Aντι-ΣΥΡΙΖΑ φονταμενταλισμός
Οταν βρεθείς στο κλουβί με μια τίγρη, το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις είναι να της πειράξεις τα μουστάκια, έλεγε χαριτολογώντας ένας φίλος. Για να γίνω σαφέστερος, όταν προκαλείς κάποιον ευφυέστερό σου σε δημόσιο διάλογο, μην επιχειρήσεις να υποβαθμίσεις τη νοημοσύνη του· κινδυνεύεις να διασυρθείς δημοσίως.
Κάποιοι δεν ακολούθησαν αυτόν τον απλό κανόνα επιβίωσης όταν προσφάτως απαίτησαν από τον Βαγγέλη Βενιζέλο να μετανοήσει γιατί αποδέχτηκε να συμμετάσχει στην εκδήλωση «“Μένουμε Ευρώπη;” Υποκλοπές, δικαιώματα και κράτος δικαίου» που διοργάνωσαν το Πάντειο Πανεπιστήμιο, η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η Πρωτοβουλία «Ωρα Μηδέν» για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου, με ομιλητές τέσσερις καθηγητές συνταγματικού δικαίου: τον Β. Βενιζέλο, τον Ν. Αλιβιζάτο, την Ι. Καμτσίδου και τον Ξ. Κοντιάδη.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν είναι μια απλή περίπτωση ευφυούς ανθρώπου. Είναι ένα δημόσιο πρόσωπο με μεγάλη διανοητική εμβέλεια, πολύ μεγαλύτερη ασφαλώς από αυτήν που οι σημερινοί επικριτές του έχουν δείξει ότι διαθέτουν. Ιδιαίτερα μάλιστα στα θέματα του επιστημονικού του αντικειμένου, φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι, πως ο Βενιζέλος είναι «βουνό» μπροστά σε αυτούς που επιχείρησαν να τον επιπλήξουν και να του «εξηγήσουν» τι σηματοδοτεί το ερωτηματικό στο «Μένουμε Ευρώπη;».
Είναι εντυπωσιακό, πάντως, πως ενώ παρακολουθούνται επι
ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗ
Είναι η τέχνη της δημοκρατίας να αψηφά τις απειλές και τον φόβο και να προωθεί τον διάλογο χωρίς μακαρθικού τύπου αποκλεισμούς.
βεβαιωμένα, «νόμιμα» και παράνομα στο όνομα της εθνικής ασφάλειας 15.000 και πλέον άνθρωποι, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου, επιχειρηματίες, ανώτατοι στρατιωτικοί –παράνοια, να θεωρείται η μισή ελίτ της χώρας ύποπτη–, κάποιους τους τρομάζει ένα ερωτηματικό.
Γιατί, βεβαίως, δεν είναι απαραίτητο να δουλεύει το μυαλό σου σαν πυρηνικό εργοστάσιο για να κατανοήσεις πως η ανησυχία σήμερα δεν είναι αν η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ ή στην Ε.Ε. – αυτά ευτυχώς επιλύθηκαν, έστω και με περιπετειώδη τρόπο, το καλοκαίρι του 2015. Σήμερα, η ανησυχία αφορά τον κίνδυνο που διατρέχει το φιλελεύθερο πλαίσιο αξιών και κανόνων του ελληνικού συνταγματικού οικοδομήματος από τη στάση της κυβέρνησης και την ανεξέλεγκτη λειτουργία του βαθέος κράτους. Το κρίσιμο ερώτημα, εν ολίγοις, είναι αν
απομακρυνόμαστε από το ευρωπαϊκό δημοκρατικό υπόδειγμα ευρισκόμενοι σε προχωρημένη πορεία αυταρχισμού.
Γιατί πρέπει να είναι κανείς αφελής για να θεωρεί ότι αυτόματα η παρουσία μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση μας προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο. Εκτός και αν θεωρεί πως η Αγγλία και η Νορβηγία, που δεν ανήκουν στην Ε.Ε., δεν «μένουν Ευρώπη», ενώ «μένουν» η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Ελλάδα που καταπατούν συστηματικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως καταδεικνύουν οι εκατοντάδες καταδίκες τους από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σε ποια Ευρώπη μένουμε ακριβώς όταν ο αναγνώστης της έγκυρης διεθνούς ιστοσελίδας worldeconomics.com διαβάζει πως η Ελλάδα κατατάσσεται τρίτη από το τέλος στην Ευρώπη στην ελευθερία του Τύπου, σε υψηλότερη θέση μόνον από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, κάτω από την Ουκρανία, την Αλβανία και την Ουγγαρία;
Ενας ιδιότυπος φονταμενταλισμός έχει διεισδύσει στον δημόσιο διάλογο: ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ φονταμενταλισμός. Ενα γκρουπ ανθρώπων, επιδεικνύοντας άκριτη υποστήριξη στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνησή του, θεωρεί την αφοσίωση αυτή κριτήριο για να αξιολογηθεί κάποιος ως ευρωπαϊστής. Υψώνοντας τείχη εμπάθειας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, οι φονταμενταλιστές επιτίθενται σε κάθε κριτική φωνή στην κυβέρνηση με βασικό επιχείρημα πως αυτή υποβοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει στην εξουσία.
Οσο η κυβέρνηση βουλιάζει στον βούρκο του αυταρχισμού, τόσο ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ φονταμενταλισμός οδηγείται σε παράκρουση και τόσο οι φορείς του μετεξελίσσονται σε αγανακτισμένους ιεροκήρυκες που καλούν τους αιρετικούς να μετανοήσουν, διαφορετικά απειλούν πως θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Τελικά, όσο χάνεται το πραγματικό νόημα της φιλελεύθερης δημοκρατικής διακυβέρνησης, όσο κάθε μέρα που
περνάει αποκαλύπτεται μια κυνική εξουσία που αγωνιά να παραμείνει γαντζωμένη στη θέση της, τόσο ιεροποιούνται τα σύμβολα και τα λάβαρα ενός παρελθόντος από το οποίο μάλλον ελάχιστα πράγματα έχουν απομείνει.
Είναι η τέχνη των φονταμενταλισμών και των ολοκληρωτισμών να βαφτίζουν το κρέας ψάρι, να νοηματοδοτούν το κενό, να παράγουν συγκίνηση από τη φαντασίωση, να παίρνουν δύναμη από την ανάκληση ενός ιερού παρελθόντος και να απειλούν με αφορισμό τους ανίερους και τους αιρετικούς.
Είναι, όμως, η τέχνη της δημοκρατίας να αψηφά τις απειλές και τον φόβο και να προωθεί τον διάλογο χωρίς μακαρθικού τύπου αποκλεισμούς αναζητώντας την αλήθεια ακόμη και αν αυτή είναι καμιά φορά βασανιστική, όπως θα έλεγε και ο Χρήστος Ράμμος.