Η κοινωνία καταψήφισε το «όχι σε όλα»
Ούτε η διαχείριση της νίκης θα είναι εύκολη υπόθεση για τη Ν.Δ. ούτε της ήττας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πρόκειται τόσο για εντυπωσιακή νίκη, όσο και για συντριπτική ήττα.
Ας ξεκινήσουμε από τη δεύτερη. Μια καμπάνια καθόλου δελεαστική, σκοτεινή, δυσοίωνη για την κοινωνία και το μέλλον της χώρας, που δεν ανταποκρινόταν, όπως αποδείχθηκε εξάλλου, σε πραγματικά δεδομένα. Χωρίς πρόγραμμα, μόνο εναντίωση σε οτιδήποτε έπραξε ή δεν έπραξε η κυβέρνηση. Λάθος ανάγνωση της σιωπής των πολιτών, λάθος –ή μάλλον κανείς– προσανατολισμός, μια ακοστολόγητη αμηχανία, ένας άδειος λόγος, ανακυκλούμενος, κουρασμένος και ανέπνευστος. Μόνο οι φανατικοί τού απέμειναν και οι ανενημέρωτοι. Αυτοί που δεν άνοιξαν το βλέμμα τους και δεν άκουσαν καθόλου τον αντίλογο, μόνο τον αντίλαλο της δικής τους φωνής.
Πόσο να αντέξουν συνθήματα από τα μπαλκόνια, όπως «να ανοίξουμε τις πόρτες στα ΑΕΙ σε χιλιάδες παιδιά» ή «δεν θα προσλαμβάνουμε αστυνομικούς, αλλά καθηγητές στα πανεπιστήμια»; ΄Η σλόγκαν όπως «οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη»; Ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόταν σε νέους Αγανακτισμένους που τρέφονται με το «όχι σε όλα»· τους επινόησε γιατί δεν είχε εναλλακτική. Eκανε, εν τέλει, αυτό που μπορούσε, για το οποίο εκπαιδεύτηκε πολιτικά και επικοινωνιακά.
Από την άλλη, η αδιαμφισβήτητη νίκη της Ν.Δ., που πιστώνεται εν πολλοίς στον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη, είχε ως βάση εκκίνησης έναν λόγο μετριοπαθή και στοχευμένο σε αυτά που δεν έγιναν, από αδυναμία ή αβελτηρία, και πρέπει να γίνουν. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι ο «φόβος» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ψήφο των πολιτών. Oχι μόνον ως προς τη «φύλαξη των συνόρων», αλλά και ως προς ένα διεθνές περιβάλλον εξαιρετικά ασταθές, το οποίο χρειάζεται έναν ηγέτη και μια κυβέρνηση που, αποδεδειγμένα, μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις.
Το «πισωγύρισμα» σε σχήματα δοκιμασμένα, φθαρμένα και αποτυχημένα αποδείχθηκε η μεγαλύτερη απειλή. Είναι μια ένδειξη ότι η ελληνική κοινωνία θέλει να επενδύσει στον μετασχηματισμό της.
Προσοχή, όμως: η νίκη είναι μεθυστική, αλλά και ολισθηρή. Χρειάζεται πολλή δουλειά –περισσότερη από την προηγούμενη τετραετία– για να εδραιωθεί. Οι «εχθροί» δεν είναι στην αντιπολίτευση, αλλά στο ίδιο το κόμμα, στη μεγάλη δύναμή του, που εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην έπαρση και στην αλαζονεία.