Τα θρίλερ είναι αισιόδοξα
Ο συγγραφέας Αρνε Νταλ μιλάει για το νέο του βιβλίο και την αστυνομική λογοτεχνία
ΜΑΡΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
H τελευταία φορά που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Αρνε Νταλ ήταν το 2017, όταν με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Μουσικές καρέκλες» είχε βρεθεί στην Αθήνα. Από τότε έχει μεσολαβήσει μια πανδημία και έχει ολοκληρώσει δύο σειρές βιβλίων crime thriller, την τετραλογία της Opcop ενός μυστικού τμήματος της Europol με έδρα τη Χάγη με ερευνητές διαφόρων εθνικοτήτων, ανάμεσα στους οποίους ο Ελληνας αστυνομικός Αγγελος Σηφάκης –μέρος της οποίας ήταν οι «Μουσικές καρέκλες»– και τα πέντε μέρη της σειράς Μπέργερ και Μπλουμ.
Το πέμπτο και τελευταίο μέρος με τίτλο «Τρία στην πέμπτη» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και γράφτηκε εξ ολοκλήρου στη διάρκεια της πανδημίας. «Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος εν μέρει εσωστρεφής και εν μέρει εξωστρεφής και αυτές οι διαθέσεις εναλλάσσονται γρήγορα – βέβαια νομίζω ότι κατά κανόνα όλοι οι συγγραφείς είμαστε εσωστρεφείς. Μου έλειψε όμως η εξωστρέφεια στη διάρκεια της πανδημίας. Είχα πολύ χρόνο για να γράψω, αλλά δεν πήγαινε πολύ καλά η προσπάθεια, η έλλειψη επικοινωνίας έκανε πολύ δύσκολο το να γράφω», ομολογεί. «Η καθημερινότητα η δική μου δεν άλλαξε και τόσο πολύ, αλλά στη διάρκεια της πανδημίας όλος ο υπόλοιπος κόσμος μπόρεσε να δει πώς είναι να είσαι συγγραφέας, να είσαι απομονωμένος και να δουλεύεις μόνος σου. Τελικά όλοι παραπονιούνταν για τη ζωή που εγώ ήδη ζούσα», καταλήγει χαμογελώντας.
Θεωρεί ότι τα χρόνια της πανδημίας, εκτός της ψυχολογικής επιβάρυνσης που έφεραν σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, επηρέασε και το έγκλημα. «Το αισθάνομαι αυτό ίσως επειδή όλοι έγιναν λιγότερο κοινωνικοί ή περισσότερο αντικοινωνικοί και αυτό κάνει πιο δύσκολο να έχουμε όσα χρειάζεται η κοινωνία για να λειτουργήσει, την ενσυναίσθηση, τα συναισθήματα, την κατανόηση για τους άλλους, το πώς ζουν, πώς αισθάνονται και πώς συμπεριφέρονται. Χωρίς την ανοχή για τους άλλους ο κόσμος γίνεται σκληρότερος, πιο βίαιος», σημειώνει. Η ατμόσφαιρα
την τελευταία διετία συμφωνεί ότι απέπνεε τη δυστοπική αίσθηση που ποτίζει τις σελίδες των crime thriller. «Ηταν όντως
σαν να ζούσε κανείς σε έναν δυστοπικό κόσμο, νιώθαμε σαν να είμαστε μέρος ενός μυθιστορήματος crime fiction. Ευτυχώς στο τέλος αυτών των ιστοριών υπάρχει πάντα φως, γι' αυτό και για μένα τα θρίλερ είναι πάντα αισιόδοξα. Ναι, είναι μια δυστοπία, αλλά αυτή είναι η προϋπόθεση για να έρθει στο τέλος η κάθαρση», λέει.
Νέα σειρά
Ο Σαμ Μπέργερ και η Μόλι Μπλουμ υπήρξαν καλοί συνοδοιπόροι του τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος που αποφάσισε να ολοκληρώσει τη σειρά είναι ότι αισθάνθηκε πια ότι δεν συνέβαιναν και πολλά, ότι η ζωή των ηρώων του ήταν στατική. «Ενιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσω κάτι νέο», ομολογεί. Το πρώτο βιβλίο μιας νέας αστυνομικής σειράς θα κυκλοφορήσει στη Σουηδία τον Σεπτέμβριο.
Ολη την ώρα που συζητάμε μέσω βιντεοκλήσης, καθώς τον βλέπω στο γραφείο του, δίπλα σε μια εντυπωσιακά μεγάλη βιβλιοθήκη τοίχου –μου εξηγεί ότι είναι η crime fiction βιβλιοθήκη του και στα τρία ψηλότερα ράφια φιλοξενεί τα δικά του βιβλία και τις μεταφράσεις τους σε διάφορες γλώσσες– σκέφτομαι ότι επιβεβαιώνεται η εντύπωσή μου από την πρώτη μας συνάντηση.
Είναι ένας εξαιρετικά συμπαθής άνθρωπος, προσηνής, με χιούμορ. Από πού προέρχεται όλη αυτή η βία και το σκοτάδι που διοχετεύει στις σελίδες των βιβλίων του; «Εχω πολλούς φίλους σε αυτή τη δουλειά που γράφουν crime. Η αλήθεια είναι πως, παρότι γράφουμε φρικτά πράγματα, είμαστε καλοί άνθρωποι γενικά.
Μερικές φορές νιώθω ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε χρησιμοποιήσει το crime fiction σαν ψυχοθεραπεία. Είναι σαν να βγάζεις από μέσα σου τα φαντάσματα, τον διάβολο, είναι σαν εξορκισμός. Ανησυχείς πολύ για το τι συμβαίνει στην κοινωνία και στον κόσμο, αλλά βγάζοντας αυτούς τους φόβους και τις ανησυχίες και βάζοντάς τα σε μια ελεγχόμενη φόρμα, όπως είναι η μυθιστορηματική, όπου μπορείς να τα κατευθύνεις όπως θέλεις, δεν μοιάζει πια σαν το χάος που βλέπεις όταν κοιτάζεις τον κόσμο γύρω σου. Είναι πιο πολύ σαν να τα βάζεις σε ένα μικρό κουτί και να το πετάς μακριά».
Παρότι γράφουμε φρικτά πράγματα, είμαστε καλοί άνθρωποι – έχουμε χρησιμοποιήσει το crime fiction σαν ψυχοθεραπεία.