Το δόγμα Κάρτερ, το εμπάργκο σιτηρών και η αποχή από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας
Στα τέλη του 1979, αρχές του 1980, οι ΗΠΑ και οι δυτικές χώρες ξεκίνησαν μια πολιτική αντιπαράθεσης με τη Σοβιετική Ενωση. Δεν ήταν απλώς μια καταγγελία της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν. Ηδη τον Ιανουάριο του 1980 οι ΗΠΑ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον ΟΗΕ για την καταδίκη της εισβολής. Παράλληλα άρχιζε η αμερικανική βοήθεια προς τις δυνάμεις στο Αφγανιστάν, οι οποίες αντιστέκονταν στη σοβιετική κατοχή, δηλαδή τους μουτζαχεντίν. Ο Κάρτερ εξήγγειλε το δικό του «δόγμα», που όριζε ότι η Δύση δεν μπορούσε να ανεχθεί την κυριαρχία άλλης δύναμης
στον Περσικό και επιταχύνθηκε ο αμερικανικός σχεδιασμός για τη δύναμη ταχείας ανάπτυξης, που θα είχε ως αποστολή μια ένοπλη επέμβαση εκεί. Ο Κάρτερ ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του δεν θα έφερνε προς κύρωση τη νέα Συνθήκη για τον έλεγχο των στρατηγικών πυρηνικών όπλων (SALT II) που είχε μόλις εκπονηθεί με τους Σοβιετικούς. Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν εμπάργκο σιτηρών στη Σοβιετική Ενωση (η οποία, λόγω της μόνιμης αποτυχίας του αγροτικού τομέα της, έπρεπε να αναζητήσει αλλού σιτηρά για να διαθρέψει τον πληθυσμό της). Αρχές της άνοιξης του 1980 οι δυτικές
χώρες ανακοίνωσαν ότι θα απείχαν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το καλοκαίρι του ίδιου έτους - πλην της επίσημης συμμετοχής της Ελλάδας, που με απόφαση των κυβερνήσεων Καραμανλή και Ράλλη έκρινε ότι δεν επιτρεπόταν σε αυτήν, που διεκδικούσε την πατρότητα του ολυμπιακού ιδεώδους, να τους πολιτικοποιήσει.
Με άλλα λόγια, η περίοδος της μεγάλης έντασης μεταξύ των δύο συνασπισμών δεν ξεκίνησε με την εκλογή του Ρόναλντ Ρέιγκαν στην προεδρία των ΗΠΑ, αλλά ήδη από την κυβέρνηση Κάρτερ. Σύντομα, νέα πεδία αντιπαράθεσης θα άνοιγαν στη Λατινική Αμερική, στην Πολωνία που θα έμπαινε σε φάση εργατικής αναταραχής, στο πεδίο των ανταγωνισμών στους πυρηνικούς εξοπλισμούς, με βασικό σημείο αντιπαράθεσης την έλευση των αμερικανικών πυραύλων στην Ευρώπη (κρίση των ευρωπυραύλων). Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 έμελλε να είναι μια δύσκολη εποχή.