανηγυρική εκδήλωση, ο Βλαντιµίρ Πούτιν κήρυξε την προσάρτηση σχεδόν του ενός πέµπτου της Ουκρανίας. Σε αυτές τις περιοχές –στα ανατολικά– περιλαµβάνεται και το πολυσυζητηµένο Ντονέτσκ. Εκεί, µε τη σειρά της, βρίσκεται και η πόλη Λιµάν – την οποία όµως ανακατέλαβαν µία ηµέρα αργότερα τα ουκρανικά στρατεύµατα! Η µία αποτυχία διαδέχεται την άλλη στο πεδίο της µάχης. Οπότε, ο ηγέτης της Ρωσίας και τα στελέχη του ρίχνουν στη συζήτηση ξανά και ξανά το ενδεχόµενο της χρήσης πυρηνικών όπλων. Μιλάµε όχι για στρατηγικά πυρηνικά, αλλά για τακτικά: µικρότερου βεληνεκούς, µε στόχο συσσωρευµένα εχθρικά στρατεύµατα. Με ένα τέτοιο όπλο θα µπορούσαν οι Ρώσοι να εξολοθρεύσουν µια ολόκληρη ουκρανική στρατιά. Το ίδιο, όµως, θα µπορούσε να συµβεί στη συνέχεια, µε την παροχή τακτικών πυρηνικών όπλων από τη ∆ύση, µε στόχους όχι µέσα στη Ρωσία, αλλά σε περιοχές της Ουκρανίας που συνορεύουν µε τη Ρωσία, όπου και βρίσκονται συγκεντρωµένες µεγάλες µάζες ρωσικών δυνάµεων. Οι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν πως ούτε µε αυτόν τον τρόπο θα κερδίσει τον πόλεµο στο στρατιωτικό πεδίο η Ρωσία.
Ο πόλεμος µοιάζει κάτι απλό, σαρωτικό, αλλά δεν είναι και τόσο. ∆εν αρκεί «να σκοτώσουµε περισσότερους εχθρούς» για να νικήσουµε. Υπάρχει πάντοτε ένας αντικειµενικός σκοπός, που εφόσον δεν επιτευχθεί σε ένα εύλογο χρονικό διάστηµα, το όποιο πλεονέκτηµα ως προς το ακµαίο ηθικό πάει προς την άλλη πλευρά. Το «έργο» το έχουµε δει πολλές φορές. Ο ίδιος ο Πούτιν θα έπρεπε να το έχει υπόψη του: δεν πρόλαβαν οι γερµανικές στρατιές να καταλάβουν τη Μόσχα το 1941 µέσα στην προβλεπόµενη περίοδο, το πλεονέκτηµα πήγε µε τους αµυνόµενους Ρώσους. Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ηµάς, ο Μουσολίνι υπολόγιζε να κάνει κάτι σαν περίπατο το 1940 µε την Ελλάδα και οι επίλεκτοι στρατιώτες του κόλλησαν στα χιονοσκέπαστα βουνά στη βορειοδυτική Ελλάδα. Τον περασµένο Φεβρουάριο κάποιοι έπεισαν τον Πούτιν ότι το Κίεβο θα έπεφτε µέσα σε δυο-τρεις µέρες. Από τη στιγµή που το τριήµερο έγινε εβδοµάδα, µετά µήνας και µετά εγκαταλείφθηκε το Κίεβο, οι Ουκρανοί είχαν ήδη νικήσει. Μέσα σε περίπου οκτώ µήνες, το µόνο που απέµεινε από τον άλλοτε επιβλητικό, ευφυή στη στρατηγική Πούτιν είναι ένας γραφικός της Ανατολής που στήνει «πέτσινα» δηµοψηφίσµατα και πλαστικά πανηγύρια. Εχει τα πυρηνικά, ναι. Αλλά έχει ήδη ηττηθεί. Και θέλει να παρασύρει όλον τον κόσµο µαζί του στον χαµό.
• Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος απουσιάζει σε άδεια. ένα σύστηµα υποκλοπής της ψήφου – τον γόνο µιας δυναστείας τον επέβαλαν και τον προστατεύουν τα «συµφέροντα», µέσω των media και των δηµοσκόπων.
Σε αυτά τα προνόµια προστίθεται τώρα και η τύχη, αφού ο αντίπαλος κυβερνά σε καιρούς δηµοσιονοµικής χαλαρότητας (λες και δεν έχει να αντιµετωπίσει αλλεπάλληλες κρίσεις).
Στα μάτια του Τσίπρα, ο Μητσοτάκης δεν έχει σε τίποτε υπεροχή – ακόµη και τα τυπικά του προσόντα χλευάζονται ως σηµάδια ελιτισµού. ∆εν του αναγνωρίζεται γνήσια νοµιµοποίηση – δεν προηγείται επειδή πείθει, προηγείται επειδή εξαγοράζει αποδοχή, όχι µόνο µέσω των Μέσων Ενηµέρωσης, αλλά και κυριολεκτικά, µε τα χρήµατα που µοιράζει.
Η αντίστροφη όψη αυτής της πεποίθησης είναι ότι ο Τσίπρας δεν φταίει σε τίποτε που υπολείπεται του αντιπάλου. ∆εν έχει πολιτικά ελλείµµατα να καλύψει.
επειδή το χορτάρι είναι βρεγµένο, ο επόπτης είναι «πιασµένος» και τα πέναλτι που τρώει «πέτσινα».