O άγιος των εκλογών
Οάγιος των εκλογών εμφανίζεται –συνήθως– μια φορά στα τέσσερα χρόνια και όποιος τον δει λένε ότι δεν πρέπει να το πει πουθενά, για να πιάσει το θαύμα που θα κάνει. Ενδείξεις για την παρουσία του ανάμεσά μας καταγράψαμε και φέτος.
Από εκεί που δεν το περιμέναμε, για παράδειγμα, μπήκε σε ράγες το μετρό της Θεσσαλονίκης με επιβάτες, τον πρωθυπουργό και στελέχη της «Αττικό Μετρό». Απίστευτο αλλά αληθινό.
Ο γιατρός της Σερίφου –άλλο παράδειγμα–, που άφησε μια τακτοποιημένη ζωή στο εξωτερικό και γύρισε στη χώρα του για να προσφέρει, υπέβαλε πριν από μερικές ημέρες την παραίτησή του γιατί «έτρεχε» το ιατρείο του νησιού μόνος του. Την ανακάλεσε πριν από τρεις ημέρες, όταν ξαφνικά έμαθε ότι όσα ζητάει εδώ και ένα χρόνο, και δεν παίρνει απάντηση, θα γίνουν.
Στον πολιτισμό, σχεδόν καθημερινά ανακοινώνεται ένα νέο μουσείο κάπου στην Ελλάδα και η αποκατάσταση ενός κάστρου. Μέχρι και ο Τύμβος Καστά έγινε επισκέψιμος – αλλά μόνο για ειδικές ομάδες, όχι για το κοινό. Η αναβάθμιση της Σχολής Μαρμαροτεχνίας και της οικίας Χαλεπά στην Τήνο, για παράδειγμα, ανακοινώθηκε μέχρι τώρα τρεις φορές από το υπουργείο Πολιτισμού: στις 9 Μαρτίου, στις 12 Απριλίου και στις 16 Μαΐου. Φανταστείτε να γίνει και το έργο.
Ετσι είναι, όμως, οι εκλογές, θα πει κάποιος. Ή, τουλάχιστον, έτσι έχουμε μάθει να είναι από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Σαν να μην υπάρχει η μνήμη των ανθρώπων, αλλά και του Διαδικτύου· σαν να μην μπορεί κάποιος να ξαναβρεί τους «μουσαμάδες» του ΣΥΡΙΖΑ και τις φιέστες εκείνης της εποχής. Να γιατί είναι επικίνδυνη η τεχνητή νοημοσύνη, όπως λένε. Θα τα βρίσκει
αυτή πιο γρήγορα από εμάς και θα εκτιθέμεθα ποικιλοτρόπως.
Και ο άγιος, πάντως, φοβέρα θέλει, όπως στη Μύκονο. Στο νησί όπου ο άνεμος της αυθαιρεσίας φυσούσε ούριος μέχρι πρόσφατα, ξαφνικά επιχειρήσεις σφραγίζονται, εγκαίνια ακυρώνονται και λυπημένες φατσούλες βγαίνουν στα σόσιαλ μίντια. Μακάρι, το θάμα των τελευταίων εβδομάδων να συνεχιστεί και αργότερα και να επεκταθεί και στα πέριξ.
Τα υπόλοιπα, όμως, δεν χρειάζονται. Δεν τα έχουμε πια ανάγκη. Ποιος εντυπωσιάζεται βλέποντας κουστωδίες υπουργών να εγκαινιάζουν έργα που δεν έχουν τελειώσει ή να φωτογραφίζονται πάνω από προγραμματικές συμβάσεις για έργα που ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει; Ποιος μένει ικανοποιημένος μαθαίνοντας ότι το ιατρείο ενός νησιού εξοπλίζεται με δύο ακόμη γιατρούς και μια νοσηλεύτρια παραμονές εκλογών; Ακόμη και έτσι, θα πει κάποιος, κάτι γίνεται και δυστυχώς θα έχει δίκιο. Αλλά αυτό δεν αρκεί.