Ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι νέες (αν)ισορροπίες
Σχεδόν ένα έτος μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος συνιστά απότοκο της απόφασης της Μόσχας να εισβάλει με αντικειμενικό σκοπό αρχικά την ανατροπή της κυβέρνησης στο Κίεβο και στη συνέχεια τον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας που έχει μετατραπεί σε πεδίο ανθρώπινης δυστυχίας, έχουν ενισχυθεί ορισμένες τάσεις.
Πίσω από τις παρηγορητικές λέξεις για τους πρόσφυγες, τη θλίψη για τις κατεστραμμένες πόλεις της Ουκρανίας και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ενότητας, είναι σαφές ότι το διεθνές σύστημα παρουσιάζει δείγματα αναρχίας. Για παράδειγμα, η Τουρκία έχει βρει ευκαιρία για να επαναδιαπραγματευθεί τη θέση της όχι μόνο στο στενά νοούμενο δυτικό, αλλά και στο διεθνές σύστημα συνολικότερα. Μεγάλες χώρες, σημαντικές για την παγκόσμια οικονομία, όπως η Κίνα, αναπροσαρμόζουν τη στρατηγική εξαγωγών τους με σκοπό τη δημιουργία ασφαλέστερων δρόμων. Η Ρωσία, εκ των πραγμάτων, στρέφεται προς άλλη κατεύθυνση, διατηρώντας ωστόσο τη δυναμική της στην παγκόσμια παραγωγή υδρογονανθράκων.
Λίγο πιο ανατολικά, το Ισραήλ ανοίγει στρατηγικές δουλειές με χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, ενώ η Αίγυπτος μετατρέπεται σε ένα κράτος οπλισμένο μέχρι τα δόντια με γεωπολιτικές φιλοδοξίες μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Μέσα στην Ευρώπη, η σοκαρισμένη (ακόμη) Γερμανία κάνει βήματα, υπό την ασφυκτική
πίεση των Αμερικανών. Οι Ανατολικοευρωπαίοι είναι έτοιμοι να υποστούν τεράστιες κοινωνικές θυσίες για να αποκτήσουν οπλικά συστήματα τελευταίας (αμερικανικής) τεχνολογίας. Οι ΗΠΑ, η υπερδύναμη, πιέζουν περισσότερο την Ευρώπη, λαμβάνοντας την ίδια στιγμή μέτρα προστατευτισμού.
Μέσα στην ίδια την Ε.Ε., κάθε χώρα ακολουθεί αυξανόμενα δικό της δρόμο, εκμεταλλευόμενη τις ανισορροπίες που προκύπτουν. Το ΝΑΤΟ είναι ένα σκληρό στρατιωτικό σύμφωνο το οποίο κρατά δεμένο η αμερικανική ισχύς. Η Ε.Ε., αντιθέτως, δεν μπορεί να υπαγορεύσει στα κράτη την εξωτερική πολιτική τους. Αποτέλεσμα είναι η στάση κρατών όπως η Ουγγαρία σχεδόν να επιβραβεύεται. Πιο μεσαίου βεληνεκούς δυνάμεις, όπως η Ιταλία, αισθάνονται σίγουρες να κινηθούν με άνεση στον περίγυρό τους. Οι συμφωνίες της Ιταλίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης για την ενέργεια και το μεταναστευτικό αποτελούν μια ωραιότατη ένδειξη περιφερειακού κυνισμού.
Η Ελλάδα, χώρα ευνοημένη σε σημαντικό βαθμό από όλες τις προηγούμενες ανακατατάξεις του διεθνούς συστήματος κατά τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια, αισθάνεται μια ασφάλεια η οποία ενδεχομένως να είναι τεχνητή. Στον επόμενο τόνο οι επικλήσεις περί σταθερότητας και «καλού παιδιού» της Δύσης ίσως δεν φτάνουν. Στον επόμενο τόνο η Ελλάδα πρέπει να υπερασπιστεί τη θέση της στον κόσμο με πιο δημιουργικό τρόπο.