Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας

Πέρα από τα προφανή, την πλήρη δηλαδή επικράτηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και την πανωλεθρία του Αλέξη Τσίπρα, το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου αποτελεί σημείο καμπής για την εφεξής πορεία της χώρας, κλείνοντας οριστικά τον λογαριασμό της πολυτάραχης περιόδου από το 2012 έως σήμερα.

Την περασμένη Κυριακή οι πολίτες έβαλαν οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας –για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που παραπέμπει στις εποχές που νοσταλγούν οι μεγάλοι χαμένοι της αναμέτρησης– το κεφάλαιο «αντιμνημόνιο». Το συγκεκριμένο κύμα γιγαντώθηκε στα χρόνια της κοινωνικής απελπισίας και των αντιδράσεων διαμαρτυρίας που προκάλεσε. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, που έφερε τον ηγέτη ενός κόμματος με δύναμη λίγο πάνω από το 3%, μέσα σε μία τριετία να εξασφαλίζει πάνω από το 60% της κοινωνικής συναίνεσης – στο δημοψήφισμα του 2015.

Σήμερα, όμως, οκτώ χρόνια αργότερα, οι μόνοι που τρέφονται από αυτό είναι τα τρολ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και το μόνο που παράγεται είναι τοξικότητα, μισαλλοδοξία και εγκλωβισμός στο παρελθόν. Επόμενο είναι όσοι καβάλησαν το κύμα –και όπως αποδείχθηκε στην πράξη εξάντλησαν τη δυναμική τους αποκλειστικά στην καταγγελία και στη διαμαρτυρία– να μην μπορούν να πείσουν ότι φέρουν αξιόπιστη πρόταση εξουσίας.

Μαζί με το «αντιμνημόνιο», αναλόγου μεγέθους ήττα υπέστη και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που τεχνηέντως καλλιεργούσαν οι εκφραστές του, που εξαρτούν την ύπαρξή τους από τη διατήρησή του, καθώς δεν μπορούν να διατυπώσουν συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον.

Την περασμένη Κυριακή η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με την επιλογή της έδειξε ότι δεν μένει προσκολλημένη στο παρελθόν, αλλά το ενδιαφέρον της επικεντρώνεται στο αύριο και στην ανταπόκριση των μεγάλων προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα. Οσο πιο γρήγορα κατανοήσουν και αφομοιώσουν οι πολιτικές ηγεσίες ότι πλέον έχει ανοίξει ένας νέος πολιτικός κύκλος, τόσο το καλύτερο, όχι μόνο για τις ίδιες αλλά για όλους.

Στην πιο δυσχερή θέση βρίσκεται φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο λόγω του αποτελέσματος, αλλά και της αδυναμίας του –εξαιτίας και του σοκ που υπέστη– να το ερμηνεύσει. Δεν πρόκειται να το καταφέρει αν δεν επανεξετάσει συνολικά τη στρατηγική και την τακτική του, αν δεν ξεκινήσει από την επόμενη ημέρα των εκλογών του 2019. Τότε, δηλαδή, που παρερμήνευσε πλήρως τους λόγους για τους οποίους εξασφάλισε το 31% των ψήφων, σε μια αναμέτρηση που ο νικητής είχε προεξοφληθεί. Θεώρησε τους εκλογείς αυτούς δεδομένους και συνέχισε να πορεύεται με τα ίδια υλικά και τον ίδιο τοξικό λόγο. Αγνοώντας ότι όταν επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα, δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.

Η μακρινή Καμπότζη, που πλήττεται συχνά από πλημμύρες, χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας (έκταση 180.000 τ. χλμ.), που συνορεύει με το Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη και το Λάος, βασανίζεται από ανομβρία, ειδικά στις περιοχές με τα ρυζοχώραφα. Επιστρατεύθηκε λοιπόν, με οικουμενική συναίνεση, ο εθνικός βροχοποιός, αυτός που κρατάει τα εκεί κλειδιά των ουράνιων κρουνών.